Angst in de ogen zien.

Vandaag was ik in gesprek en zag ik in de spiegel ahw mijzelf terug. Er was een tijd dat ik bang was om gezien te worden. Bang om te falen. Bang niet serieus genomen te worden. Bang om mijn dromen te missen en altijd te moeten doen waar ik juist zo’n afkeer van heb. Mijn angst was dat ik een leven zou leven dat zinloos, doelloos zou zijn geweest.

In de spiegel zie ik mezelf terug. Jaren geleden. Niet meer wetend wat te doen. Alles zwart voor ogen. Vandaag hoorde ik van een collega hoe ze dit ook soms naar mensen benoemde. Alles zwart en dan zie je dus geen hand voor ogen. Je ziet slechts schimmen. Je weet dus niet wat hoe en wat ie inhouden. Beangstigend, onbestendig.

Een vriend met wie ik hier over sprak gaf me ooit een tekst die hij zelf had gehad toen hij zelf angstig was ten opzichte van mensen. Angst voor mensen is een valstrik, maar wie op God vertrouwt, is onaantastbaar.
Spreuken 29:25 HTB

Er is van alles wat ons kan beangstigen. Mensen, schimmen, zaken uit ons verleden, keuzes die we hebben gemaakt kunnen ons achtervolgen, verdriet, afwijzing, … allemaal zaken waarin we kunen vastlopen, die ons beklemmen en in de greep kunnen houden waardoor we niet meer kunnen en durven bewegen.

Er zijn een aantal liedjes wat me hierin geholpen hebben. Een nummer van Ralph van Manen , hij zegt in dit lied: Ik ben altijd bang dat het water stijgt hoger dan mijn lippen dat de dreiging dreigt, ik ben altijd bang! Voor de stemmen in mijn hoofd. Voor niet doen wat je belooft, voor het donker, voor de zon, dat het al weer ophoudt voordat het begon. Het lied zegt ook: wil je toch niet blijven. Al was het maar voor even... voor mij is dat herkenbaar. Enerzijds is alles en iedereen beangstigend en tegelijk de eenzaamheid is dat ook.

Ken jij deze gedachten, gevoelens van angst, heftige beangstigende teleurstelling dat niets je ooit zou kunnen helpen? Het is verschrikkelijk als je wereld zo klein is geworden en je het gevoel hebt dat er niemand is die je ziet of begrijpt. Zelfs God lijkt je vergeten te zijn. Dan is eenzaamheid erg beangstigend, leeg.

Iemand die ik ook sprak vertelde me iets over dromen. Soms zijn dromen maar gewoon dromen hoorde ik zeggen. Ik herken het. Maar als dromen slechts dromen zijn die je raken, maar waar niets mee gebeurt is dat voor mij erg beangstigend. Zo heb ik dat zelf ervaren. De hoop voor mijn leven, heb ik ontdekt, ligt besloten in mijn hart. Het is een verlangen dat God mij iig gegeve heeft om op uit te stappen. Als we niks doen met onze dromen en ons laten leiden door onze gevoelens de gedachten die er mateoos zijn dan slaan ze ons lam. Dan komen we er niet uit.

Durven we uit te stappen in de realiteit van vandaag? Maar vooral durf je it te stappen in de realiteit van Gods liefde voor jou als Zijn geliefde kind? Het zelfde blijven doen, geeft het zelfde effect. Als je bang bent en je blijft voortdurend terugdeinzen, dan kom je geen stap verder. Als je in de tunnel zit zul je moeten bewegen om erges te komen. Als je zelf niets ziet, vertrouw dan iemand die de weg kent. Jezus is de Weg al voor ons gegaan. De weg van lijden. Hij was ook bang. Niets menselijks was Hem vreemd. Hij zweette bloed van angst! Toch bleef Hij doen wat God, de Vader Hem gezegd had te doen.

Weet je angst is verlammend en het gevoel dat het geet maakt dat we niet durven bewegen. Toch is het belangrijk om vooruit te stappen. Een move te maken. Angst is een lastige, maar vaak is het maar een korte periode. Als je er tegenaan hikt is het lang, voelt een ogenblik soms uren. Maar angst is meestal tijdelijk, spijt van het missen van wat je had gewild duurt vaak een heel leven.
Dat is een lied van Daniel Lohues. Je hoeft niet bang te zijn. Hoe de wind ook waait.wees maar niet benauwd, je ziet wel wat er van komt.

