echt honger of honger naar echtheid?

Soms komt een van mijn kinderen binnen en zegt: pap hoe laat gaan we eten? Ik heb honger.  Hij vraagt naar de tijd zonder dat hij  klok kan kijken en honger heeft hij in wezen ook niet. hij heeft trek. Dit is voor hem geen raar verschijnsel hoor, hij heeft altijd wel trek op de een of andere manier. Is het niet in echt eten, dan is het wel in snoep of ijsjes.

Wanneer ik echter aan het koken ben, wat ik bijna iedere dag doe, vraagt hij  regelmatig wat eten we vandaag?  Het antwoord geef ik niet graag, omdat ik bij voorbaat al weet wat hij gaat zeggen.  wanneer we bonen eten zegt hij dat hij geen bonen wil en wanneer  het macaroni is zegt hij dat hij dat niet lust.

Hij heeft dus werkelijk geen honger. Iemand die werkelijk honger zou hebben zou alles willen eten wat  hem werd voorgezet. Die zou niet  kieskeurig zijn qua  eten. Wanneer je werkelijk honger zou hebben zou de kliek van een dag eerder zelfs nog heerlijk zijn.

Bij mijn zoon gaat het veelal niet werkelijk om het eten, maar om de aandacht die hij  graag wil hebben .  wat dat betreft gebruikt hij eten om aandacht te krijgen.  Iemand die echt honger heeft zal ook op de een of andere manier  graag de aandacht op zich vestigen om aan het eten te komen. hij zoekt naar waar hij  zou moeten zijn. mijn zoon weet dat hij bij mij moet wezen, maar  waar moet je zijn wanneer je werkelijk hongert?

Als je het zou weten had je misschien geen honger gehad. en wanneer je het wel zou weten, maar degene geeft je niet te eten, kun je daar blijven hangen, maar beter is het om verder te zoeken.  zo zien we in Afrika dat mensen hele  reizen maken naar betere gebieden, gewoon omdat ze niets te eten hebben.

Ik geloof dat veel mensen in Nederland ook honger hebben. misschien geen lichamelijke honger, maar geestelijke honger.  En als je het geen honger zou willen noemen, omdat we hier  zoveel keus hebben en mogelijkheden zoals mijn zoon, dan is het best goed om kieskeurig te zijn, maar  niet om  alles  zonder meer af te keuren.

In Nederland is er  enorm veel mogelijk. Er zijn veel wegen die allemaal een kant op leiden  en soms rennen we van de ene plek naar de andere waar we maar aandacht krijgen. de vraag is bij wie zouden we in wezen moeten zijn?  ik geloof dat we bij Pappa moeten zijn. Bij God de vader.  Hij kent ons en weet of we werkelijk honger hebben en luistert niet naar ons gezeur in die zin dat hij ons gewoon geeft wat we nodig hebben en niet  per definitie wat we willen.  elke dag patat is niet gezond.  De hele dag snoepen ook niet.

Wanneer we werkelijk hongeren, dan zouden we ook voedsel moeten eten. Kijken naar waar we moeten zijn. er zijn veel mensen die  van alles beloven, maar niet werkelijk geven wat je verlangt.  wat  heeft het voor zin om bij iemand aan te kloppen die zegt je honger te stillen door je te leren mediteren.  Of wat  heb je er aan als je honger hebt om de een boek te lezen?  Wanneer je honger hebt moet deze gevuld worden met datgene waar je maag naar verlangt.  wanneer je geestelijke honger hebt is dit niet veel anders.

Mensen hongeren naar echtheid, naar herstel, naar liefde, geborgenheid, etc… waar  zou je daar voor moeten zijn?  veel mensen volgen  de adviezen op van mensen die  zelf op zoek zijn naar deze antwoorden. Ze volgen de adviezen op van allerlei bladen. Ze volgen de adviezen op van mensen die beweren ze te kunnen helpen op allerlei manieren. Van hypnose tot de gekste therapeutische vormen. Ze gaan  naar  mensen in  de uithoeken van de aarde om uiteindelijk misschien veel geleerd te hebben, maar toch niet vervuld te zijn van datgene waar ze in wezen naar verlangen. liefde ,vrede, blijdschap.

