Verschralende zorg

Als zorgverlener maak ik me zorgen over hoe we zorg verlenen in Nederland. Ik geloof dat we goede zorgverleners hebben. Mensen die oprecht zorg willen verlenen op alle vlakken. In deze corona tijd zien we dat des te meer. Anderzijds zien we over het algemeen minder handen aan het bed. Er moet meer met minder mensen.

Binnen de zorg zien we dat gemeenten vaak de zorg zien als kostenpost en kosten moeten in de hand gehouden worden. Daar moet je ingrijpen als het uit de hand loopt is de gedachte. Dat betekent minder uren voor cliënten, bepaalde zorg wordt soms zelfs rigoureus aangegeven als te veel en wordt dus vermindert met soms meer als de helft.

Ik noem dat verschraling van de zorg. Waar we als land bekend stonden als vooraanstaand en qua kwaliteit kunnen we nog altijd goed mee, maar qua menselijkheid doen we sterk een stap terug. Ik merk dat ik er erg boos om kan worden als clienten een beroep doen op maatschappelijke ondersteuning en dat daar gewoon structureel te weinig uren worden gegeven.

Het is een probleem voor allereerst onze cliënten, maar ook voor mijn hardwerkende collega’s. Door verschraling in de zorg kan je wellicht dit jaar in de begroting ruimte creëren, maar in feite is het uitgestelde zorg. Uitgestelde zorg is een serieus probleem. Ik stel dat als iemand verwond is en er is een ernstig probleem kunnen we zeggen te moeten bezuinigen, maar als we niet dat doen wat er nodig is om wonden te herstellen, dan gaat het etteren en zweren. Dit heeft allerlei gevolgen op termijn.

Uitgestelde zorg is ernstig. De cliënten krijgen niet wat ze nodig hebben, maar ook hulpverleners krijgen niet wat ze verdienen. Ik heb het niet over het loon. Wat me zorgen baart is dat veel collega’s soms veel meer uren maken dan is afgesproken. Geen geld want die uren zijn er immers niet voor geïndiceerd. Ze werken als mensen met een zorghart voor de mensen die hen zijn toevertrouwd. Met als gevolg dat ze afbranden waardoor wederom een zorgvraag.

Aan alle kanten wordt uitstelde zorg door verschraling duidelijk een probleem. Ik zie vanuit de doelgroep waarbinnen ik werk een toename in gebruik, in psychische klachten, vooral bij de wat zwakkere doelgroep. De groep mensen die worstelen met levensbeheersende problematiek hebben aandachtige zorg nodig. We zien dat verschraling zorgt voor kapotte systemen.

Steeds meer problematiek in gezinnen. Het aantal scheidingen of 1 ouder gezinnen is dramatisch te noemen. Jongeren met loyaliteitsconflicten, hechtingsproblematiek, identiteitsvragen, destructiefgedrag. Ouderen die omkomen in eenzaamheid, vervuiling, verslaving,..

Wat is de oplossing? Ik ben geen Politicus maar ik weet wel dat uitgestelde zorg, vaak ernstiger is als direct zorg leveren waar nodig. Ik zou zeggen houdt de lijntjes kort en grijp in. Doe wat nodig is. 1+1=2 toch?

De politiek zal het andere noemen. Waarom? Omdat we leven in een nieuwe maatschappij die keuzes maakt voor de korte termijn.

Ik geloof dat er verandering nodig is in het zorgsysteem. Men denkt wellicht dat ik meer geld zou willen als zorgverlener. Dat is mi niet de oplossing, maar geef zorgverleners ruimte om nieuwe initiatieven te ontplooien en zorg te bieden die anders en veranderend is in levens van mensen. Geef ruimte om te bewegen. De kaders te verruimen ipv deze steeds meer te beperken of te verschralen.

Verdeeldheid in de wereld onze eigen keuze?

Hoe is het met je? Hoe zit je in je vel? Of misschien moet ik het anders benoemen: hoe staat het met je leven? Leef jij het leven waar je in wezen naar verlangt? Leef jij het verlangen van je hart? Je droom? Als ik dit zo benoem, hoe zit dat dan? Wat is er dan nodig om daar te komen? Ken jij je hart? Je diepste verlangens? 

