Fris en fruitig?

Blog 3

Vervolg van mijn blogserie waarbij ik gebruik maak van de Bijbel, en het boek van Watchman Nee. Het leven dat overwint. Ik probeer te zoeken en te vertalen wat ik heb gelezen . Daarbij mijn eigen invulling  en gedachten. Ze zijn niet compleet. Dat is mi een verhaal nooit. ik zoek in deze naar diepgang en dat kan misschien raken. Misschien dat je zaken anders ziet. Dat is oké, wat mij betreft. Ik zoek het Woord, dat is Jezus.  ontmoeten, relatie, samen zijn de sleutelwoorden. Als  je die niet vind in de blogs is dat niet omdat God er niet is qua relatie, maar mijn gebrekkig schrijven in deze. Ik bid echter dat je (opnieuw) in relatie met Jezus zult komen. 

Wie is Jezus voor jou? Het antwoord ligt al in zijn naam besloten. De naam Jezus betekent zoiets als: God redt!  Geloof je dat? Ik leg dat hier nadrukkelijk ff zo neer. Waar red God ons dan van? Velen zullen twijfelen aan de redding van God door Jezus. Ze kennen God niet anders dan dat Hij ergens wel bestaat, maar niet als de Aanwezige in hun persoonlijk leven. De uitdrukking er is meer tussen hemel en aarde is op hen van toepassing. Ze kennen God niet persoonlijk, vaak geloven ze ook niet in God als iets persoonlijks. Het is voor hen ontastbaar voor anderen is het juist heel persoonlijk en ervaren God in zichzelf, de natuur maar is Hij niet persoonlijk geworden.

God zoekt ons altijd!

In Jezus kwam God  echter persoonlijk naar deze wereld en is in Hem gelijk geworden aan ons. Hij weet wie we zijn en kent onze omstandigheden. Sterker nog Hij liet zien hoe we in deze wereld als kinderen van God kunnen leven. God is niet onpersoonlijk. Nooit geweest!  Ook in het oude testament zien we hoe God voortdurend zichzelf laat zien en van zich laat horen. God is van het allereerste begin op zoek naar de mens. Naar verbinding relatie. We zeggen dat zonde in de weg is gekomen tussen God en mensen. Dat is waar. Het staat onze relatie met God in de weg. Andersom heeft God altijd manieren gezocht om te blijven verbinden. Door in Jezus zelf te zijn was Hij zelf de ultieme oplossing als het gaat om relatie, verbinding met God zoals Hij het bedoelde

Misschien heb je niet die ervaring van verbinding of relatie met Jezus. Anderen hebben ooit wel een keus gemaakt om in relatie met Hem te willen zijn, maar lijken het te zijn verloren. Toen ze Jezus leerden kennen waren ze blij en opgelucht. Ze proefden de genade van God en ontvingen hoop voor hun leven. Ze ervoeren vergeving, bevrijding van zonden. De hemel was dichterbij gekomen, maar langzamerhand is de ervaring weggeëbd. Ze verwachting die ze hadden en de  zonden die ze de rug toe hadden gekeerd en overwinnen leken keerden ahw terug in een bepaalde manier. Ze worstelen nog altijd met boosheid, trots en jaloezie. Ze lezen nog steeds wel zo nu en dan in Gods woord, bidden nog wel, maar ze zijn de intimiteit verloren. Er is geen blijdschap meer in geloof en leven.ze voelen zich derhalve niet meer geroepen om het evangelie van Gods liefde te delen zoals ze die eerst wel ervoeren, gewoonweg omdat ze die nu niet meer ervaren.

Beheersen of bevrijd leven!

Veel mensen lopen rond met een groot gemis in het leven. Helaas ook heel veel christenen zijn teleurgesteld geraakt. De overwinning van weleer is inmiddels gedraaid naar iets waar ze naar verwijzen als iets uit een ver verleden. Ze vertellen niets over de situatie nu in dit moment omdat ze de werkelijke nabijheid van de betekenis van Jezus niet begrijpen. Ze dachten dat de vergeving van zonden destijds een eenmalige gebeurtenis was en zijn gaandeweg toch allerlei verleidingen tegengekomen. Ze leven een leven van voortdurend bezig zijn met het onderdrukken of beheersen van zonden. Ze zondigen , hebben berouw en doen hetzelfde rondje telkens weer en beschouwen dit als de maximale overwinning in hun leven met God.

