Contextueel gezien.

 

Mensen leven in de context met andere mensen. Nagy heeft veel geschreven over het contextuele denken, maar ver voor dat deze er allerlei theorieën op los had gelaten had God de zaak al helder.

waar de individualisering begint daar raken mensen de context wat uit het oog en waar dat gebeurt ontstaat een droogte. Mensen hebben immers , naast God ook anderen mensen nodig als aanvulling om optimaal te kunnen functioneren.

 In den beginnen , bij de schepping zag God dat al. Niet voor niets schiep God iemand (Eva)als helper, steun en toeverlaat voor de mens (Adam).

Individualisering.

Steeds meer lijkt het er op dat mensen op zichzelf komen te staan. Ze verliezen meer en meer de verbinding met de ander en daardoor ook met zichzelf.  Alles wordt daardoor beïnvloed.  Slechts wanneer mensen de context terug vinden  is verandering mogelijk.  

We zien dat waar mensen  voor zichzelf gaan leven ze steeds verder van de context af komen te staan. Ze komen meer op zichzelf wat soms  een tijdlang best prettig  kan zijn, maar wat op lange termijn  een ongezonde situatie oplevert.  Sterker nog wanneer mensen zichzelf  gaan afzonderen van  het contact met anderen komen ze steeds verder van de ander af te staan, maar ook verder van zichzelf en hun relatie met God.

Verloren context.

Veel mensen weten niet goed meer hoe ze met  anderen moeten omgaan.  Ze hebben als het ware de verbinding met anderen verloren waardoor ze niet meer goed weten hoe ze anderen  kunnen ontmoeten. ze zijn als het ware de balans verloren tussen het geven en nemen.

 Is het mogelijk om opnieuw in verbinding te komen met anderen?  veel mensen hebben een zeker droogte ervaren, maar hoe geraken ze opnieuw in contact met anderen als ze het contact zijn verloren met hun context?

Het verschil maken.

Ik geloof dat jij en ik daarin het verschil kunnen uitmaken.  Wij kunnen anderen opnieuw in contact brengen door  hen te ontmoeten.  de vraag is echter hoe ontmoeten we iemand die zich los gemaakt heeft van de context.  Waar de ander alleen nog maar in staat is om  slechts nog maar te nemen omdat er al zoveel van hen genomen is misschien.  

Ik geloof dat contextueel herstel alleen mogelijk is wanneer wij onszelf laten zien. Wanneer we niet een bepaalde rol  spelen of  allerlei vormen van meeleven of empathie tonen, maar wanneer we werkelijk hart hebben voor deze mensen en hen in ons hart durven laten meekijken. Wanneer we hen werkelijk liefhebben.

Contextueel herstel.

 

 We willen hen graag iets geven, maar  laten we vooral gewoon onszelf blijven en  door gewoon ons medeleven te tonen en echt te zijn hen laten zien dat ze gewoon meetellen.  wij kunnen de balans  niet herstellen , maar we kunnen wel onszelf openstellen voor oprechte ontmoetingen.

Jezus toonde zich zelf kwetsbaars.  Hij sprak met mensen over  zijn diepste verlangens en over Zijn relatie met Zijn Vader.  Hij liet zien wie Hij werkelijk was.  Er zijn natuurlijk meer voorbeelden te noemen, maar niemand gaf zichzelf zo bloot als Jezus( letterlijk zelfs). Hij ging tot het uiterste in Liefde voor ons.  Hij bouwde contextueel gezien een brug tussen God en mensen. waar mensen zich had teruggetrokken  uit de relatie met God, gaf hij zichzelf om herstel van die relatie mogelijk te maken. 

Goddelijk herstel!

Hij liet  als het ware zien wat er nodig was om contextueel gezien in het reine te komen, maar mensen hebben het nodig om zelf de stap te zetten om de balans te herstellen. Wij kunnen een brug vormen zoals Jezus dat was, maar laten we hen de vrijheid geven de brug al dan niet te nemen. Veelal kost dit ons enorm veel moeite. Maar wanneer we mensen dwingen, pushen  of op wat voor manier dan ook de weg willen laten gaan zal de balans zich niet kunnen herstellen.

Oprechte ontmoeting is ruimte scheppen voor mensen om zichzelf te zijn. ruimte creëren om na te denken over wie ze zijn en over hun context. Ik geloof dat wanneer we echt zijn en wij onszelf laten zien, zal God door Zijn Geest in ons midden zijn en kan er herstel plaatsvinden in persoonlijke relaties en de relatie met God.