Hebben we honger naar een oprecht leven met God? dorsten we naar het uitreiken van Jezus liefde naar anderen? laten we ons hart raken door Gods Geest om iets voor anderen te betekenen? natuurlijk is dat niet gemakkelijk, maar het is een opdracht die ons door de Heer Jezus zelf gegeven is. Jezus gaf alles om jou en mij bewust te maken van Gods oneindige liefde . Hij gaf zijn bloed om ons te reinigen. Hij gaf zijn leven en stond op uit de dood om ons nieuw leven te schenken door Zijn Geest.
Kunnen we dat in wezen werkelijk begrijpen? Ik geloof niet dat we werkelijk kunnen bevatten hoe dit in elkaar steekt. Hoe groot God is en wat Zijn liefde echt totaal inhoudt. Wat ik wel weet is dat Hij ons wil veranderen, vernieuwen. Een nieuw leven begint natuurlijk met een geboorte.
De dag dat we er voor kiezen om met Hem te leven is de dag van de geboorte. Wedergeboorte genoemd, maar dat is het begin de rest is volgens veel gelovigen als je ze hoort heel eenvoudig. ik hoor termen als: “je hoeft alleen je maar over te geven aan Christus en je leven veranderd volkomen”. Waar? Ja zeker, tenminste als jij er naar verlangt, maar of dit allemaal wel zo vanzelf gaat is de volgende vraag. Ik geloof het niet.
Onze eisen zijn veelal enorm hoog voor mensen die zich eventueel proberen aan te sluiten bij ons, bij de kerk, bij de gemeenschap.
Het is misschien gemakkelijk om te zeggen dat je gelovig bent geworden, maar leven met Christus als onze Heer, is iets anders. Dat betekent navolging en navolging houdt niet zo veel anders in dan dat we Hem willen navolgen in ons leven. helaas zien we, als oprecht kritisch mag zijn, daar veel te weinig van terug in de kerk van vandaag. Wat zijn we veelal aan het werk voor het koninkrijk van de kerk of die van ons zelf. zijn we ook daadwerkelijk bezig met Zijn Koninkrijk, het koninkrijk van God?
Het koninkrijk van God vinden we bij de weduwen en wezen, bij gevangen en de armen, de mensen van de straat, mensen die het allemaal niet zo goed voor elkaar hebben in het leven. onze houding is vaak ronduit belabberd naar degene toe die God zo enorm lief heeft. Onze manier van doen is dat we juist die groep weren of niet goed met ze om gaan. deze mensen hebben God zo enorm nodig. Wij hebben echter vaak nogal wat verwachtingen van mensen. ze moeten netjes zijn en net zo doen als wij dat doen. niet buiten de boot vallen qua gedrag. Bovendien mogen ze geen zondige praktijken meer doen. zijn wij in wezen zoveel anders? Waar komen wij vandaan? Wat ons kruis?
Onze eisen zijn veelal enorm hoog voor mensen die zich eventueel proberen aan te sluiten bij ons, bij de kerk, bij de gemeenschap. God heeft ruimte, maar wij gooien veelal de deur voor hun neus dicht. Ik geloof dat we de plank totaal misslaan als we deze mensen weren. Als we geen oog meer voor deze mensen hebben. zijn het niet die mensen die Jezus juist op het oog had? de armen en de verlorenen? In hoeverre zijn wij veranderd ? ik geloof dat we graag wat van ons af zien om onze eigen fouten en gebreken minder te doen opvallen. In wezen zijn we witgekalkte graven als we zo reageren. Misschien denkt u dat u het beter doet, maar geloof me , we willen wel het goede doen misschien, maar het goede doen dat kunnen we niet.
Ik geloof dat we ons veel gemakkelijker laten leiden door de emotie dan door de Heilige Geest van God.
Ik geloof dat we ons zelf vaak door de emotie laten leiden. We durven ons nauwelijks met mensen in te laten die andere zaken op het oog hebben als waar we als gemeente voor staan. We kijken eerst om ons heen om daadwerkelijk contact te maken met de mens. Wie ontmoeten we nu nog werkelijk? Wie kennen we nu werkelijk? Wiens hart zien we nu nog werkelijk zoals hij is? wie durft zijn hart werkelijk te laten zien?
ik geloof echter om werkelijk gemeente te zijn is het van belang om het hart weer te laten spreken. Ik geloof dat God het hart is van ons ware leven. zonder God zijn we in wezen dood. Met Hem mogen we door Christus weten te leven, maar durven we ons leven te delen? Durven we werkelijk voor diegene te leven die ons zo enorm nodig heeft?
Ik geloof dat we ons veel gemakkelijker laten leiden door de emotie dan door de Heilige Geest van God. wanneer we echter leren om niet de emotie de ruimte te geven in de eerste plaats, maar het lef hebben om uit te spreken wat onze emoties zijn en te zeggen wat we werkelijk zouden willen zeggen waar dat nodig is, dan zullen er bijzondere dingen gebeuren. Wonderen zelfs. Wanneer we Gods woord verkondigen vanuit ons hart, ons leven, vanuit onze oprechte gevoelens en gedachten ,we werkelijk in staat zullen zijn om te ontmoeten. God, de ander, maar ook onszelf.
amen?
de ontmoeting! 