Zal Jezus wanneer Hij komt nog geloof vinden? (Lukas 18:8) Zijn onze ervaring als hierboven genoemd of is ons leven met God als een fontein van levend water? Geloven we werkelijk dat wie in Hem gelooft nooit meer dorst zal hebben? Verlangen we nog iedere dag naar dit water uit de bron? Spreken we het nog altijd uit: Heere, geef mij dit water, opdat ik geen dorst meer zal hebben? (Johannes 4:14-15) de vraag is mogen we tevreden zijn met het leven dat we leiden? Ben je tevreden of zoek je nog altijd naar allerlei erkenning buiten God?  In Jezus zouden we genoeg moeten hebben, maar waar gaat het dan mis?

Leven we nog werkelijk ons leven met God of vullen we ons leven met alle andere zaken met Hem als sluitpost van de dag en de dingen die we doen? Ken je de uitdrukking zonder God kunnen we niets doen. Dat kan je tweeledig bekijken. Zonder God kan ik ‘niets doen’ en tegelijkertijd is dat wat we doen ook ‘niets’. Zonder God is het leven niets en we ontvangen niets als we niet openstaan om te ontvangen. Willen we als gelovigen bevredigd  worden en niet langer dorstig, dan zullen we in verbinding moeten zijn. Als we het stromende water, het levende water blokkeren dan oordelen we als het ware in een poel die eerst nog fris water gaf, maar die uiteindelijk een lauwe poel is geworden in plaats van levend water.

Je leven Leven zoals je bent bedoeld.

In de Bijbel (openbaring 3:15-20) lezen we dat Hij ons kent. Hij kent ons hart, ons leven. Hij weet het of ons geloof levend is of lauw. Misschien denk je dat je het allemaal wel redelijk doet. Je gaat naar de kerk, bid tijdens de maaltijd en leest zo nu en dan de Bijbel. Veel gelovigen hebben zich hierbij neergelegd en vinden het voldoende zo, maar ze zijn juist arm, beklagenswaardig, blind. Wat zou het zijn. Als we alles op alles zouden zetten om in oprechte verbinding met God te leven? Durf je God opnieuw te zoeken. Het herstel in je leven toe te laten? Hij staat aan de deur en klopt. Misschien denk je dat dit voor beginners is. Voor mensen die Good niet kennen. Die aan het begin van hun christelijk leven staan, maar Hij klopt omdat Hij buiten de deur staat van ons leven met Hem. Waar Hij is is verbinding, zitten we aan dezelfde tafel en delen we het Leven. 

Mogen we ons leven blijven leven zoals we dat deden? Lauw, voor onszelf, alsof we van deze wereld zijn? Zeker weten van niet! (Romeinen 6:1-2)  velen denken dat ze in de naam van Jezus gered zijn, maar leven niet een leven van een gered kind van God. Ze leven niet het leven alsof ze dood voor de zonde zijn , maar nemen als het ware deel aan de werken van de wereld in plaats van te wandelen in de volheid van Zijn liefde en genade. De vraag hier is wie is je meester? Wie je Heere? Als we in mijn eerste blog spreken over het overwinningsleven met God ligt hier de sleutel. Ze begint door Jezus (opnieuw) toe te laten. Daar waardoor we een poel geworden zijn te doorbreken in Jezus naam en Hem binnen te laten. Dan kunnen we opnieuw verfrissend zijn in de maatschappij en het Leven ervaren dat verfrissend is en vrij maakt.

Speak Jesus!

Als er iets is wat voor mij belangrijk is , dan is het dat mijn familie, mijn vrienden en een ieder die mij kent Jezus zullen ontdekken. Ik zou willen dat ik de liefde die ik in Jezus heb leren kennen zou kunnen overdragen. Ik hoop dat ze in mijn leven iets van Jezus zullen zien.

Met dat ik dit schrijf, weet ik ook hoe enorm feilbaar ik ben. Als mens met hebben we allen onze menselijke beperkingen, maar ik geloof in de keuzes die we als mens maken en het effect er van. Hoewel ik waarde hecht aan een goede opleiding voor mijn kinderen, dat ze werk hebben, hun best doen, gewaardeerd worden in wat ze doen en door wie ze zijn, toch bid ik dat God de eerste plaats zal hebben in hun levens en dat ze gezonde en liefdevolle relaties mogen ervaren in hun levens.

