God zegende hen en zei: ‘Vermenigvuldig je, bevolk de aarde en onderwerp haar. Heers over de vissen, de vogels en alle andere dieren. Genesis 1:28 HTB https://bible.com/bible/75/gen.1.28.HTB Vermenigvuldig je! Bevolk de aarde! Onderwerp haar! Dat was de opdracht voor Adam in eerste instantie. Het was … Lees verder Doe wat je moet doen!
Geloven we dat Gods waarheid ons leven zal verrijken? Geloven we dat er MEER is dan we zelf ook maar kunnen zien of inschatten? Geloven dat God zal voorzien? Zomaar even wat vragen die mij door het hoofd zijn geschoten deze ochtend. Wat is Gods plan met mensen, met mij zelf.
ik bedoel dit niet direct van wat is nu direct wat God wil dat ik doe, maar indirect inde zin van : hoe richt ik mijn leven in naar Gods bedoeling? Ik denk hierover na naar aanleiding van het boek Ademruimte . dit is een boek welke me enorm aanspreekt op dit moment. het treft me daar waar ik het op dit moment even nodig heb.
twijfel
een van de vragen die bij me opkwam en me het meest treft is; wat nu als ik het helemaal mis heb? ik bedoel daarmee dan wat als ik het mis heb met mij gedachten, ideeën aangaande mijn persoonlijke roeping. Twijfel dus. Wat nu als alles anders gaat dan ik gedacht had?
ik moest even terug denken aan het moment dat ik het werkelijke besef had dat ik iets moest gaan ondernemen om God te dienen in mijn leven. om invulling te geven aan mijn roeping. Ik wist niks af van wat nu precies roeping was. ik had een beeld, een gedachte, een gevoel dat ik iets moest doen wat ik zelfs nog niet eens onder woorden kon brengen, maar waaraan ik wel moest beantwoorden.
Ik heb dit gedaan en ben zoals het in de kringen normaal was als het ging om roeping naar de theologische Hoge school gegaan. Niet mijn ding dus . dat werd al gauw duidelijk. Toch heeft het de eerste aanzet gegeven om toch veel meer richting pastoraat te gaan. van daaruit ben ik meer die richting op gegaan. Via via op de meest vreemde wijze tot op dit moment bij Teen Challenge aangekomen.
Helderheid?
Ik wil er mee aangeven dat het allemaal niet zo helder is misschien wat we zullen moeten doen als het gaat om roeping. Ik geloof echter dat we die stem, dat beeld wat God ons geeft, die gedachten en gevoelens om iets te doen niet moeten verstoppen, maar leven d moeten houden. In het boek schrijft Mathijs Goedegebuur over het verschil tussen de wereld als akker en de wereld als begraafplaats. In de akker zaaien we en in een begraafplaats stoppen we de dingen om het nooit meer tevoorschijn te halen.
Wat gaan we doen? ik wil niet mijn gaven en talenten verstoppen om ze nooit meer te kunnen zien, maar ze ook niet koesteren en voor mijzelf houden. Ik wil het zaaien en delen zodat het meer gaat worden. dat betekent in zekere zin ook dat we het een tijdlang los zulle moeten laten . dat we zeggen : God ik leg het hier neer en wilt U het levenskracht geven om op te komen en het vruchtbaar laten zijn.
Zaaien of begraven
De angst die we als mensen hebben is misschien wel dat we het wel willen zaaien, maar dat we bang zijn dat er niets mee zal gebeuren. Dat God ons zegt dat we het in goede grond moeten doen, maar dat we niet weten of de plek die God ons aanwijst niet zulks goede grond is .
Abraham werd uitgedaagd om te offeren . niet zomaar een offer te brengen maar het meest kostbare wat hij bezat. Zijn zoon. Dit was werkelijk een offer omdat alles wat God belooft had in Izaäk werkelijkheid was geworden . God had Abraham geroepen om tot een groot volk te worden, maar zijn vrouw en Hij hadden nooit kinderen gehad. en nu… oud en grijs , vroeg God hem om de belofte op te geven. neer te leggen en te verbranden. Op te offeren…! Wat een raar voorstel, maar God liet zien dat Hij de voorziener was. dat Hij het beste met Abraham, met de mens wilde. Dat Hij al een lam in de voorbereiding had gedaan en gebracht had bij een bos om te worden geofferd. God voorzag zelf.
opoffering
Durven wij dat ook? durf jij op te geven wat je dierbaar is? durf je God te geven wat het meest belangrijk is in je leven? durf je tegelijk te erkennen dat dit misschien wel erg moeilijk is maar te geloven dat God zal voorzien?
Ik las in de tekst waarin het gaat over dit offeren van Abraham (genesis 22) het volgende: ‘Op de berg van de HEER zal erin voorzien worden.’ vrs 14 wat mij zoiets zegt als: soms worden we naar moeilijke plaatsen gebracht om zo door God als het ware uitgedaagd te worden om dat wat we hebben bereikt, gekregen, behaald over te geven of op te geven om het van daaruit opnieuw te mogen ontvangen. Dat is zaaien. Begraven is willen behouden wat je hebt. Vastklampen aan en niet durven of willen loslaten en het daardoor te verstikken. Je dood als het ware dat wat je gegeven is en zult het wel moeten begraven . je kan niet rond blijven lopen met iets wat dood is zonder er zelf dood aan te gaan.