Ik geloof dat niemand  anders dan Jezus ons deze kan geven.  in de kerk zie ik echter de zelfde dingen gebeuren. Een tweespalt in  geloof.  Het ene verkondigen en het andere  binnen laten.  Dit heet tot gevolg dat er ook in de kerk honger is.  waarom? Omdat men niet meer  op Jezus ziet in de eerste plaats . dat men niet meer  de genade wil accepteren, maar zelf controle wil uitoefenen in hun leven. dat men hun identiteit niet  gebouwd heeft op wie ze zijn, maar op wat ze hebben en op wat ze doen.

Honger heeft soms te maken met  omstandigheden, soms echter ook met verkeerde keuzes.  Soms onze eigen keuzes, maar soms helaas ook de keuzes van anderen. ik kan mijn kinderen die nog niet voor zichzelf kunnen zorgen laten verhongeren.  Wanneer het gaat om geestelijke honger kan ik  dus mijn kinderen tekort doen door ze  niet werkelijk te voeden met dat wat ze nodig hebben.   soms  door een foutje, maar veelal kiezen we er soms bewust voor om onze kinderen  de ruimte te ontnemen om zich goed te ontwikkelen.

God echter is een goede vader en geeft ons niet slechts de ruimte om ons zelf te ontwikkelen, maar zorgt ook voor goede voeding, de juiste balans.  Natuurlijk zijn er mensen die  hier kritiek op hebben en die  allelrei tegenwerpingen doen op wat de Vader zegt. Opstandig zoals mijn zoontje. Ik lust geen … ?  ik wil…?   Echter we moeten weten en beseffen dat niet  het kind weet wat goed is, maar de Vader. natuurlijk is hier nog veel meer over te zeggen en dat  doe ik misschien ook nog wel. maar voor nu laat ik het hier maar even bij.  ben benieuwd naar je reactie.

de kracht van de strijkende man.

Vandaag  heb staan strijken. (Je leest het goed . ja, ja, ik ben een kerel die voor zijn vrouw staat te strijken.)  Terwijl ik dat deed en wat dingen overdacht die  er allemaal hebben plaats gevonden en waarbij ik ook nog eens een en ander aan het lezen was,( Oei, begin ik nu  steeds meer vrouwelijke trekjes te vertonen en ga ik nu zelfs meerdere dingen tegelijk doen?  ai, ai ai!)kwam ik op het punt dat ik wou gaan bidden, maar tegelijk is het gebed een punt waar ik soms nogal moeite mee heb. ik ben dus een strijkende man, maar ben ik ook een biddende man?

Niet met gebed op zich hoor, maar met hoe mensen  vaak omgaan met gebed. ik trouwens zelf ook vaker dan me lief is.  is het niet zo dat veel gebed is gaan lijken op een verlanglijstje? Is het niet zo dat veel gelovigen zelfs niet eens meer helder hebben wat gebed nu nog daadwerkelijk inhoudt?  Vraag ik zelf  niet gewoon te veel aan Pappa? 

Vragen staat vrij… toch?

Ik geloof  dat we  onze Vader alles mogen vragen, dus vraag je niet te veel. Ik weet dat ik in mijn blogs schrijf  over oprechtheid en dus ook over oprechtheid in gebed. toch wil ik hier verder over nadenken en dan zie ik  dat wanneer we bidden God ons vaak  juist niet geeft waar we om vragen.  Kritisch? Ik geloof het niet.  ik geloof dat wanneer we werkelijk met God in gesprek zijn, dat gaat  volgens mij veel verder dan wat  door ons geformuleerde wensen, vragen en opsommen van dingen die al dan niet goed gaan in ons leven, dan komen we tot de kern.

Ik geloof dat gebed  veelal is het uiten van onze emoties, onze gevoelens , onze verlangens, onze frustratie, onze  diepste geheimen, onze houding, onze…  althans zou het dat niet moeten zijn? is het niet waar we in wezen naar verlangen?  is het niet zo dat God juist degene is die ook naar ons verlangt , meer nog dan wij naar Hem verlangen?  ik kan me dat niet goed beseffen.

In relatie tot elkaar

Ik geloof dat gebed relatie is. in relatie gaat het om respect en respect toon je niet door  alleen maar ja  te knikken en  achteloos dingen te accepteren van elkaar.  ook niet dat we overal blij mee zijn wat de ander doet. We begrijpen elkaar soms ook niet in een relatie. Al begrijpt in deze relatie God ons wel, omdat hij onze maker is, maar wij begrijpen maar weinig van Hem. 

