God is goed en kent ons. De vraag in hoeverre kennen wij God. Veel mensen zijn op zoek naar Kennis over God zonder Hem zelf te bevragen. Dat is net zoiets als alles weten van de vrouw of man van wie je houdt zonder dat … Lees verder Wat God je te zeggen heeft
God horen spreken is iets wat veel mensen volgens mij erg lastig vinden. Er zijn momenten waarbij ze veel van God denken te ervaren en momenten dat het lijkt alsof God niet bestaat. Sommigen lezen de Bijbel en zoeken er naar dat ze ergens tussen … Lees verder Wil je een oprecht antwoord?
Wat een gedoe, wat een strijd is er gaande in ons kikkerlandje. Ik zal beginnen met te zeggen dat het geen onzinnig gedoe is, maar ik vraag me wel af wat de zin is van alles wat er speelt. Ik geloof in vrijheid van meningsuiting. … Lees verder De goed strijd blijven strijden.. 🤍🤎🖤
Wanneer je telkens afgewezen wordt, wanneer je niet werkelijk serieus wordt genomen is dat erg lastig. Hoe doorbreek je dat. je zou denken dat je dan eens een keer goed op zou moeten treden. Eens een keer goed je mond open doen en zeggen wat je dwars zit. maar of dit nu de manier is betwijfel ik.
Pas nog een behoorlijke woordenwisseling gehad. afwijzing van wie ik ben en doe is een zere plek bij mij. een schop tegen de schenen. Iets waar ik niet tegen kan. zeker als men ook nog eens samenspant en me tegen gaat spreken. Herken je dat? vaak zijn het juist die mensen die je het meest na staan. waar je oprecht van houdt.
Ik kan er niet tegen als men mij op mijn eigen grondgebied de loef probeert af te steken . als men mijn territorium binnendringt en mijn plek begint op te eisen. Daar verzet ik me met hand en tand tegen. Gewoon omdat ik me dan niet geaccepteerd en geliefd ervaar. Ik voel me aan de kant gezet. Vernederd op eigen terrein.
Eerst is er stilte , waarmee de ander denkt gelijk te hebben misschien, maar eigenlijk is het een soort van stille tocht. Er is iets gebeurt, maar er is nog niets opgelost. Het heeft ook geen zin om er anders mee om te gaan dan stilte is de eerste optie. Rustig blijven de confrontatie niet voeden. Echter dit helpt niet, omdat de ander juist aan terrein lijkt te winnen en doorgaat waar hij juist voet aan grond heeft gekregen. Jouw persoonlijke grens is overschreden.
Nog even en hij of zij staat er helemaal. Jou plek is afgenomen. Je moet nu wel ingrijpen, immers wie ben je nog als je territorium is afgepakt, ingepikt door iemand wiens gebied dit niet is. die over jou grens is gegaan? Je moet wel van je afbijten. Ze wegsturen. En wanneer ze samenspannen met anderen dan wordt het helemaal tijd om actie te ondernemen lijkt het wel. De relatie is beschadigd of verbroken misschien zelfs.
Hoe had het anders gemoeten? het gesprek aangaan is een optie, maar tegelijk is dat soms erg lastig. Soms is er niet de ruimte. In ieder geval willen we ons niet laten overheersen door wie dan ook. we willen niet iets aan eigenheid op geven. het gaat hier om mijn zelfbeeld. Wie ben ik als ik mijn grenzen door anderen laat bepalen?
Ik gericht? Ik geloof het niet. wellicht is het beter te communiceren, maar wat als je het doet en niemand heeft een antwoord. niemand lijkt t e luisteren naar je woorden , je gebaren, je schreeuwen. Langzamerhand veranderd kussen in bijten en liefkozende woorden in een schreeuw.
Je wil immers je eigen waarde behouden. Niet je laten overheersen. Ook niet heersen of de baas zijn, maar gewoon geliefd en gekend zoals je bent. men kan het lelijk vinden als mensen soms al bijtend en schreeuwend hun plek verdedigen, maar veelal gebeurt dat wanneer men met geweld en weinig ruimte de ander probeert te overheersen.
Angst is een grote valkuil, te laat of niet aangeven dat ze over je grenzen zijn gegaan. Dan is het niet gemakkelijk om de situatie terug te draaien, met alle gevolgen en gevoelens van dien. ze willen me niet. ze houden niet van me zoals ik ben, ze willen me veranderen, mijn eigenheid ontnemen en ik mag er van die ander niet zijn. ik ben niet geliefd. Ze geven niet om me. Zijn de zaken die we denken ervaren voelen. irrieel ? soms, soms ook niet.