Doodgeknepen of ten volle leven
Ik geloof dat er veel mensen zelf dood zijn gegaan doordat ze hun dromen zo vastgeklampt hebben en doodgeknepen, in eigen beheer hebben willen houden dat het niets heeft gebracht. Anderen hebben begraven wat ze hadden en het heeft ook niets gebracht, maar ze leven nog. Ik wil echter leven ten volle. Niet mijn talenten begraven, maar ze te zaaien in goede grond. In vruchtbare aarde zodat ze zal opkomen en vrucht dragend, meervoudig zelfs.
Heer ik geef mijn hart, mijn leven en alles daarin aan U terug. ik zaai mijn leven in Uw Akker, goede grond welke U zal begieten en zal voorzien van de grondstoffen die nodig zijn. Heer leer me de tijd te nemen om het te laten ontkiemen en te laten groeien . Heer geef het de kracht om te leven zodat het vrucht zal dragen. God van Leven, God van Liefde ik hou van U. Amen
Ik ontdek steeds meer dat ik niet alleen sta in mijn manier van geloven. ik dacht altijd dat je sterk moest zijn. niet mocht twijfelen, dat je de regels in acht moest nemen en dat je een bepaald geestelijk niveau moest zien te bereiken om werkelijk effectief te kunnen zijn als christen.
Ik geloof nu dat dit fout was. en als ik de zin zo terug lees die ik net geschreven heb, dan is dat een zin waarbij ik vroeger zoiets gedacht zou hebben als: Duh… natuurlijk ontdekken we steeds meer en om werkelijk effectief te zijn zullen we vooral naar christus moeten kijken, een volgeling willen zijn, etc… maar tegelijk had ik specifieke motieven om christen te zijn.
Ik geloofde wat mijn ouders me hadden geleerd en ik geloofde dat het waar was. er waren zaken in mijn leven waar ik tegenaan liep waarbij niemand me kon helpen en ik moest dus wel op God vertrouwen anders liep ik vast. Ik was actief in de kerk, ik was echter tegelijk op zoek al dacht ik eigenlijk best veel antwoorden te kennen. ik had een keus voor God gemaakt . heel bewust.
Toch kwam er een zwart moment. meer dan een gevoel, meer dan twijfel, meer dan teleurstelling,… de vraag waar ik mee worstelde was: durf ik me zelf te laten zien? ik durfde nog eens niet oprecht in de spiegel te kijken, maar wel mijzelf aan de ander en aan God? nee,… ik wilde toegewijd zijn op mijn manier. veel werk verzetten op kerkelijk niveau, maar op spiritueel niveau was ik bang voor van alles en nog wat.
ik heb echter ontdekt dat wanneer ik mij zelf durf laten zien, God zichtbaar wordt in en door mijn leven. wanneer ik mijn leven niet meer laat leiden door eigen inzichten , maar door Gods Geest dan wordt mijn hart veranderd. Mijn woorden worden Andes, mijndaden veranderen, en ook mijn houding …. Eigenlijk is mijn oude leven een leven van ijdelheid. Ik dacht dat ik het allemaal best aardig deed. Deed goed werk in de kerk. had alles geestelijk aardig op een rijtje, maar de waarheid bleek anders te zijn.
de waarheid was duidelijk, ik dacht het allemaal zelf te kunnen, maar toen het er op aan kwam glipte veel van wat ik had opgebouwd aan materieel, aan kennis, aan ervaringen , gewoon door mijn handen weg en bleek het onbruikbaar en de vrucht er van was nauwelijks te vinden. Wat is waarheid? de waarheid is dat mijnleven zonder God weinig vruchtbaar was. natuurlijk deed ik dingen goed. ik probeerde van alles het beste te maken, maar uiteindelijk bleek ik niet de controle te hebben.
weet je … je kunt je zelf een christen noemen en er zelfs van overtuigd zijn dat je het bent. en je bent het ook. ik heb ontdekt: Je kunt ware woorden spreken en toch niet in waarheid wandelen. wanneer we slechts gericht is op onszelf en onze maniertjes, dan is ze weinig oprecht. Iedereen heeft zo zijn motieven om nooit werkelijk de keus te maken om Christus helemaal te volgen, de een is onzeker, de ander heeft heftige zaken meegemaakt, weer een ander heeft zo ook zijn of haar een redenen om niet werkelijk Jezus te volgen , maar de vraag is niet zozeer gericht op de ander, maar op jou en mij. Wat is jou reden en wat is mijn reen om vast te blijven houden aan bepaalde zaken in mijn leven? ben ik werkelijk bereidt om ze los te laten?
Natuurlijk kan je een geweldige christelijke levensstijl hebben ontwikkeld , maar durf je ze los te laten en je los te wurmen van wat je als waarheid hebt gezien, maar in wezen leugenachtige weergave zijn van wie jij bent? durf je los te laten wat anderen van je verwachten en doen waarvoor je geroepen bent? durf je jezelf te zijn in de dingen die je doet? Ik verlang de Heer te dienen en toch kost mij dat eerlijk gezegd soms nog altijd moeite.
Ik verlang er naar een waarachtig leven met Hem te leiden, mij zelf te zijn en wanneer ik schrijf kan ik me aardig verwoorden, al is het geen hoogstandje, maar in de praktijk van alle dag schort er nog al wat aan. zo kan ik enorm gericht zijn op prestatie. Ik kan een bullebak van een vader zijn en een onverschillige echtgenoot. Ben ik er trots op? nee , ik werk er aan. ik wil in waarheid wandelen, tegelijk merk ik dat dit zo gemakkelijk niet is. een tekst als: ik wil wel, maar ik kan het niet is mij enerzijds op het lijf geschreven, anderzijds mag dit niet een vlucht zijn om te doen wat ik zelf verlang.
Ben benieuwd naar hoe jullie dit ervaren in jullie leven. durf je het te vertellen?
de ontmoeting! 