We kunnen allemaal dingen doen in het leven die leuk zijn. Die ook goed zijn te noemen, maar is het ook wat je vervult? Is het waarvoor je bedoeld bent? Is het werkelijk ook de moeite waard? 

Wat zijn de kosten? 

Er is veel verdeeldheid in de wereld. Verdeeldheid over wat van ons is en wat van de ander. Onderscheid tussen arm en rijk. Over de zwakken in de maatschappij. Iedereen ziet dat het niet goed gaat, maar hoe nu er mee om te gaan? Enerzijds willen we mensen helpen, maar wat mag het kosten? een vraag die we onszelf mogen stellen. En wanneer het teveel kost, wie gaat dat dan betalen? Zijn we bereid de prijs te betalen die nodig is? 

De discussie gaat in het nieuws veelal vluchtelingen, ouderen, daklozen, verslaafden, psychisch onstabiele mensen, werkelozen,…. etc… waar sta jij in dit rijtje? 

Iedereen heeft wel een motief om niet werkelijk tot bloei te komen in zijn leven. Iedereen maakt dingen mee die impact hebben waardoor we. Er voor kunnen kiezen om niet tot de kern van ons leven te komen. We zijn druk, druk, druk. 

De vraag die ik me stel is: waar sta ik? Waar staat de kerk in de huidige maatschappij? Wat is mijn rol in maatschappij en kerk? De vraagstelling is mijn persoonlijke natuurlijk en ook de opsommingen die ik hierboven doe komen uit mijn gedachten, maar hoe denk jij? Hoe zit jij in elkaar? Zijn er overeenkomsten? Vraag jij je ook wel eens af wat jouw plaats is en of je doet waartoe je geroepen bent? 

Onvrede over eigen welbevinden? 

Is het niet zo dat veel onrust in de wereld eigenlijk begint met onvrede over eigen leven? We zien wel dat de ander het moeilijk heeft wellicht, maar we zijn eigenlijk bang dat het ons ook gaat gebeuren? Dat we niet goed opgevangen worden wanneer we. Het minder krijgen als nu? Of misschien kan het bijna niet minder en en je bang te verliezen wat je tenminste nog hebt? Een eigen land, een uitkering, een leven, een gezin, een ziektekostenverzekering die genoeg van je kosten dekt, een plek in de toekomst? 

Zie je hoe dun de lijn is? Ik bedoel dat we. Allemaal allerlei belangen kunnen bedenken. Het belang van alles en iedereen, maar is het niet zo dat we in wezen vooral ook aan ons eigen belang denken? Is het niet zo dat er juist vanwege het egocentrisch denken van de huidige maatschappij ( dus door onszelf) de wereld zo slecht is geworden? Is het niet zo dat we te veel aan onszelf denken boven dat we aan de ander denken? 

Gezonde eigenwaarde de oplossing? 

Ik geloof in een gezonde eigenwaarde, maar is het niet zo dat we veelal de eigenwaarde boven de waarde van anderen stellen? Ik denk dat we in veel gevallen onze persoonlijke items boven die van anderen stellen in de huidige maatschappij, in de keuzes die we maken. Politiek natuurlijk, maar ook qua geloofszaken,in het gezin, de omgeving, ons werk etc…

Het meeste wat we doen is gebaseerd op de gedachte dat alles wat we doen een basis moet zijn voor ons eigen welzijn. Niet altijd ten koste van anderen, maar zeker niet ten kostte van onszelf. Echter de keus voor ons eigen welzijn leidt echter tot veel keuzes die in eerste instantie ons welzijn vergroten, maar op lange termijn ons. Menselijk welzijn juist verkleinen. Zo heet een groot deel van de huidige generatie een hekel aan regels, maar. Regels moeten er zijn. Zo is er sprake van een. Versoepeling van drugsbeleid. Belachelijk wanneer je de huidige problematiek hieromtrent bekijkt. Zo zijn er steeds meer mensen die psychisch vastlopen, maar de zorg wordt duurder en we willen niet meer betalen. Iedereen wil een goed salaris, maar. We hebben wel allerlei eisen die zo hoog geworden zijn dat. Niemand het nog kan betalen en dus ontstaan er schulden die ons dan weer zoveel stress bezorgen dat we niet meer kunnen werken. Etc… 

Hoe gaan we hier mee om? Is de toekomst somber? Wat zijn je gedachten? 