Vaak schreeuwen we om te laten horen en bijten we om te laten voelen dat we er nog zijn. om te laten merken dat je gehoord wil worden . dat je geaccepteerd wil zijn. deelgenoot zijn, er bij horen.
Wat is het vaak moeilijk om open en eerlijk te communiceren in een relatie. Ik heb het niet zozeer over een huwelijks of liefdes relatie, maar ook over vriendschappen of de relatie met je kinderen. Of misschien moet ik het anders zeggen. het is vrij gemakkelijk om frustratie te communiceren, maar niet wat ons werkelijk bezighoudt.
Daar waar het gesprek wegvalt worden de gemeenschappelijke interesses vaag en onduidelijk.
Het is niet zo moeilijk om de ander even precies te zeggen wat jij denkt op een kritische manier, maar hoe we de ander op een positieve manier duidelijk kunnen maken dat we ons gekrenkt voelen en dat we daar pijn aan beleven is een stuk moeilijker. Ik geloof dat we best tegen iemand kunnen zeggen dat we van ze houden, maar wanneer iemand ons iets aandoet is die liefde nog niet gelijk over, maar we blokkeren wel .
Dit is nu juist waar relaties op stuk lopen. Niet meer met elkaar kunnen of durven communiceren. Juist dat waar de meeste relatie u juist op gebouwd zijn. ik kan zo goed met hem of haar praten. We hebben iets gemeenschappelijks zegen we dan. Wat dan? Datgene waarover we gesproken hebben. dit kan van alles zijn, gemeenschappelijke interesses. Daar waar het gesprek wegvalt worden de gemeenschappelijke interesses vaag en onduidelijk.
De vraag die we ons stellen is vaak : kennen we elkaar wel. Of wie is hij. Hij is zo veranderd. Zij is niet meer wie ze was. dit is natuurlijk niet waar. een leugen. Mensen veranderen in de loop van hun leven. jij bent niet meer precies zoals vroeger. Je hebt een hoop meegemaakt in je leven. zaken die je veranderd hebben. soms door goede en soms door tegenslagen heen.
ontmoeting is dat we ons blijven openstellen voor communicatie en relatie.
Ieder mens veranderd, maar wanneer we niet meer communiceren is er niet de mogelijkheid om die verandering naar de ander toe te brengen of van de ander te ontvangen. Wanneer we onszelf echter openstellen om te ontvangen van e ander en ook openstellen om te geven blijft relatie mogelijk. Zelfs als zaken niet zo lekker lopen. Wanneer de communicatie dichtslaat omdat we onszelf niet meer kunnen openen is er geen communicatie meer.
Ware ontmoeting is dat we ons blijven openstellen voor communicatie en relatie. Dat we ondanks andere meningen, andere visie op zaken , een ander perspectief toch gewoon de ander blijven waarderen en luisteren naar elkaar. niet gewoon tegenover zitten met een kop koffie en maar praten over van alles en nog wat. Ik geloof dat dit geen communiceren is, communiceren is dat we werkelijk proeven als er iets aan de hand is. dat we naar elkaar luisteren niet slechts met onze oren, maar naar elkaar kijken, luisteren, voelen met ons hart en ook durven vragen naar pijnplekken.
We hebben het nodig om te communiceren zoals we het ook nodig hebben om te ademen. Het eerste is belangrijk voor de relatie, het tweede voor het lichaam we kunnen niet zonder. Om werkelijk te kunnen communiceren is het veilig voelen een belangrijk onderdeel. Natuurlijk is het niet zo dat wanneer we niet veilig zijn we niet kunnen communiceren, maar onveiligheid is wel een reden om niet meer te gaan communiceren. Onze emoties krijgen dan de overhand over wat we willen zeggen, maar wat we zeggen komt er dan veelal niet juist uit.
Als we bang zijn gaan we wikken en wegen om de waarheid in te verpakken en daarmee zeggen we veelal wel de waarheid, maar deze is te veel ingepakt . soms in harde woorden om zo onszelf te beschermen tegen de kritische houding van anderen. soms verzwijgen we dingen of we raken gefrustreerd en de emotie krijgt dusdanig de overhand dat de ander er ook door in de stress schiet.
de gewone dingen over hoe we ons voelen en de aanraking die er bij horen. De aanraking van erkenning en weten geliefd te zijn.