Impact van relatie

Ik bid dat de relatie met Jezus meer en meer impact zal hebben. Niets op deze wereld is van groter belang. Wanneer we jong zijn denken we wellicht dat wat we doen en zeggen impact hebben, maar naarmate we groeien in geloof en leven zullen we meer en meer gaan ontdekken dat er buiten de relatie met God en de mensen om ons heen niet veel de moeite waard is. Ik wil de schat delen die in mij leeft. Dat is Jezus. In al mijn beperkingen probeer ik dit uit te dragen in al mijn feilbaarheid.

Verzamel geen schatten voor u op de aarde, waar mot en roest ze verderven, en waar dieven inbreken en stelen; maar verzamel schatten voor u in de hemel, waar geen mot of roest ze verderft, en waar dieven niet inbreken of stelen; want waar uw schat is, daar zal ook uw hart zijn.
Mattheüs 6:19‭-‬21 HSV

De relatie met Jezus is topprioriteit in alles wat ik doe en waar ik naar streef. Dat is een behoorlijke uitdaging. Maar ik ben de uitdaging aangegaan om mijn liefde voor Jezus centraal te stellen in mijn relaties. Er is immers niets wat meer waarde heeft. Toch merk ik dat ik voortdurend overrompeld wordt en daardoor soms de balans verlies en doorschiet en daardoor uit het oog verlies wat belangrijk is. Dat gebeurt als ik :

Onder druk sta en niet de tijd neem voor relaties. Ik verlies dan het contact wat nodig is. Jezus nam altijd tijd voor het individu. Hij kwam in contact met een vrouw die slechts de zoom van zijn kleed raakte. Hij was gericht op relatie.
Soms verlies ik mijzelf in wat nog allemaal moet en te weinig tijd. Jezus maakte tijd . Hij nam de tijd voor kinderen en voor zieken. Hij nam de tijd om met God te spreken zelfs toen de tijd begon te dringen.
Soms in alle hectiek en vragen die mensen stellen kunnen we zo vollopen dat we geen aandacht meer hebben, maar Jezus crerde tijd van aandacht. Hij stopt bij een boom en zag zacheus, hij zorgde dat vele mensen te eten hadden, hij lag aan met mensen, raakte ze aan.
Wat kunnen we soms bang zijn voor wat mensen denken. Om wat men vindt vanwege de mensen met wie we omgaan. Maar Jezus ging om met vrouwen, met zoeken, met heidenen, Samaritanen met mensen die door de maatschappij uitgekotst waren.

Verkeerde prioriteiten

We kunnen in alle hectiek zo gemakkelijk de verkeerde prioriteiten stellen. Ik als vader bijvoorbeeld denk soms dat mijn werk erg belangrijk is en dat is ze ook omdat het ook daar om relaties gaat. Vrienden zijn ook belangrijk en toch besteed ik te weinig tijd voor diepere gesprekken en wat er werkelijk toe doet. Als echtgenoot ben ik soms zo bezig met mijzelf en te zorgen dat iedereen krijgt wat nodig is, maar vergeet ik de relatie.

Welk signaal geef ik af? Vanuit mijzelf als mens straal ik uit dat veel zaken meer belangrijk zijn dan degene die ik lief heb. Ik bid dat God door Zijn Heilige Geest meer en meer door mij heen wil werken om de Liefde van Christus te tonen. Niet door grote of grootse dingen, maar door te groeien in relatie met God en de mensen om me heen, vooral die me lief zijn.

Ik realiseer me dat ik mijn best kan doen, maar dat liefde niet zit in prestatie. Niet in wat ik doe. Het gaat in liefde om de ruimte die we durven geven. Dat vindt ik lastig. Als vader, als echtgenoot en als vriend. Ik wil het een beetje in de hand hebben. Toch leer ik los te laten. Dat niet ik in controle ben. Dat mensen zelf keuzes maken. Ook in hun eigen relaties. Maar toch wil ik mijn liefde tonen. Hoe ik dat doe? Ik probeer mij zelf te zijn, te delen van wat we hebben, op te passen, ruimte te geven, te zorgen, te bidden, maar vooral zoveel mogelijk daar te zijn waar ik werkelijk mijzelf kan laten zien . Waar ik mijn hart kan laten raken en dat van anderen kan zien, proeven.

Dat vraagt om comitment. Ik wil me comiteren aan de liefde van Jezus voor mij. Mijn lamp brandende houden en oppassen dat het vuur niet uitgaat. Zijn liefde zal niet doven, maar ik merk dat ik wel mijn liefde kan laten doven door de omstandigheden. De druk in deze wereld, van alle beslommeringen, mijn werk, teleurstellingen, boosheid, afwijzing, verslaving, eigengereidheid, ziekte, alles wat er in de wereld gebeurt,….