 

De controle vasthouden is haar verliezen.

Heb je het idee dat jij je leven onder controle hebt? Ik denk als ik dat zo openlijk zou vragen er een groot deel zou zeggen dat ze hun leven op orde hebben en een even groot deel zou waarschijnlijk juist het tegendeel beweren. 
De mensen die denken dat ze de controle hebben kunnen het zomaar verliezen op momenten dat het totaal anders gaat dan wat men had verwacht. Degene die aangeeft geen controle te hebben zullen eigenlijk daar misschien meer controle over hebben dan ze denken. De vergelijking met anderen maakt dat ze zich veelal incompetent voelen tov de anderen, terwijl degene die de controle denken te hebben zich vaak weer superieur voelen in veel zaken. 

Maar ik zie dat de meeste mensen eigenlijk denken dat ze, hoe dan ook in controle zouden moeten zijn in en over hun leven. Ze willen niet afhankelijk zijn van anderen. Hun eigen boontjes doppen. Laten zien dat ze het allemaal zelf wel kunnen in het leven.

Weet je wat ik ontdekt heb? Dat op de momenten dat ik denk ergens controle over te hebben, het eigenlijk altijd mis gaat. Wanneer ok denk de controle te verliezen dit soms ook zo is, maar wanneer ik bewust ben van het feit dat ik dingen niet onder controle heb of kan krijgen, ik meer bewust ben van het feit dat ik het niet allemaal alleen kan. Dat ik anderen nodig heb. 

Misschien is het trots dat we niet Willen toegeven dat we anderen nodig hebben. Misschien zijn het minderwaardigheidsgevoelens wanneer we juist bij voorbaat al roepen dat we de controle niet hebben. 

We zullen sommige dingen in ons leven niet onder controle krijgen, simpelweg omdat we ons niet werkelijk bewust zijn dat de wereld niet om ons draait. Niet om jou of mij dus! Het gaat slechts om een ding en dat is dat duidelijk wordt dat God in controle is en niet jij. 

Dit kunnen we wellicht verstandelijk beredeneren, theologisch onderbouwen, maar dat doet er mi allemaal niet zo toe. Het betekent eigenlijk dat we ons leven pas werkelijk onder controle krijgen wanneer we de controle uit handen geven aan Hem die de controle heeft. Die verstand van zaken heeft. 

Misschien loop jij ergens vast. je weet verstandelijk wat er zou moeten gebeuren, maar je blijft vechten om de dingen onder controle te krijgen op jouw manier. Je vind dat je dat gewoon moet kunnen. Anderen lukt het ook opdat gebied en dus moet jou dat ook lukken. Je vergeet achter dat de ander wellicht elders soms vastloopt. 

Durf je los te laten? Ik zeg dat niet als een simpel zinnetje; je miet het allemaal maar loslaten. Veel mensen denken dat loslaten betekent er niet meer aan denken en er niet meer over spreken. Loslaten is echter iets anders. Het is datgene uit handen geven waarover je niet zelf de controle hebt. Vreemd is het dat we wel onze auto naar de garage brengen als er iets aan moet gebeuren. Dat we een timmerman vragen om een schuur te bouwen om het allemaal goed te krijgen en dan helemaal niet direct het idee hebben dat we niet de controle hebben. De monteur of timmerman is degene met verstand van zaken toch? We hebben met Hen afspraken gemaakt over wat er moet gebeuren, de prijs, je wensen, etc…

Wanneer het gaat om ons leven, hoe met dingen om te gaan als angst, teleurstelling, wrok, vergeving, verslaving, afhankelijkheid, etc.., daar blijven we zelf mee klooien. Het gevolg van het klooien met de eigen auto zal als gevolg hebben dat de monteur zegt dat je het niet goed hebt gedaan of beter ff had kunnen bellen hoe het probleem op te lossen. Wanneer het gaat om ons innerlijk, gevoelens, gedachten en zaken die ons beïnvloeden, dan is de gedachte dat we het allemaal zelf moeten dien en weten. 