Ik zelf ben een behoorlijk aangebrand mannetje. (eerlijk is eerlijk) emoties en gevoelens spelen een enorme rol in hoe je communiceert, daarom is het belangrijk de juiste timing te vinden voor wat je zou willen zeggen. ik reageer gauw aangebrand als ik moe ben. Het is goed om te communiceren, maar communiceren is een slechte zaak als de ander te druk is of wanneer iedereen om je hoofd zeurt.
Veel relaties komen onder spanning omdat er nooit tijd is of rust om werkelijk te kunnen praten. Omdat er altijd kinderen lopen te blèren of omdat we het gewoon altijd te druk hebben met ons werk, ons gezin, ons leven zoals het loopt. Maken we nog wel tijd om met elkaar te communiceren. Ik ga soms ff met mijn vrouw naar de HEMA voor een euro ontbijtje (soms ook met vrienden.) . Ik zeg niet eens zo veel, mijn vrouw klets lekker over koetjes en kalfjes en soms komen er van die kleine dingen tussen door. Belangrijke dingen die gewoon genoemd worden. die zo enorm belangrijk zijn. de gewone dingen over hoe we ons voelen en de aanraking die er bij horen. De aanraking van erkenning en weten geliefd te zijn. een beetje klef misschien, maar handjes die elkaar raken waardoor ik weet dat ik gehoord ben.
Met vrienden is het evenzo, niet die kleffe handjes misschien, maar gewoon even een por, van ik heb je gezien en gehoord. Een knipoog of even wat contact. Een hugg met de wat closere vrienden en een zoen voor vriendinnen. Ik realiseer me het niet altijd, maar wat ben ik een gezegend mens met een geweldige vrouw en kinderen, prachtige vrienden en vriendinnen, collegae. Ik houdt van het leven door de communicatie die God ons mensen heeft gegeven.
God heeft er alles aan gedaan om de relatie te herstellen. Zich totaal geopend. Met beide armen wijd om ons in te sluiten in de relatie met Hem.
Natuurlijk kan ik het niet laten om God er bij te halen. Ik geloof namelijk dat dit nu juist is waarin we op God lijken. het verlangen om te communiceren en relatie te hebben met elkaar. wanneer we ons niet meer openstellen voor God en elkaar leven we in eenzaamheid. God heeft er alles aan gedaan om de relatie te herstellen. Zich totaal geopend. Met beide armen wijd om ons in te sluiten in de relatie met Hem. laten wij onszelf openen, communiceren met die God en de mensen om ons heen. Soms met woorden, maar misschien vooral door er voor elkaar te zijn en niet af te wijzen. De ander juist te bevestigen in het feit dat hij geliefd is. door ons en de Vader.
Ik bid dat ik de moed heb om te communiceren en lief te hebben in iedere relatie.ik bid dat ik mag leven vanuit mijn relatie met Jezus. ik geloof dat we in een maatschappij leven die het nodig heeft om in relatie te leven en nieuwe keuzes te maken. keuzes niet zozeer voor onszelf, maar juist om de ander lief te hebben zoals Jezus dat deed. dan zal er een verandering plaatsvinden in onze relaties. de vraag is: durf ik de schakel te zijn , durf jij de schakel te zijn om te veranderen, om de verandering te zijn?
hieronder clip van Casting crowns
Hier een artikel van Gary Chapman waarop dit blog mede is gebaseerd
Ik geloof dat mensen allemaal hele mooie dingen meemaken in het leven. dingen die enorme indrukken achterlaten zoals het leren kennen van hun partner, specifieke gebeurtenissen uit hun jeugd, de geboorte van hun kinderen, maar tegelijk zijn er soms ook enorm veel zaken die we meemaken die niet zo prettig zijn. we verliezen iemand waarvan we houden, relaties gaan uit elkaar, we worden ernstig ziek, overspannen, we verliezen dat wat we hebben opgebouwd en daarmee onze dromen. Allemaal zaken die natuurlijk nog aangevuld kunnen worden. er zijn zoveel mooie en vreselijke gebeurtenissen te noemen die ons leven beïnvloedt hebben, maar volgens mij is er niets wat zoveel indruk maakt en ons verwond dan wanneer mensen om wie wij geven ons in de steek laten op momenten dat we hen het meest nodig hebben.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de pijn soms helemaal niet voel op het moment zelf. Maar wanneer ik het werkelijk ook de ruimte geef die het nodig heeft om mij te herstellen wordt ze ook werkelijk voelbaar. Soms is het zo enorm gemakkelijk om voorbij te leven aan de pijn en verdriet in ons leven. we gaan maar door en door en door… tot we uiteindelijk doodmoe in ons bed liggen en als een blok in slaap vallen. Of we gaan maar door en door en vullen ons hoofd met zoveel vragen en gedachten dat we zelfs niet eens meer aan slapen toe komen en er zoveel druk is dat we onze gevoelens niet eens meer werkelijk kunnen voelen. of onze gevoelens zijn zo intens dat we niet meer kunnen onderscheiden wat we werkelijk voelen. zijn we nu boos, verdrietig, hebben we lief, hebben we verdriet of onverschillig, wat is er nu toch aan de hand is misschien de vraag die opkomt.
