liefde uitwerken

Nog nadenkend over een van mijn eerdere blogs, kom ik uit  bij het feit dat het goed is om in beweging te komen. dat het niet goed is voor de mens om stil te komen staan.  Stil staan in het leven of stil te zitten  en niks te doen.  het is goed om in beweging te zijn.  waarbij ik niet wil zeggen dat we niet zouden moeten rusten hoor. Zeker weten dat dit  ook goed is. maar wanneer  we bewust ons  gaan liggen vervelen komt daar  juist ellende van. Het  is gevaarlijk  om niets fatsoenlijks om handen te hebben.

Ik ben op dit moment een boek aan het lezen van George Verwer. (zalig de radicalen)waarin hij stelt dat  de zonde van David niet zozeer te  maken had met het zoeken  naar een verhouding met Batseba,maar zo schrijft George Verwer vanwege het feit dat  dat David niet aan het front  was. het gevolg  was dat hij niets te doen had en op het dak zat te niksen, hij was een poosje zonder discipline, Hij verwende zich zelf. Toen kwam de verleiding, en hij kon die niet weerstaan. Dit onderstreept voor ons hoe gevaarlijk het is om niet  te zijn op de plek waar God ons  wil hebben, om niet in gemeenschap met de Heer Jezus te zijn, om even zonder discipline te leven, om even trots te zijn of kritisch of slap tegenover onszelf te zijn.

Liefde zou het uitgangspunt moeten zijn van iedere christen. Dat betekent anderen liefhebben.  Het werk  wat we doen is an sich niet zo belangrijk wellicht.  We kunnen op hoeken van straten staan prediken, van deur tot deur gaan met geestelijke lectuur, of een bepaalde functie in de kerk bekleden, maar het werk wat God ons te doen geeft is ….liefhebben!

Om voor God te werken is niet de plaats van belang, maar  wie we zijn in Hem. Hem volgen /dienen houdt in dat we anderen lief hebben. misschien lijkt dat een hele opgave, maar wel een opdracht die overal uitvoerbaar is.

Liefde is soms hard werken. Liefde is praktisch, maar we zullen ons er in moeten  bekwamen, ontwikkelen en ontdekken wat ware liefde is.  liefde uitoefenen leren we in de praktijk. Om werkelijk lief te hebben hebben we Gods Geest nodig in ons leven. tenminste wanneer beseffen dat liefde de vrucht van de Geest is.  wanneer we dat beseffen  en gaan zien dat onze eigen , persoonlijke liefde  veelal beperkt is, maar Gods liefde volkomen en super groot is. met God mogen we delen in die liefde naar anderen.

Het is gemakkelijk om te zeggen dat we voor iemand zullen bidden, maar laten we ook handen en voeten geven aan onze liefde voor God door de ander liefde te tonen. Vraag God wat je nodig hebt om liefde aan de ander te tonen.

ruimte voor God

Als christenen bidden we natuurlijk. Al hoewel natuurlijk? Ik bedoel als christenen zou gebed een natuurlijk onderdeel moeten zijn in onze relatie met God. het is de manier om met God te communiceren.

Ik heb soms moeite met gebed.  niet zozeer met mijn persoonlijk gebed. niet met het bidden en dat het onderdeel is van de relatie, maar met bidden als  sluitstuk van een gesprek, als afronding van iets bijvoorbeeld. het wordt dan zo’n ritueel en niet  iets van gemeenschap.

Ik weet niet hoe jij het ervaart als je met een vriend in gesprek bent en je  neemt een andere vriend mee en je bent met de ander in gesprek en je vriend staat er bij, is aanwezig en wordt niet of nauwelijks betrokken  in het gesprek en aan het eind van de avond zeg je met een hele aparte stem en een behoorlijk aantal keren zijn naam  bedankt voor je aanwezigheid en ik ben blij dat je r bij bent geweest en leuk je  te aanwezigheid te ervaren, maar  in wezen was hij er bij, maar je hebt hem geen kans gegeven.