Speak Jesus!

Laten we blijven zien op Jezus. Dat is de keuze die ik maken wil. Ik wil mijn leven en alles wat ik doel in teken zetten van zijn liefde voor ieder individu. Dat is inclusief mijzelf. Niet in de eerste plaats, maar zeker niet onbelangrijk.

Verantwoording nemen is heersen!

We leven in een wereld waarin alles een plek mag hebben, zelfs als het niet goed is. We zoeken altijd naar manieren en doen daarmee op allerlei zaken en manieren ahw water bij de wijn.

• 

Laat ik duidelijk zijn dat er natuurlijk ook mensen zijn die wel erg zwart wit door het leven lopen, maar in de regel zien we dat de maatschappij kapot loopt vanuit de manier waarop ze met zaken omgaat.

Voorbeelden

Ik moet enkele voorbeelden gebruiken. Zo is gebruik van middelen in deze tijd enorm getolereerd. Gebruikten mensen vroeger niet? Zeker wel. Drank was er vroeger ook en andere middelen wellicht ook wel, maar de manier waarop we daar in het heden mee om gaan is mi over de rand gegaan. We zijn als maatschappij tolerant tav gebruikers en zeggen niet meer dat mensen moeten stoppen, maar dat je er verantwoord mee om moet gaan. Alsof iemand verantwoord om kan gaan met gebruik als hij onder invloed is.

Een ander voorbeeld zie ik in relaties. Waar mensen elkaar 14 dagen kennen en op basis van goede seks en een paar leuke momenten al kiezen om samen te gaan wonen met alle gevolgen van dien. Kinderen die door slechts één ouder opgroeien als gevolg van scheiding bijvoorbeeld.

• 

Ook stellen we steeds hogere prioriteiten aan ons persoonlijk leven. We moeten van alles. Het begint al met een mobiele telefoon, pc, geld, grote tv, auto, luxe op een bepaald niveau. Zelfs als we geen werk hebben dan nog vinden we dat we recht hebben op een uitkering en bepaalde vorm van luxe. 

Wie gaat de verantwoording nemen?

Even voor de duidelijkheid: ik zeg niet dat wat ik hier noem perse allemaal verkeerd vindt. Ik had nog zeker een tiental voorbeelden kunnen geven. Waar het mij over gaat is de vraag: wie neemt er de verantwoording?

• 

Verantwoording is een belangrijk goed welke we als maatschappij aan het verkwanselen zijn. Wie neemt verantwoording? De regering? Je baas? Je collega’s? Of ben jij het? 

Ik geloof dat ons land en maatschappij kapot gaat omdat mensen voortdurend de verantwoording bij anderen leggen. Ze hebben kritiek op de regering, die ik terecht vind in veel gevallen, maar veel mensen stemmen niet. Je laat daarmee de verantwoording los over hoe er geregeerd wordt.

Mensen vinden dat hun werkgevers op moeten draaien voor veel zaken, maar ondertussen nemen veel mensen het niet zo nauw met de regels. Ze melden zich ziek als ze de avond ervoor te veel gedronken hebben. Ze nemen spullen mee van de baas, die ze niet betaald hebben. Dit zijn zeer expliciete voorbeelden, maar wat kost het als jij elke dag een kwartier sjoemelt met je uren, of je baas laat opdraaien voor kosten omdat je nalatig bent in hoe je omgaat met zijn spullen.

Of misschien denk je dat de mensen om je heen niet deugen en je vindt wat van hun manier van doen. Je doet lelijk over ze. Je roddelt, sluit ze uit, er is geen contact omdat je vindt dat ze het anders zouden moeten doen in hun leven.

Kritiek leveren is altijd gemakkelijker dan de eigen verantwoording nemen voor anderen en je zelf.

Weet je ik geloof dat verantwoording niet een zaak voor anderen is. Je kunt het niet naast je neerleggen in de hoop dat anderen het zullen oppakken. Het is gemakkelijk om kritiek te leveren op alles en iedereen. Op de regering die het zeker niet goed doet. Op je baas waarvan je vindt dat hij je te weinig betaald en zelf in een dikke Audi of Mercedes rijdt. Je kunt kritiek hebben op je hulpverlener omdat hij het allemaal verkeerd voorstelt en niet doet wat hij vindt wat zou moeten gebeuren. Je kunt je buurman bekritiseren over zijn manier van leven en de opvoeding van zijn kinderen, maar hoe staat het met je zelf?