Ik geloof dat wanneer we God oprecht zoeken en Hem ontmoeten we  tot de kern  zullen komen van ons verlangen.  echter veelal roepen we tot God , haal ons uit deze situatie. Red mij van deze kwelling.  Laat me niet alleen. Geef me rust.  Helaas is het gevolg soms juist dat wat we niet krijgen wat we  verlangen in eerste instantie.  Tegelijk moet ik erkennen dat juist die  kwelling ,die onrust die boosheid, die frustratie, vaak   datgene is waar ik  zo vaak doorheen heb moeten gaan om helder te krijgen wie God voor mij is en waar ik als mens zo intens naar verlang.

Wij mensen verlangen er naar  om altijd maar vrolijk en onbekommerd door het leven te gaan en wanneer ons iets overkomt moet er schijnbaar een schuldige worden aangewezen en God is daarvan soms de dupe.  Ik denk dat God  niet zo’n moeite heeft met onze gedachten daarin, maar wel met hoe we er  mee omgaan. Vooral als we ons totaal tegen Hem keren. Ik geloof dat God  ons wil leren dat we onszelf moeten leren overgeven aan datgene wat Hij voor ons heeft bestemd en niet wat wij zelf denken dat goed  voor ons is.

We willen dikwijls graag  door de moeite heen gaan met een lach, maar  vaak is het juist zo dat de periodes in ons leven waarin we het  moeilijk hadden en waar we  enorm hebben lopen janken we dichterbij Gods vaderhart gekomen zijn.  denk er maar eens over na.  Hoe vaak zien we het niet dat mensen die een geliefde verloren hebben dat ze in hun verdriet  toch ervoeren dat God bij hen was. Hoe vaak zien we niet dat  mensen  die toegeven aan hun pijn en teleurstelling in het leven juist tot genezing komen. 

Mooie woorden die alles ontkennen?

God wil niet dat we in ontkenning leven  en ook niet  dat we op allerlei manieren en in prachtige zinnen Hem aanbidden, maar Hij verlangd er juist naar dat we in ons hart tot hem komen. niet voor niets zegt Jezus dat we onze binnenkamer moeten opzoeken. We mogen  tot onszelf komen. tot de kern van wie we zijn.  wanneer we bidden  voor de ander, wanneer we  alleen maar laten horen wat men van ons verwacht , zijn we dan nog onszelf? 

Ik bid op dit moment dat we daadwerkelijk onszelf  durven laten zien.  om zo misschien niet te komen tot  wat we  allereerst denken te wensen, maar wel tot dat waar ons hart  in wezen naar verlangt.  namelijk wie zijn wij en wat is ons doel in dit leven. Jezus is niet voor niets naar deze aarde gekomen . Hij ging dwars door de diepste dalen. Hij liet ons zien dat er hoop was dwars door  zware tijden heen. Hij heeft voor ons  een plaats bereid. Een  kamer in zijn huis. Waar we hem mogen ontmoeten  zo vaak we willen en n u al mogen we  wanneer we onze binnenkamer betreden een beetje ervaren van wie hij is en Zijn liefde ervaren in relatie.

Wij willen Hem ontmoeten…

We mogen kwetsbaar zijn, en transparant. Een plek die niemand ons ooit kan roven. Een rustplaats , een plekje van ons en onze geliefde. Een stille, heilige plek. Een plek voor bij onze gedachten, gevoelens en emoties, maar  zo dichtbij dat Hij tastbaar word op momenten dat hij  zo onaantastbaar  voor ons lijkt.  Hij is er wanneer we Hem oprecht willen ontmoeten en Hem zoeken in alle eerbied en ontzag, maar vooral ook gewoon zoals we zijn. als een kind bij de Vader op schoot.

Misschien durf je de Bijbel  een open te slaan, dan zul je zien dat God een hoorder is van gebed, maar tegelijk zul je ontdekken  dat geen van zijn kinderen het gemakkelijk heeft gehad.  God onthoudt ons dus niet automatisch  van alle ellende. Sterker nog veelal komen we juist in hele ellendige situaties terecht om  daar nog meer te leren over hoe  God onze ellende kan gebruiken om anderen  te laten zien dat er veel van  wat wij als ellendig zien juist  zorgt voor een doorbraak waarbij soms tranen gepaard gaan, maar waarbij we ook mogen ontdekken dat we  er niet allen voor staan en dat Hij er voor ons is en  dat er mensen zijn die  in dezelfde soort situaties gezeten hebben.

zo zie je dat God een God is van relatie, in de donkerste  momenten zien we  juist dat wij niet zonder  relatie kunnen. Wij kunnen gewoon kortweg gezegd  niet zonder God  en weet je wat daar zo mooi aan is… God wil ook niet zonder ons zijn en is in Jezus Christus zelf naar deze aarde gekomen  om dat aan ons te laten zien. Hij heeft er alles voor over om ons te dienen. wat heb jij er voor over om Hem te dienen? Ik geloof werkelijk in gebed, en ik geloof in relatie, ik geloof dat God mij wil ontmoeten. Heer, ik kom tot U, …

Ik heb de 0-factor.