Ja, wees moedig en sterk! Ban angst en twijfel uit uw hart. Onthoud dat de Here, uw God, u overal zal helpen.’
Jozua 1:9 HTB

H.E.L.P.

Ik moet denken aan een lied van Ralph van Manen. Het lied zegt:

Ik ben altijd bang, dat het water stijgt,
Hoger dan mijn lippen
Dat de dreiging blijft, ik ben altijd bang
Voor de stemmen in mijn hoofd
Voor niet doen wat je belooft,
Voor het donker, voor de zon
Dat het alweer ophoudt
Voordat het begon

Voor meer klik hier.

Soms staat het water ons aan de lippen en weten we niet wat te doen. wat doe je in zo’n situatie?  Hoe ga je om  met allerlei  dingen in het leven die je doen beseffen dat je  slechts een klein mensje bent die niet is opgewassen tegen de reuzen op je weg, in je leven?  wat nu als in een diep dal zit en rondom je zijn de bergen? Wat nu als je het helemaal niet meer ziet zitten en er geen uitweg meer is. wat nu als je moe bent, uitgeblust, teleurgesteld geraakt?

“Dit is wat de Heilige Geest tot mijn hart zegt, spreekt David Wilkerson: ‘Sta stil, wacht af en zie hoe de Heer redding brengt’.” Hij wijst vervolgens op de Bijbeltekst Exodus 14:13-14. ‘Vreest niet, houdt stand, dan zult gij de verlossing des HEREN zien, die Hij u heden bereiden zal. De HERE zal voor u strijden, en gij zult stil zijn’. Dit is de houding van geloof ten tijde van een calamiteit. Wat kon Israël nog doen aan de oever van de Rode Zee? Het leger van farao rukte op. Aan weerszijden was het volk omgeven door bergen. Voor hen uit een diepe zee. Het volk schreeuwde het uit tot Mozes: ‘Doe iets’. Kon Gods volk de zee laten verdwijnen? Konden zij de bergen vlak maken? Konden zij het grote en machtige leger van farao bestrijden? Het volk bevond zich in een uitzichtloze en beangstigende positie. Gods volk trilde van angst. En in dat uur van angst en wanhoop komt het Woord van God, dat in het kort hierop neer komt: ‘Sta stil. Vrees niet. Dit is het uur van de redding. Jullie gaan meemaken hoe een wereldmacht neergeworpen wordt. In dit uur zal Ik voor jullie strijden. Bewaar je kalmte. Sta stil en aanschouw Mijn werk’.”

Soms zakt de moed ons in de schoenen. Soms weten we het even niet. ik denk dat we dat allemaal wel kennen . iedereen kent momenten dat het lijkt of alles verloren lijkt. Momenten dat het lijkt alsof de adem je wordt benomen.  We proberen nog te redden wat er te redden valt, maar we weten niet wat er gaat gebeuren.  Het lijkt uitzichtloos, maar toch is er nog die laatste uitroep. Een schreeuw een kreet misschien God help me. Heer ik kan het niet. God laat U zien.  Kom mijn ongeloof te hulp.  Heer geef me hoop. Wees mij nabij….

En opeens is Hij er in onze diepste nood. Een nieuwe weg door onbekend gebied. Over grond waar niemand ooit heeft gelopen.  Frisse lucht waar de adem ons werd afgesneden. Rust in de onrust. Vrede in ons te midden van alle tumult. Hoop in een hopeloze situatie. Zicht in het donker. Redding voor verlorenen. Jezus!

Verstoppertje spelen?

Sprak ik in een eerder blog, in reactie op Leona Aarsen ,nog  over balans, toch vraag ik me  af het werkelijk mogelijk is om zo evenwichtig te zijn als dat sommige mensen er uit zien en ons doen voorkomen  of zelfs beweren te zijn.(crabb van binnenuit) kan een mens de juiste balans vinden in het leven waarin veel zaken met een rotgang op ons af lijken te komen?

Onzeker???