Veelal raken we ook nog eens gefrustreerd omdat onze Maker niet ingrijpt. Eigenlijk gaan we eerst zelf van alles doen of zeggen waardoor er juist meer schade ontstaat, maar krijgt God de schuld. De vraag is of je durft geloven dat God werkelijk om je geeft? Hij is geen beunhaas die maar wat aanklooit, maar wacht tot jij Hem vraagt in te grijpen, zodat jij los kunt laten. Rust kunt ervaren omdat jij het niet allemaal zelf hoeft te doen. Ben je dan niet meer in controle? Ik denk dat je dan juist in controle bent. Je geeft dat uit handen wat je niet zelf kunt. 

Bang voor geluk?

Veel mensen zijn bang gelukkig te zijn. Misschien denk je dat dit onzin is. Immers wie is er nu bang voor geluk? Echter geluk heeft een aantal zaken in zich zoals verantwoording.

Om gelukkig te zijn zul je de verantwoording over je leven moeten accepteren. 

Dat betekent echter ook dat je je angst zult moeten toelaten. De angst voor afwijzing, je zelf te laten zien. Wellicht is het vanwege dit feit dat veel mensen ergens een vorm van afhankelijkheid/verslaving hebben opgebouwd in hun leven. Immers het geeft een goed gevoel wanneer we ons overgeven aan de afhankelijkheid van anderen, middelen of gewoontes. 

  
Je hoeft dan even niet jezelf te zijn. De angst voorbij. Ff iemand anders zijn of de ander verantwoordelijk stellen of hè zelf verstoppen achter maniertjes. Immers op deze manier hoeven we niet zelf te laten zien wie we werkelijk zijn. Onze grootste angst door de mand te vallen leggen we daarmee elders neer. Het was de drank, het ligt aan mijn opvoeding, ik heb nu eenmaal allerlei gewoonten, etc..

  
De rol van slachtoffer dus. Deze rol past ons niet. Het brengt ons slechts zelfverwijt wat de angst om jezelf te zijn nog sterker maakt, waardoor je jezelf blijft veroordelen, afwijzen en daarmee eigenlijk zegt dat je niets waard bent. De grootste leugen ooit.

Belemmerende overtuiging 

Weet je, het is wat ze noemen: een belemmerende overtuiging. Een negatief beeld die niet werkelijk is. Je denkt wellicht iets te moeten doen om je zelf te bewijzen, groter te maken. Dit is echter wederom een masker die onhoudbaar is. Een rol die we dan wederom oppakken en waarachter we ons zelf weer kunnen verstoppen. Waardoor op keus blokkades ontstaan om wederom niet echt te zijn.

De angst voorbij

We zullen de angst voorbij moeten stappen en jezelf zijn. De vraag is of je gelooft dat je goed bent zoals je bent. Je hoeft niet alles aan jezelf te verbeteren of te veranderen. Bezig zijn met een imago is vermoeiend en reden om uit te stappen. Uitstappen van wie je werkelijk bent. 

Veel mensen proberen door onverschillig te zijn over jun omstandigheden zichzelf neer te zetten. Gaat niet werken. Is eveneens een rol. Een negatieve. 

Anderen doe dat door zichzelf juist heel florisant neer te zetten. Doen blij en vrolijk, maar voelen zich in wezen niet zo. Werkt niet. Ook een rol.

  
Onszelf zijn lijkt zo gewoon. Zo niet origineel in eerste instantie. Maar het is de angst die spreekt. Een gewenning, maar je zult merken dat er een gevoel van rust gaat ontstaan wanneer je je zelf mag zijn van je zelf. Geen rollen meer die vermoeien. Geen leugens meer. Dit is verantwoording nemen. Waarbij je leert je grenzen aan te geven.

Waarheid

Dit doe ik wel en dat niet. Ik kies voor waarheid. Dat kost je wat. Namelijk voorbij gaan aan de angst.de angst dat mensen dat niet leuk of raar vinden. Jammer dan. Je mag je zelf zijn. Een keus om voor te gaan. Je zult merken dat er een totaal nieuwe dynamiek ontstaat in je relaties, je gevoel. Je zult merken dat de grootste angst die je hebt de angst voor angst zelf is. 
Wil je toch ergens op bouwen? Steun hebben? Zoek het dan niet in wat mensen, die beperkt zijn zeggen, maar bouw op de enige die werkelijk waar is. Die van je houdt zoals je werkelijk bent. Die alle ins en outs van je weet. Je Maker. Degene die jou bedacht heeft en je geweldig vindt zoals je bent. Het enige werkelijke fundament. Zoek het dan bij God zelf.  