Begrijp je wat ik bedoel?  We  doen vaak onze dingen, ons werk, we hebben gesprekken waarbij we weten dat God aanwezig is. we weten dat Hij er altijd is, maar  we  nemen God niet mee in het gesprek. We nemen zelf alle  beslissingen, we vragen niet gaandeweg wat hij er van vindt en doen niet  wat hij zegt, maar doen onze eigen weg en zin en  danken Hem er dan voor.  Dit komt bij mij niet goed over.

Wanneer ik in gesprek ben met mensen  vragen ze soms of ik voor ze wil bidden, ik doe dat dan ook vaak.  Soms echter merk ik dat er iets is van God in het gesprek betrekken alsof er nog even een  vrome  draai aan gegeven moet worden. ik laat het dan gewoon of ik vraag  wat zou je willen bidden en waarom.  Het gaat niet om de woorden die we uitspreken, maar om onze houding. God is niet het sluitstuk van een gesprek of een avond, Hij is er bij en mag  deelnemen in het gesprek.

Deelnemen is iets anders  dank je wel zegen  voor niets. Deelnemen is Hem vragen  en betrekken in ons gesprek. Soms doen we dat  heel erg bewust in wat we doen en soms  is het alsof we Emmaüsgangers zijn. we  zijn onderweg in gesprek en daar komt Jezus zich bij ons voegen. Dat is geweldig en we luisteren en Hij neemt mede deel aan wat we zeggen en hebben het niet direct in de gaten, maar krijgt wel de ruimte.

Wanneer we onszelf aan de kant zetten en God toelaten in ons leven en uitgaan van onze Passie voor Hem dan komt Hij er bij. Hij is er immers al en  gaat spreken door Zijn Geest in ons en door ons.  Is dat niet geweldig? Ik vind het fijn als ik  merk dat in een gesprek dingen gezegd worden waarvan ik soms zelf niet weet war het vandaan komt, maar als ik er over nadenk dat God het zelf geweest moet zijn in het gesprek. Dat Hij ons heeft geraakt.

Ik zeg niet dat we niet moeten beginnen of eindigen met gebed, ik denk dat we juist meer moeten bidden. De tijd is er rijpe voor dat God  meer en meer de ruimte krijgt in ons leven . we nemen juist vaak veel te veel eigen initiatief om te zeggen hoe we dingen zouden willen zonder  te luisteren naar wat God ons te zeggen heeft.  Wanneer we echter ons leven leren overgeven en leren om te luisteren  naar  de stille stem van ons hart en de stem van de ander in nood , dan geloof ik dat God  meer  te zeggen heeft dan wat wij van hem horen. We staan er gewoon  niet of te weinig bij stil. We vergeten zo gemakkelijk dat Hij er bij is.

God is niet afroepbaar in die zijn dat we alles maar kunne zegen in zijn naam. We kunnen niet zomaar  in Gods  naam van alles zeggen en er een zegen over vragen, maar leven met God is leven vanuit d kern en Hem meenemen in alles wat we doen.

Ik geloof zelfs dat we prachtige woorden kunnen spreken en zelfs dat we de waarheid kunnen  zeggen, maar dat de ander  en ook God er niet werkelijk door geraakt word omdat ze niet waarachtig is.  sterker nog ik geloof dat God is van waarheid, maar dat God  liever heeft dat we soms fouten maken met de waarheid wanneer ze in waarachtigheid zijn gemaakt. ik bedoel daarmee  dat onze hartsgesteldheid belangrijker is dan onze maniertjes.

Iemand kan soms zulke prachtige mooie woorden bidden, maar  die niet werkelijk aankomen terwijl de ander  met iets simpels tot de kern van je hart kan doordringen.  Soms kunne we misschien niet eens de woorden vinden… we zijn gewoon bewogen door de omstandigheden van de ander en merken  dat Gods Geest ons hart aanraakt. God is er altijd!

