wanneer ik in de Bijbel lees of  boeken geschreven door christenen die ook werkelijk transparant durven zijn dan zie ik dat  echte mannen ( en natuurlijk ook vrouwen) van God hele moeilijke periodes meemaken in hun leven en hier  absoluut niet over zwijgen.

Christen van binnen en van buiten?

ik heb gemerkt dat  de vreugde des Heren vaak  veel dieper zit dan de zichtbare buitenkant en dat er soms heel wat moeite bij komt kijken. niet in de laatste plaats ook door eigen ervaringen.

Het is op z’n minst een beetje raar te noemen dat wanneer we in de kerk komen we op de een of andere manier  vaak met andere gelovigen in  contact komen die op de een of andere manier  altijd een halleluja gelaat vertonen en mis ik persoonlijk vaak de echtheid van een intensief leven  met Christus omdat ik inmiddels weet dat een leven van een Christen niet altijd over rozen gaat.

veelal horen we in de kerk vaak over hoe geweldig het leven met God is en dat ik ook een waarheid die in de kerk verkondigd word, maar tegelijk  vergeten we soms bewust of onbewust dat een leven met God niet alleen hoogtepunten bevat, maar soms door diepe dalen gaat.

ongeestelijk misschien, pijnlijk in elk geval. .

wanneer we in de kerk te kennen geven dat het even niet mee zit en we enorm boos zijn op God of de situatie waarin we zitten en vragen hebben over waarom God bepaalde zaken in ons leven toelaat, worden we soms al gauw voor ongeestelijke mensen aangezien.

in eerste instantie is er vaak nog wel begrip, maar wanneer de situatie  even duurt en we  niet gelijk de antwoorden vinden en daarbij ook nog eens bepaalde uitlatingen doen die niet  goed te praten zijn, maar die voortkomen uit de pijn van dat moment dan worden we veelal vooral aangesproken op ons taalgebruik in plaats van  dat er met ons  gehuild word over de pijn in ons leven op dat moment

van kerk naar gemeenschap

 wanneer we moeite hebben met God, de Bijbel , onderwerpen als vergeving, genade en  wat aal niet meer gevoelig ligt binnen de kerk dan wordt de kerk een gevaarlijke plek voor een gewond mens.  de kerk die  vooral een schuilplaats zou moeten zijn is dan vaak juist een plek van veroordeling geworden helaas.

daar waar we met elkaar door moeilijke tijden zeggen te willen gaan , blijkt op dat moment  juist een plek geworden  waar meen onze worsteling  niet in het juiste licht weet te plaatsen en er soms zelfs mensen worden verwijderd omdat ze hun onvrede, pijn, verdriet, boosheid  uiten.

gelukkig zijn er binnen de gemeenschap mensen die wel  naar je willen luisteren.  die wel een  beetje proberen te begrijpen van waar jij op bepaalde momenten doorheen gaat.  die meer doen dan enkel luisteren, maar er ook nog voor je zijn. met je bidden, zoeken naar antwoorden.  vaak zijn dat mensen die begrip hebben van je worsteling omdat ze er zelf ook door heen zijn gegaan. juist dan wordt de gemeenschap waar we naar zoeken in de kerk duidelijk.

de gemeenschap van gelovigen is vaak te vinden binnen een kleine groep van gelovigen binnen de kerk. als je die niet gevonden hebt zou je er naar op zoek moeten gaan.  op zoek naar mensen in de kerk misschien, maar vooral mensen die werkelijk geloven een weten dat delen van je moeite helend werkt.

 regels boven de mens gesteld?

helaas is de kerk vaak nogal geïnstitutionaliseerd. een plek van regels en weten die soms geschreven en soms ongeschreven de boventoon voeren. een plek  waar wellicht nog altijd hele goede woorden worden gesproken. waart mensen kunnen leren over God en over Jezus de Christus, maar  waar  van diepe en intieme  gemeenschap nog maar weinig sprake is.

wellicht is het daarom dat veel mensen van de ene kerk naar de andere lopen op zoek naar herkenning van wie ze zijn en erkenning van hun pijn. ze zoeken naar werkelijke ontmoetingen, maar vinden ze maar bar weinig.