• 

Wat zou er gebeuren in de maatschappij als jij je rol op je zou nemen. Als jij je verantwoording  serieus zou nemen? Wat zou er gebeuren als je na zou denken over wat jouw rol is in de maatschappij, op je werk, in het leven van anderen, in je buurt, je vriendengroep, in de dingen die je doet en zegt.

Ik geloof dat dit is waartoe we gemaakt zijn. God heeft ons verantwoording gegeven. We zijn gemaakt om te heersen kunnen we in de Bijbel lezen. De vraag is wat heersen betekent. Heersen is niet anderen overheersen en in een hoek drukken omdat ze anders denken of doen, maar het betekent dat we onze verantwoording zullen moeten nemen in het leven.

Verantwoording nemen is heersen! Je neemt de rol in die voor je bedoeld is en het veranderd je omgeving, het gedrag, de overtuigingen van de mensen om je heen, maar ook die van je zelf. Je ontdekt dat je de moeite waard bent! Waardevol!

Ook als er veel misgegaan is in het leven, dan nog ben je zelf verantwoordelijk hoe je je leven invult. Ik geloof dat veel mensen de verantwoording buiten zichzelf zijn gaan leggen omdat ze verwond zijn geworden op wat voor manier dan ook. Misschien omdat ze afgewezen zijn in het verleden, of omdat ze misbruikt, mishandeld of verkeerd behandeld zijn door mensen die hen hadden moeten beschermen.

• 

Toch kunnen we ons daar niet door laten leiden. Er is veel pijn en afwijzing in de huidige maatschappij. We zien het terug in hoe mensen met zaken omgaan. Mensen die afgewezen worden wijzen mensen af. We doen waar we een hekel aan hebben.  We beschadigen mensen omdat we zelf beschadigd zijn. Wat zou er gebeuren als we een andere weg zouden inslaan?

Ik geloof dat we de wereld niet in een dag en een nacht kunnen veranderen. Ik geloof dat we ook zelf niet zomaar kunnen veranderen. Waar ik zeker in geloof is dat Jezus ons kan veranderen, herstel kan brengen waar we zijn beschadigd. Hij wil ons redden uit een wereld getekend door pijn en afwijzing en ons inzetten in Zijn Koninkrijk. Dat is hier en nu.

• 

Hoe? Door zelf de verantwoording over je leven te nemen? Veel mensen hebben het idee dat ze de verantwoording los kunnen laten,maar ik geloof dat we juist de verantwoording voor ons leven moeten oppakken en in het spoor van Jezus mogen wandelen. Dat vraagt persoonlijke verantwoording. Niet Gods verantwoording , maar het is een persoonlijke keuze om goed te doen,anders te leven, Zijn wil te doen.

De vraag is echter of we daartoe bereidt zijn. Immers wat we zelf kunnen, gast God niet doen. Hij neemt de verantwoording om je te helpen waar het nodig is, maar jouw persoonlijke verantwoording is het uitgangspunt.

Vaccineren of niet? Bekijk het lekker zelf.

Wat een gezeur is er soms in deze wereld.  Ik bedoel eigenlijk te zeggen dat er niks nieuws in de wereld is. Nu is alles waar sprake van is corona. Buiten de kerk wil iedereen gelijk hebben en hebben ze een mening gebaseerd op angst en persoonlijk welbevinden, maar in de kerk is er schijnbaar ook discussie over of je wel of niet bij Christus hoort als je gevaccineerd bent.

In de tekst die ik hieronder heb genoemd, gaat het niet over corona, dat bestond immers nog niet, maar gaat het wel over zaken die nauwelijks belangrijk zijn. Natuurlijk zijn zaken belangrijk als je er mee te maken hebt, maar in hoe verre moet jij je leven er door laten leiden?  Ik bedoel in hoeverre wordt jouw leven geleid door wat Men er van vindt?

Ik geloof dat zaken belangrijk zijn om te onderzoeken, maar de issue is: kun je dat wat belangrijk is onderscheiden van dat wat nog belangrijker is? In mijn vorig blog schreef ik over overspelige vrouw. Ze was schuldig en iedereen had een mening. Jezus echter weet eenvoudig prioriteiten te stellen. Hij geeft niet te veel aandacht aan wat fout is bij deze vrouw, maar confronteert allen die roepen dat het de wet is die haar veroordeeld, maar diezelfde wet is het ook die hen zelf veroordeeld.

Jezus roept niet op om allerlei verwijten te maken, ruzie te zoeken, maar is er op uit om relaties aan te gaan met hen die daar naar zoeken. Niet door zich te verdiepen in oude zaken en regels als prioriteit, maar deze wetten duidelijk te definiëren zoals ze zijn bedoeld.