Ik ben niet tegen gebed, ik houdt van gebed. ik Houdt van God . ik vind het geweldig om God te ontmoeten in een gesprek, een gebed, een ontmoeting met anderen, in en  simpel woord,..  God is er .. en ik geloof juist vaak in alle eenvoud.  Niet direct in grootse  woorden, in grote samenkomsten, in wonderen en tekenen, maar in de  ruimte die wij voor Hem maken.  in waarachtigheid. in gesprek, in relatie, in ontmoeting, in liefde voor de ander, in er zijn  voor de ander.

Ik wil graag voor je bidden , maar ik wil er ook voor je zijn als je dat nodig hebt, maar ik besef dat dat grote woorden zijn die ik niet  waar kan maken. ik ben slechts een eenvoudige jongen, maar ik geloof dat  God  je kan helpen en daarom wil ik hier uitspreken dat je door Hem geliefd bent. jij bent een geliefd kind van God.  Hij wil naar je luisteren. Ik bid ,op dit moment dat ik dit schrijf, dat je hart geraakt mag worden door mijn woorden misschien, maar vooral door Gods waarachtige aanwezigheid zelf. voor bij de woorden wellicht. Dat Hij je hart mag raken en je zal laten zien wat zijn aanwezigheid in je leven kan betekenen. ik zegen jou in Jezus naam en wens je shalom.

Geloven: lijden en last?

In deze tijd is het goed om eens stil te staan bij het lijden en sterven van Jezus christus.  Vanmorgen in de kerk ging het hier ook over. Wat als Jezus leven  en zijn weg  een stuk simpeler was geweest? Wat  als Hij geen lijdensweg had gehad, niet was geslagen en verwond, niet was bespuwd en bespot, niet werd veracht en afgewezen?

In de film the Passion of the Christ wordt het nogal bloederig  gesteld, maar tegelijk geloof ik persoonlijk dat Mel Gibson hier zelfs nog maar een klein deel  laat zien van wat het lijden van Christus werkelijk inhoud. Ik geloof dat geloven nogal wat inhoudt. Meer dan we vaak beseffen of  willen beseffen misschien.

Veel gelovigen denken soms dat lijden voort komt uit ongeloof. Dat wanneer iemand  niet genoeg  zijn vertrouwen op God stelt , God hen tuchtigt met  allerlei straffen of zaken die  de mens overvallen om hem op het

 rechte pad te krijgen.  ze geloven dat wanneer men zich maar aan Gods regels houdt  hen niets zal overkomen.

Ik kan me daar niet in vinden.  Natuurlijk geloof ik dat de mens soms foute keuzes maakt en daar de gevolgen  van  heeft te dragen, maar tegelijk hebben we soms ook de gevolgen te dragen van wat anderen ons hebben aangedaan of  we hebben te maken met  zaken die  gebeuren en op ons bordje vallen zoals rampen, je afkomst  of waar je bent geboren.  Geen toevalligheden, maar  wel iets at ons mede  vormt als mens en wat we te dragen hebben.

Jezus de perfecte Mens, had  een bijzonder lijdensweg te gaan.  Hij had niets misdaan toch had Hij te maken met lijden. ons persoonlijk lijden heeft hij gedragen. Onze ziekten , onze zonde, onze pijn, onze last, onze…  Jezus vraagt ons om ons kruis op te nemen en Hem te volgen.  Dat impliceert dat het niet zonder  moeite zal gaan. wat is ons kruis?  Dat zijn  de zaken die we in ons leven tegen zijn gekomen.

Is nu wat we in ons leven tegen zijn gekomen, wat ons is overkomen  nu het lijden dat we hebben te dragen?  ik geloof dat dit niet het lijden is wat we hebben te dragen. het lijden dat we hebben te dragen gaat veel verder dan dat. Jezus liet zien dat hoewel Hij onschuldig was Hij toch de last van anderen op zich droeg.