voelen en erkennen

ik geloof dat we  eerlijk mogen zijn over onze gevoelens en gedachten. ik geloof in transparantie.  ik geloof dat wanneer we moeite hebben en pijn we  dit ook mogen uiten en dat het een ongezonde situatie is  wanneer we in pijn zitten en we dit maar  telkens moeten wegslikken omdat anderen  dit liever niet willen horen om wat voor reden dan ook.

we mogen voelen en erkenning is nodig. hoewel sommigen ons misschien willen laten geloven dat het niet erg geestelijk is  wanneer we onze moeiten laten zien en ze  beweren dat dit vooral een bewijs is van ongeloof in ons leven zullen we onszelf moeten blijven openen en deze leugen van satan keihard verwerpen.

pijn en verdriet zijn een onderdeel van het leven. ook gelovigen maken deel uit van het leven, maar  tegelijk staan ze ook nog eens voorop in het zoeken naar de juiste weg en zullen ze wellicht ook nog eens extra geconfronteerd worden met dit leven omdat ze soms bepaalde zaken in dit leven mogen leren loslaten en leren te eertrouwen op God die werkelijk goed voor ons is.

het goede leven met God

het goede leven met God is dus niet een leven zonder pijn. sterker nog  onze diepste pijn  kan soms  zelfs  de weg  zijn naar bevrijdding. pijn laat ons zien waar  we God in ons leven nodig hebben.

Onze verlangens worden juist  bekent in onze pijnlijke momenten , in onze verdrietige situaties.  op deze pijnlijke momenten leren we hulp te zoeken en leren we dat God er altijd voor ons is.  we ontdekken dat we het niet alleen  kunnen.  het brengt ons als het ware telkens weer  in de zoekmodus naar God. in ons leven. het leert ons ook om onszelf wederom echt te laten zien. gewoon zoals we zijn. voor hem kunnen we ons proberen te verbergen, maar hij weet wie we zijn.

transparante mannen en vrouwen

ik heb ontdekt dat de allergrootste godsmannen en vrouwen hun pijn eerlijk durven laten zien. dat ze transparant waren over hun gevoelens en gedachten en dat ze soms boos waren of teleurgesteld in God  of andere zaken.  ik denk aan David en Job, maar ook Naomi, Paulus, Petrus, mensen uit de Bijbel, maar ook aan een Henri Nouwen, Watchman Nee, Joyce Meyer, of…. op dit moment lees ik het boek van  Richard  Stearns. geweldig hoe mensen zichzelf bloot durven geven en daarmee recht doen aan de situatie en de  mensen om hen heen.

transparantie is  niet net doen alsof het er niet is. ik geloof dat openheid  en recht doen aan je gevoelens de weg is die God met ons wil gaan en ook door hem gebruikt worden ten goede.

het nieuwe leven dat Jezus ons wil geven is niet een gemakkelijk leven.

kapotgeslagen dromen

onze persoonlijke dromen en verwachtingen zullen  soms radicaal kapotgeslagen worden. geloof me ik heb het meegemaakt in mijn leven. tegelijk geeft God ons nieuwe  dromen, groter beter en mooier.

het bestaat niet dat we pijnloos door dit leven  gaan. we hebbeen allemaal ons kruis te dragen.  en we maken het allemaal mee dat we bepaalde verwachtingen en dromen hebben die niet zijn uitgekomen.  dingen waaraan we gehecht zijn geraakt .

een nieuwe inhoud

Gelukkig zal God ons leven  een nieuwe inhoud geven dwars door gebrokenheid heen. we zullen dus gewoon toe moeten geven dat we  soms moeite hebben om tot heerstel te kunnen komen.  niet iedereen hoeft je  gebrokenheid te zien, maar tegelijk mag je ontdekken dat God je gebrokenheid wil gebruiken om je te vormen tot dat beeld dat Hij van je heeft om zo tot je doel te komen.

geweldig is het om anderen te ontmoeten die  net als jij hierin willen groeien en die bereid zijn deze weg te gaan.,  mensen die  net als jij ook verlangen naar de gemeenschap met Hem en andere gelovigen. is dat niet werkelijk kerkzijn zoals God dat heeft bedoeld. kerk van gebroken mensen.