Van mezelf ben ik een wat onzeker type en wellicht is dit dan ook waarom ik een beetje getriggert wordt om over dit onderwerp te schrijven, ik  vraag me soms af of ik misschien de enige persoon ben die soms worstelt met dergelijke vragen, die soms twijfelt aan allerlei zaken, die soms bang is en teleurstellingen ervaart in het leven?

Soms voel ik me klein als ik kijk naar bepaalde mensen die alles zo goed voor elkaar schijnen te hebben in het leven. alles onder controle hebben , evenwichtig zijn en  alles in balans lijken te hebben. toch weet ik dat er ergens onder al dat evenwichtige ook ergens een mens moet schuilen die ook zo zijn onevenwichtige zaakjes heeft.

Wakker worden!

Ik kan het  niet geloven dat er ook maar een iemand is die  zich altijd goed voelt en precies weet wat hij moet doen of zeggen in een situatie. . er moet ergens wel eens de drang zijn om zijn woede los te laten en ff lekker te keer te gaan.  of ben ik inderdaad die zwakkeling waar mensen soms voor aangekeken worden omdat ze laten zien dat ze ondersteboven zijn van bepaalde gebeurtenissen en dat het soms tijd kost om zaakjes op een rijtje te krijgen.

Soms zou ik willen roepen in het oor- van mensen die alles op rijtje hebben, die overal een goed woord voor weten, de juiste uitleg kunnen geven en zelfs lijken te weten wat God zegt over bepaalde gevoelige zaken- en schreeuwen dat ze wakker moeten worden. ik vraag me soms af of ze überhaupt wel leven. zijn ze wel zo stabiel en evenwichtig als ze doen voorkomen?

De juiste woorden en verzen

Volgens mij kan dat alleen maar  wanneer men zich afschermt van zijn ware gevoelens. Wanneer men zichzelf aanleert om niet meer toe te laten om werkelijk te voelen, na te denken over zaken die er werkelijk toe doen in het leven.  als  alles al is  uitgedacht en gecategoriseerd en in vakjes geplakt  samen met de juiste antwoorden  en de eventuele toepasbare Bijbelverzen.

Immers dan hoeft men zich niet meer echt te verplaatsen in het leed van anderen en kan men zich afsluiten voor het eigen gevoel. Kortom als je je afsluit in meer of minder mate voor wat er werkelijk gaande is. muren gebouwd. Deuren gesloten.

Blij zijn je rot te voelen?

Eigenlijk zou ik blij moeten zijn om me zo nu en dan eens rot te kunnen voelen.  ik kan immers voelen wat er werkelijk leeft in mij en ik kan delen met mensen omdat ik kan ervaren en het ook toelaat om gekwetst en teleurgesteld te worden. daardoor kan ik ook werkelijk blij zijn in droevige situaties als ik merk dat het me dichter bij God brengt en ik meer van mezelf  ontdek.

Ik wil een leven waarin ik kan meeleven met anderen kan  ervaren wat het is om werkelijk vrienden te hebben en daar mezelf kan zijn.  die me niet aankijken als ik  soms eens een rare  onevenwichtige uitspraak doe die nergens op slaat.  Bovenal mag ik weten bij God mezelf te  kunnen zijn.  

Verstoppertje spelen?

dit alles op een rijtje gezet maakt dat we uit de hokjes durven en willen denken. Dat we durven dromen en  creatief kunnen en willen zijn, dat we  onze fantasieën een kans kunnen geven al lijkt het allemaal nog zo zweverig en onsamenhangend soms. Zo… niet evenwichtig en in balans misschien.

Ik geloof dat men soms te veel allerlei balans  en evenwichtigheid in het leven zoekt en de spontane realiteit  afschermt en daardoor afgespitst dreigen te worden.  de schijn van wie we denken te willen zijn is soms eigenlijk een harnas om  niet te worden afgewezen, teleurgesteld te worden. een keurslijf omdat je eigenlijk te bang bent om jezelf  te zijn.ben je niet gewoon altijd bang?   bang om  anderen tegen te vallen of bang om God of jezelf tegen te vallen misschien.  Is het eigenlijk niet gewoon verstoppertjes spelen  in jezelf?