Moment suprême.
Ik zelf heb een moeilijke tijd achter de rug. Ik ben er weer. Heb weer goede zin. Een leuke baan als vrijwilliger. Ik geniet er weer van om nieuwe mensen te ontmoeten. maar het is een tijdlang er g moeilijk geweest om kwetsbaar te zijn. en de ruimte te geven aan anderen om binnen te komen. ik had wel dat verlangen, maar alles in mij schreeuwde dat het onmogelijk was om diepere relaties aan te gaan. immers veel mensen hadden me in de steek gelaten op het moment suprême. Juist toen ik nergens meer licht zag en het duister was geworden.
Ik werd boos en opstandig. En hoorde slechts de stem die zei dat iedereen wat op me tegen had. Ik hoorde slechts hoe rot de wereld wel niet was en dat er niemand te vertrouwen was… zelfs God niet in mijn ogen. totdat…. God me stil zette en ik een jaarlang thuis heb moeten zijn omdat ik rugklachten kreeg. God liet me zien dat hij juist in de rust met mij wilde zijn. dat Hij er voor me was. Ik had dan misschien nog altijd pijn. Rugpijn, maar deze was veel dragelijker dan de pijn die ik van binnen ervoer. Lichamelijk pijn is soms heel erg, maar mijn innerlijke pijn was erger dan mijn ergste nachtmerrie.
vorming
Nu na verloop van tijd hoor ik Gods stem weer. Ik heb opnieuw ontdekt dat hij mij niet in de steek laat. Hij heeft me nooit in de steek gelaten. En ik zie dat er mensen zijn die me niet hebben losgelaten en dat er nieuwe mensen zijn die begrip hebben voor de situatie waarin ik me bevond. Ik geloof dat de diepe dalen van het leven, de pijn van afwijzing en verlatenheid, de nachtmerrie mij hebben geleid tot een diepere kennis van Zijn liefde en dat Hij mij ook daarin heeft gevormd.
Ik geloof dat ons leven een reis is en dat Jezus met ons gaat. We merken hem soms niet eens op. hij komt zomaar bij ons lopen en spreekt met ons en is in ons midden, geeft antwoorden op vragen, maar leidt ons ook in vraagstukken waarvan we op het moment niets begrijpen. Soms … dan ontdek ik dat Hij al een hele tijd met me meeloopt en er is , met me deelt , me voedt, me te drinken geeft en zichzelf aan mij wil tonen. Hij lijdt met ons mee . hij weet hoe we ons voelen. wat we hebben meegemaakt. Hoe eenzaam we ons kunnen voelen en wat het is om in de steek gelaten te worden. Hij zelf zal ons echter nooit verlaten. Zelfs in de dood dacht hij aan ons en heeft zich laten zien als de levende, de aanwezige, de almachtige, Immanuel.
Wees stil en luister
Het kruis is het teken van gewond en verwond zijn, van sterven aan onszelf, maar het is ook het teken van hoop dat onze wonden niet voor niets zijn. dat ze niet vergeten worden. dat er licht is na de diepste duisternis. Met Christus onderweg zijn is eigenlijk vrij eenvoudig. Hij is er gewoon, maar de vraag is of we nu gewoonweg hem negeren of dat we ook zijn stem willen horen. Mijn Collega Kamin zei eens toen ik hem vroeg waarom hij zo stil was, dat het moeilijk luisteren is als we zelf aan het praten zijn. Ik denk dat het waar is. gebed wordt vaak gezien als praten met God en het is ook goed om je naar God toe te uiten, maar het is ook goed om naar de Heer te luisteren. Naar Zijn Geest in ons die ons de weg wil wijzen. Ik stel mezelf de vraag in hoeverre ik bereid ben te luisteren zonder allerlei maars in te brengen. Zonder telkens een weerwoord te geven. Ik wil leren Zijn stem te verstaan. De stem die we horen als we de tijd nemen om te luisteren. De stem van onrust en hectiek wil ik loslaten. soms ben ik nog altijd stront eigenwijs en opstandig en volg ik nog altijd mijn eigen weg, maar ik weet waar ik moet zijn en ik weet wie ik ben. Hij houdt van me ondanks dat.