 

Te eigenwijs om te erkennen?

Vandaag kwam ik een quote van John Maxwell tegen die me even aan het denken zette. Kijk maar even maar onderstaand plaatje.   

Succesvolle mensen doen dingen die onsuccesvolle mensen niet willen doen.

Nu gaat mijn blog niet direct over succesvol zijn in maatschappelijke, financiële zin, maar waar ik in dit blog over spreek is vooral datgene wat qua persoonlijk geluk belangrijk is. 

Veel mensen zien financiële voorspoed en een bepaalde positie als succes. En laten we eerlijk zijn de maatschappij wil ons doen geloven dat succesvol leven hiervan afhankelijk is.  

Toch geloof ik dat wat John Maxwell hier schrijft waar is. Ik zou het wellicht niet omschrijven als succesvol, maar zie het meer vanuit een andere hoek. Ik werk in de zorg en kom daarbij natuurlijk met mensen in gesprek die veel hebben meegemaakt. Ze zoeken herstel, maar er wordt verschillend op gereageerd. 

Een voorbeeld vindt  je in deze link. Hier gast het over een man die verslaafd was. Ik mocht deze man leren kennen op de Spetse hoeve. Ik mocht zijn intake doen. Op de eerste dag vertelde hij mij dat hij zich nooit heeft willen laten opnemen, maar nu was hij bereid. Hij gaf aan dat hij bereid was alles te doen wat begeleiding te zeggen had om tot volledig herstel te komen. Een mooi uitgangspunt die ook z’n vruchten heeft afgeworpen. 

Anderzijds heb ik ook mensen gezien die bij binnenkomst in de zorg gelijk vertelden hoeveel opnames ze hadden gehad en dat het eigenlijk nergens deugde. Men vond bij andere instellingen de begeleiding niet goed en bij anderen de regels te streng of niet streng genoeg. De omgeving demotiverend of er was geen ruimte of men kreeg veel ruimte. Hoe dan ook alles om tot herstel te komen was niet goed gelopen. De hoop was op ins gericht op dat moment. Wij zouden moeten voorzien in datgene wat de hulpvrager op dat moment dacht nodig te hebben.

Maar om succesvol te herstellen, af te kicken, genezing te vinden of verandering  is het nodig om dingen te doen die niet leuk zijn. Dingen die pijn doen in de ogen te kijken, los laten wat je jaren vast hebt gehouden. 

Ik geloof dat ik de woorden van John Maxwell liever iets anders zou zeggen. Nml:

Een oprecht veranderd mensenleven begint bij de bereidheid je leven over te geven aan God en te geloven dat Hij het beste weet wat goed voor je is en dit daarom ook wil gaan doen. Ook als dit moeilijk is. 

Veel mensen willen liever hun eigen ding doen in het leven. Ze vertrouwen niemand, gaan af op hun eigen gevoel. Maar missen doel omdat ze te eigenwijs zijn om toe te geven dat ze niet weten wat te doen. Dat ze Iemand nodig hebben die het beter  weet.  Ze maken de stap om te erkennen dat ze een probleem hebben, mast vergeten te erkennen dat ze het niet zelf kunnen. 

Het is gemakkelijk om af te geven op anderen. Te roepen wat er allemaal verkeerd gaat in je proces, maar kijk eens goed naar wie je vertrouwd. Wat zijn de vruchten? 

Vertrouw je op je zelf? Wat is de vrucht van je leven? Vertrouw je je vrienden? Wat is de vrucht van hun leven? Vertrouw je je hulpverlener, pastor of geestelijk begeleider? Wat is de vrucht van zijn of haar leven? 

Weet je.., deze mensen zijn feilbaar, maar wat hebben ze wat jij niet hebt? Misschien beginnen met God te vertrouwen en te doen wat Hij van je vraagt. Waarom? Om dat de vrucht van Zijn leven, echt Leven inhoudt.   

Ik hoop dat je er mee uit de voeten kunt. Het zal niet gemakkelijk zijn om te accepteren dat er mensen op je pad komen die door God gestuurd zijn. Gewone falende mensen. Maar kijk naar de vrucht en proef. De vrucht van wat God je wil geven is goed voor je. Wees niet eigenwijs. Leer te onderscheiden. 😉