Zou onze last dan niet  die van de ander zijn?  natuurlijk kunnen we ons leven laten lieden door  het kruis van het verleden, maar is dat wat Jezus bedoeld als hij ons vraagt het kruis te dragen?  ik geloof dat het kruis dragen  betekent dat  het niet gaat om ons zelf maar om de ander. we dus  te lijden hebben omdat we de ander  die ons iets hebben aangedaan mogen vergeven.  dat we anderen  helpen om Christus te vinden , zichzelf te vinden , de ander te vinden.

Lijden om Christus wil is  niet  het zielig doen over wat ons in het leven is overkomen. Ik persoonlijk zie dat soms als een lijdensweg en dat kan  het ook zijn, maar het is niet Zijn weg voor ons.  Veelal kiezen we voor een lijdensweg  die we niet hoeven te gaan.  we gaan een weg van lijden omdat we  het verkiezen omdat we  onze eigen weg gaan en de gevolgen die daar opvolgen zijn een lijdensweg misschien, maar  niet het lijden vanwege God, maar omdat we  daar zelf voor kiezen.

Wanneer we  echter Jezus werkelijk willen volgen is het lijden vooral vanwege het vergeven van diegene die ons iets hebben aangedaan. Dit is een constructieve lijdensweg.  Een lijdensweg die ter opbouw is van  zowel Gods Koninkrijk. een lijdensweg waardoor zowel God als mensen  gebouwd  worden.  waardoor mensen zullen groeien en zich ontwikkelen.

We leren om te geven in plaats van te ontvangen.  Deze lijdensweg gaat met pijn gepaard, maar geeft  ook veel voldoening.  Zoals een topsporter  een race loopt en  zich helemaal stuk loopt tot het einde om de over winning te kunnen behalen.   Dit is lijden omwille van de rijs die hij zal ontvangen.

Het lijden uit ons verleden of  het lijden wat we in het leven tegen zullen komen  wil hij gebruiken. Ook als we  zelf verkeerde keuzes maken in het leven.  wanneer we fouten hebben gemakt, als ons bepaalde zaken overkomen  kan ons dat  neerslaan, maar we kunnen het ook gebruiken.  Gebruiken om er sterker van te worden.   sterker , om de race te lopen.

Omdat we hindernissen kennen en al oefening hebben gehad, leren we om  met bepaalde zaken om te gaan.  als we leren om  niet op te geven als het moeilijk wordt leren we om nieuwe  keuzes te maken, afstand te nemen van wat anderen van ons vinden, op God te vertrouwen.  Ik geloof in  nieuwe kansen met God.  niet de gemakkelijkste weg al lijkt dat soms zo voor anderen misschien.

Ik geloof dat Christen zijn, werkelijk een intieme volgeling , discipel van Hem zijn ons wat kost. behoorlijk wat kost zelfs. uiteindelijk zal het ons datgene kosten wat boven aan het lijstje staat van datgene wat we graag zouden willen behouden  en dat gene kost waar we als een berg tegen opzien om te doen.  het betekent grenzen voorbij gaan , keuzes maken, barrières doorbreken, nieuwe wegen inslaan waar niemand is geweest .

Lijden om Jezus wil, is lijden omdat Hij ons liefheeft, niet om wat een ander ons heeft aangedaan.  Ik denk dat  er  veel lijden in de wereld is die ons is overkomen( waar we in wezen vaak medeoorzaak van zijn) of aangedaan door anderen , door omstandigheden, maar die God wil gebruiken om nog dieper te gaan.  misschien geen goed reclame praatje voor God, maar wel de waarheid denk ik .

 ik geloof echter dat  de waarheid ons vrijmaakt en dat we  wanneer we  leren om onszelf over te geven aan Gods Liefde  we andere mensen zullen worden. geen masochisten hoor, maar wel mensen die bereid zijn  de pijn van werkelijk liefhebben begrijpen . die omdat ze geliefd zijn en God  willen liefhebben boven alles en hun  naaste als zichzelf.