Gezegend zijn?

Zou je willen dat God je zegent?  Een vraagstelling waarmee je wellicht geen kant uit kunt. Immers wie wil er nou niet gezegend worden, maar een vraagstelling als deze  roept iets op.  Wat komt er om de hoek kijken?  Wat moet ik doen  om door God gezegend te worden?  Zo gaat het immers bij mensen onderling.  Wil je een gratis fles drinken?moet je de eerste betalen. Hoezo gratis?  In  deze wereld is nagenoeg niets gratis.  Voor niks gaat de zon op.  Gelukkig maar en die is dus van God. God  vraagt niks retour  voor zijn zegen.

Ontvangen en accepteren

Toch zullen we om zijn zegen te ontvangen goed moeten beseffen dat we zijn zegen zullen moeten accepteren in ons leven om er gebruik van te kunnen maken.  immers wanneer onze vrienden ons een prachtige mooi geschenk geven, maar we pakken het niet uit, zullen we nooit ten volle de volle vreugde van het geschenk  kunnen ervaren, hooguit de vreugde van het ontvangen.  Wek kunnen de geschenken mooi uitstallen, maar  het heeft geen verdere functie dan de gedachte dat een vriend ons iets heeft willen geven. op zich kan dit natuurlijk iets prachtigs zijn, maar het geschenk werd uit liefde gegeven om tot nut te zijn in ons leven.  wanneer we werkelijk verlangen naar de volle zegen en niet slechts een deel van de zegen, dan zullen we het niet slechts  moeten aanpakken, maar het ook uitpakken en het ten volle ontvangen.

Mislopen van je bestemming

Veel mensen durven echter niet goed te kijken, of vinden het gebruik zonde. Zonde is echter  het mislopen van de bestemming. Geen gebruik maken van waar het uiteindelijk voor bedoeld is.   wil jij God vertrouwen of  geloof je het verder wel.  Leuk cadeau , die verhalen in de Bijbel.  Mooi te horen dat God van ons houdt, maar ook pijnlijk dat Jezus voor ons moest sterven. Een iets minder leuke kant misschien van het cadeau? Waar ik naar toe wil is… durf je Zijn cadeau aan ons te vertrouwen?  Durf je het aan om niet allen de doos te ontvangen maar het ook te openen? Of ben je bang dat het tegen zal vallen, misschien?

Lege handen

Velen geloven in God. de meeste mensen leven echter slechts ten dele het leven dat God en wil geven.  waar zijn we bang voor? Kunnen we Hem niet vertrouwen? Ik denk dat het angst voor het onbekende is.  angst om kwetsbaar te zijn. angst om je sociale zekerheden te verliezen, je status en aanzien? Angst is een slechte raadgever.   Om het Cadeau van God te kunnen ontvangen  moeten onze handen leeg zijn.  wanneer we met lege handen bij God komen dan pas kunnen we het  cadeau ontvangen en mogen we het openen en zal de zegen  ook daadwerkelijk aanwezig zijn in ons leven. wanneer we echter het cadeau aanvaarden, maar het ergens in de hoek zetten, onuitgepakt, zijn onze handen wederom leeg en zal ze gevuld worden met allerlei zaken die ons van het ontpakken af zullen houden.

Jas aan en wegwezen!

Het is Jezus, die was, die is en die komen zal. Hij was er al voordat ik bestond en zal er zijn tot in alle eeuwigheid.

Via Jezus tot God

Wanneer we over God spreken, komen we terecht bij Jezus Christus, wanneer we tot God willen naderen kan dat niet anders dan door/via Hem. We kunnen God  ontdekken op allerlei wijzen, in de natuur of door ervaringen, maar een werkelijke , persoonlijke ontmoeting kan slechts wanneer Jezus Christus voor ons bestaat. 

Indien we niet geloven in in Zijn existentie staan we onder de wet en zijn schuldig aan het overtreden er van.  In/door Jezus Christus mogen we een nieuwe schepping worden, waarvan niet wijzelf , maar Hij het middelpunt is.

Niet meer Ik

Betekent dit nu dat wij zelf niet meer werkelijk zullen bestaan/  Paulus zegt immers: ik zelf leef niet meer, maar Christus leeft in mij”. (gal 2:19) wat in het Schriftgedeelte wat volgt op deze duidelijk wordt is  dat het er om gaat dat alles niet langer om ons zelf draait.

Jezus Christus heeft zichzelf gegeven. wanneer we ons leven op de oude voet verder zouden gaan en leven zouden zonder Hem, leven we voor onszelf en vallen we onder de wet en niet onder de genade die God ons graag wil geven.