In een moment van stilte:
Eén momentje eventjes rust,
Even U ontmoeten
Spreken, luisteren, bij U zijn
Er is niets beters.
U dicht bij mij,
Vader die me zachtjes kust
Houdt me stevig vast.
Als ik blij ben, bent U blij.
Als ik verdrietig ben, beurt U me op.
Eventjes stilte,
Eén moment van rust.
Zien wie ik ben door U
Heel dicht bij U zijn.
Weten wie ik ben in U, nu
In een moment van stilte
U voelen en ervaren,
te weten dat U er bent
Even nog lieve Vader
Even praten, gewoon omdat U me kent
Raak me aan , vul mij
Alles is bij u bekend
Ik geef me nu volkomen
In een moment van stilte
Eén momentje, even rust.
16-05-03
Herken je dat gevoel? Het gevoel dat de tijd steeds sneller lijkt te gaan? de winter is nog maar net voorbij en je zit in de zomervakantie en voor je het weet raast de wind al weer alle bladeren van de bomen en moet de kachel al weer aan. en nu komt het voorjaar er al weer aan en is er weer een seizoen voorbij gegaan.
Soms lijkt er niets kostbaarder te zijn dan tijd, maar tegelijk besef ik me soms hoe slordig dat we er mee om gaan en lijkt onze tijd in allerlei zaken te gaan zitten die in wezen niet eens zo belangrijk zijn als we eigenlijk soms denken.
neem tijd om te leven
Ik durf het bijna niet te vragen, maar neem eens even de tijd om na te denken over wat werkelijk belangrijk is in je leven. denk eens na over wat jouw leven inhoudt geeft. Denk eens na over je dromen, je familie, over God.
Is het niet zo dat onze agenda’s vol staan met afspraken en dingen die anderen van ons verwachten. Allemaal zaken die we prioriteit geven boven onze verlangens, boven dat wat werkelijk goed voor ons is.
kom tot jezelf!
Is het niet zo dat we juist door ons met zaken bezig te houden die anderen zeggen dat belangrijk is dat we onze tijd er door lijken te jagen? Dat we niet meer werkelijk tot onszelf kunnen komen of tot God? we zijn zo enorm gestrest.
Iedereen erkent in ieder geval wel iets van deze stress. Maar wat doen we er aan? kunnen we veranderen? laten we ons gek maken of…? Door wie laten we onze dag , onze tijd, de kalander bepalen?
ssst…
Ik denk dat ik zelf niet iemand ben die er perfect mee om gaat. Verre van dat. Ik ben een tobber van nature. Toch probeer ik keuzes te maken om mijn leven niet te laten leiden door de verwachtingen die anderen op mij leggen. Maar wat me enorm gerust stelt is de volgende tekst:
Wees over niets bezorgd, maar vraag God wat u nodig hebt en dank hem in al uw gebeden. 7 Dan zal de vrede van God, die alle verstand te boven gaat, uw hart en gedachten in Christus Jezus bewaren. Fil 4:6-7
wees eens even stil!
Kom ik weer uit bij een van de dingen waar ik vaak over schrijf. Stilte! God zoeken! rust vinden!waar? gewoon bij God. niets geeft meer
rust dan de zekerheid dat we bij Hem te allen tijde terecht komen. zelfs als het buiten stormt , de regen valt, we moe en neerslachtig zijn, als we in ogen van mensen niet echt gezellig zijn, dan nog ziet Hij ons graag en wil zijn vrede met ons delen.
We denken soms dat we te weinig tijd met God delen en misschien is dat zo, maar tegelijk besef ik me ook dat we dat wel erg vaak denken. Wanneer we dat denken , nemen we uit schaamte of door de druk vaak niet de tijd om toch met Hem te spreken. We vinden niet de rust. We gaan piekeren en worden nog onrustiger. Angstig misschien dat we Hem tekort zouden doen.
Maak je dan geen zorgen maar…Werpt al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u. 1 pet 5:7
laat los, laat God
Weet je? Je bent God niet. jij kunt niet alles handelen, maar God wil er voor je zijn. wanneer je het moeilijk hebt en je geen grip meer lijkt te hebben op de tijd. op hoe je je voelt. Begin dan gewoon met Hem te praten. Maakt niet uit waar je bent. hij is er voor je en wil voor je zorgen. Laat Hem God zijn en jij… jij mag zijn kind wezen.
de ontmoeting! 