Jezus is het centrum van het Leven(met hoofdletter)alles draait in wezen om Hem. niet voor niets start de jaartelling toen Hij naar de aarde kwam. Aalles draait om Hem.

Is dat werkelijk waar? Misschien vraag je je dat af.  Hij was Gods plan voor jou en mij, maar draait onze wereld wel werkelijk om Hem?  waarom zou je  überhaupt in Hem geloven? Natuurlijk Hij was een historisch figuur, maar om nu te zeggen dat je leven om Hem draait?

In jouw sandalen

Ik weet dit: Hij is voor ons naar deze wereld gekomen , voor mij persoonlijk, maar ook voor jou. Hij kwam om daadwerkelijk in onze schoenen te staan, of misschien moet ik zeggen in onze sandalen. 

We leven ons eigen leven. een leven met een kleine L.  we kunnen het Leven niet leven vanuit onszelf. geestelijk Leven. zonder God, zonder Jezus zijn we geestelijk dood en Leven we dus niet.

Cirkel , nul, 0

Wat is het mooi om te weten dat Jezus kwam om ons dat Leven te geven.  Hij begon bij 0 (nul). Jezus komst  zette een cirkel in de geschiedenis. Een begin zonder einde. Het Leven begint bij Hem.

Al hebben we Hem nooit gezien , toch is Hij Bij ons. Hij wil door Zijn Geest in ons zijn. onvoorstelbaar niet waar?

Opnieuw de uitnodiging

Ik werd getroffen door het boek wat ik reeds eerder heb genoemd van W. Paul Young, de uitnodiging. Hij schrijft hele mooie dingen over een manier van omgang van de hoofdpersoon Mack met Pappa, Jezus en Suraya.  (de drie-eenheid)

Hij schrijft een persoonlijk boodschap in een prachtige romanvorm. Hoe Pappa, God dus, met hem(Mack )persoonlijk spreekt. Hoe Jezus met Hem wandelt door de omgeving, hoe  de Geest, er telkens bij is, al beseft hij dat niet altijd.

Wandelen met God

Wat vergeet een mens gauw, ik althans hoe dichtbij God in Jezus naar ons toe gekomen is, maar sterker nog hoe God nog altijd dicht bij ons wil zijn. en met ons wil wandelen door Zijn Geest. Ik moet even denken aan Adam hoe Hij door de tuin(hof van eden) wandelde en hoe Henoch met God wandelde.

Ik word op dit moment erg bepaald bij mijn eigen houding in bepaalde zaken.  ik zal een beetje uitleggen wat ik bedoel.

Hugging and kissing

Van mezelf ben ik niet zo’n hugger. Op de één of andere manier voelt het een beetje raar. Ik weet me niet echt een houding te geven.  ik heb een wat andere opvoeding gehad.  Ik ben niet direct zo’n  knuffeldier, maar aan de andere kant is dit nu wellicht juist een geweldige leerpunt voor mij, (God brengt steeds meer huggers op mijn pad)

Wellicht wil God me op deze manier laten weten hoe close Hij bij me is. in de omarming van een vriend, een kus kus van mijn kinderen, in de liefdevolle omarming van mijn vrouw leer ik dat God niet ver is. Hij is dichterbij dan dat ik dat soms ervaar.

De stap van God naar mij

David de Vos schrijft in zijn boek dichtbij Jezus:  

Jezus was de stap van God naar mensen toe. dat is  wat God zo mooi maakt en Hem onderscheidt van alle andere goden in deze wereld.  

Hij kwam heel persoonlijk en heeft ons lief  . Hij kwam zo enorm dichtbij ons, zo dichtbij dat Hij in onze schoenen ging staan . Hem wil ik omarmen, huggen . Ik wil dicht bij Hem blijven. Hij is het centrum van mijn leven. het middelpunt. De 0-factor. Hij is het begin van mijn echte leven.