Jezus of regels (jezelf) als middelpunt

 We kunnen eigenlijk niet anders dan Gods genade accepteren of afwijzen. M.a.w. Accepteren is Jezus  Accepteren. Afwijzen is Gods Genade afwijzen. Hoe vroom we ook leven, hoe goed dat we ons best ook doen,  of we nu goed bekend staan of niet, hoe vaak we naar de kerk gaan , Jezus zal het middelpunt moeten zijn om ook daadwerkelijk tot God te kunnen komen.

De vraag nu is; is Jezus christus het middelpunt van ons leven of willen we voldoen aan de regels die anderen, zoals maatschappij, kerk, vrienden, familie, etc.. , ons voorschrijven?  Wanneer we proberen beide te doen zullen we zeker falen.

We zouden immers nog  altijd niet  werkelijk vrij zijn. enkel de regels volgen betekent dat niet Christus het middelpunt is, maar iets of iemand anders.  We doen eigenlijk hetgeen we niet werkelijk willen. 

Alles om vrij te zijn

Jezus Christus  centraal stellen kost ons alles, onszelf, tegelijk geeft dat de rust  die we nodig hebben en waar we in wezen naar verlangen , om in vrijheid te leven met onszelf en anderen.

Het blijft een eeuwige strijd om onze ogen gericht te houden op hem en van daaruit God te dienen.  Dit betekent immers dat we niet langer onszelf als middelpunt promoten, of anderen naar de ogen zien.

de Geest als hulp

gelukkig heeft Christus ons de Heilige Geest gegeven als hulp willen we Jezus volgen is het goed om de stem van de Geest te verstaan.

Veelal zijn we misschien  eigenwijs en doen we desondanks wat niet zou moeten, maar  laten we oppassen om niet terug te vallen en onszelf centraal blijven stellen zoals velen doen die zeggen volgelingen van Jezus te zijn.

topproriteit

het moet m.i. gezegd worden dat,  wanneer we christus niet centraal stellen in ons leven , we de waarheid onthouden aan hen die Jezus nog niet kennen.  Al gebruiken we mooie woorden en zijn we aardig , dan nog zullen  we deze persoon, als ook God tekort doen.

Het gaat  dus niet om afkomst, opleiding, prestatie,etc.. zelfs niet om wat je ooit hebt gedaan en wat je misschien nog zult doen, maar het gaat er om dat we oprecht zijn in het centraal stellen van Jezus  Christus in ons leven.   het gaat er om dat we zien wat topprioriteit heeft in dit leven.

Trek je de jas aan???

Jezus heeft ons als het ware de mantel toegeworpen door ons Zijn Geest te zenden.  Je mag bekleed zijn met de Heilige Geest.  Het gaat er om of je bereid bent om daadwerkelijk de weg te gaan  met Jezus Christus in je leven. 

Jan den ouden zegt het als volgt: Het gaat om een fundamentele beslissing om ons leven in te willen zetten voor Hem. De jas is slechts een symbool, maar kenmerkt wel het werk van God. Mannen en vrouwen van God komen en gaan, maar de mantel blijft bestaan. Die moet worden doorgegeven. Maar wie durft hem aan te trekken?

ook voor mezelf

ik vraag het niet slechts aan jullie  die dit lezen, maar ik vraag ook mezelf opnieuw in hoeverre ik bereidt ben deze jas aan te trekken.  Het betekent immers mijn oude vertrouwde uit te trekken. Een jas die me te klein is geworden en waar gaten in zitten, die me niet eens zo lekker meer zit, maar waar zoveel herinneringen aan vast kleven.

Ik vraag me af of ik niet teveel hang aan mijn eigen zaken en Jezus te veel apart houdt van mijn dagelijkse dingen.  Twee werelden lijkt het soms. Een leven voor God en het leven van mij. 

Oppakken  of niet

Waar het om gaat is dat er een principiële keuze wordt gemaakt om ons leven in alle facetten in dienst van God te stellen. Die bedieningsmantel dient namelijk overal gedragen te worden. We dragen deze op ons werk, op school, in de straat waar we wonen, in onze gezinnen, en noem maar op. het vraagt om een haast eenzijdige kijkrichting: die van het koninkrijk.

Jezus christus de aanwezige. Willen we Jezus (opnieuw)centraal stellen in ons leven?  durven we de jas aan te trekken die ons toegeworpen wordt?  Stof tot nadenken!