Het lijkt me dat het belangrijk is prioriteiten te stellen. Niet over allerlei regels en keuzes van anderen, maar over onze persoonlijke keuzes en verantwoordingen. Het is niet jouw of mijn verantwoording anderen de les te lezen, maar het is onze verantwoording lief te hebben. God boven alles en de naaste als onszelf.

• 

Doe wat ik je heb aangeraden toen ik naar Macedonië vertrok: blijf nog een poosje in Efeze. Want je moet een aantal mensen duidelijk zeggen dat ze de mensen niets anders mogen leren [ dan wat wij hen geleerd hebben ]. Ook dat ze zich niet moeten bezighouden met verzinsels en allerlei namenlijsten. Want dat zijn geen dingen waarmee God jullie geloof opbouwt. Ze zorgen eerder voor problemen. Het doel van al mijn waarschuwingen is, dat de liefde bij jullie groeit. Liefde uit een zuiver hart, uit een goed geweten en uit een eerlijk gemeend geloof. Maar sommige mensen zijn helemaal vergeten dat dát het doel is. Daardoor hebben ze alleen nog maar zinloze praatjes. Ze willen de mensen graag les geven over de wet van Mozes. Maar zelf weten ze niet eens precies waar die wet over gaat. En ze begrijpen hem niet, ook al praten ze er heel zelfverzekerd over.
1 TIMOTEÜS 1:3‭-‬7 BB

Kerkelijke of persoonlijke verandering?

Wat is er nodig voor een verandering in denken, handelen en voelen? Waarom zouden we vasthouden aan wat ons van God afhoudt is de vraag die ik me zelf stelde afgelopen week.

We weten als gelovigen wel hoe te leven, toch? Iig is het zo dat we het verschil mogen maken. Doen we dat ook? Is de kerk het verschil ? Is wat we doen tov anderen aanleiding voor anderen ook te gaan geloven?

In 1 Johannes 2:5 staat: wie doet wat God vraagt is vol liefde. Daaraan is te zien of u christen bent of niet.

Is wat we doen als gelovigen en wie we zijn vol liefde? Kunnen we dat terugzien in de kerk ? Helaas moeten we constateren dat dit heel vaak niet het geval is. Als we daar naar kijken zijn we echter niet echt objectief. We kijken dan naar anderen en raken teleurgesteld misschien zelfs.

Het is van alle tijden dat waar mensen samen komen er ook van alles broeit. Paulus brieven staan vol met zaken die hij aanroert dat er verandering moet zijn op allerlei gebied, maar vooral dat we moeten liefhebben.

Het is gemakkelijker lief te hebben als we mensen werkelijk leren kennen, maar het is ook zo dat wanneer we elkaar leren kennen we ook elkaars onhebbelijkheden gaan zien. Toch is het belangrijkste gebod dat we God liefhebben en elkaar.

In de huidige maatschappij is veel hardheid. We leren onze mening uit te spreken. We mogen zeggen wat we willen. We doen dat ook. Vaak helaas zonder rekening te houden met gevoelens van anderen. We komen op voor onszelf, voor eigen hachje .

Zijn we als kerk werkelijk anders?

Waarin zijn we als kerk nu werkelijk anders? Eigenlijk zijn we niet zoveel anders zou je kunnen concluderen. Ik geloof ook dat dit zo is. We zijn als gelovigen nog altijd mensen van vlees en bloed. Nog altijd leven we in een maatschappij die aan ons trekt. Nog altijd maken we fouten en hebben we gebreken.

Met dit verschil! In Christus zijn we kinderen van God geworden. Hoe is dit zichtbaar? Soms niet. Niet aan hoe we er uit zien of hoe we praten, maar het is merkbaar aan hoe we liefhebben. Hoe we omgaan met mensen en situaties. Zijn we aanspreekbaar en zijn we bereid verantwoording af te leggen?

Veel mensen noemen zich gelovig en zien van alles wat niet goed is in de kerk, bij mensen en tussen gelovigen. Het is gemakkelijk op te merken dat zaken niet goed gaan. De vraag is wat is mijn rol in deze en wat de jouwe? Ligt de aandacht op het juist punt?

Te veel bezig met anderen!

Ik geloof dat we als gelovigen vaak te veel bezig zijn met hoe anderen leven ipv te kijken naar onszelf. Wanneer er een prediker iets zegt, gaat het dan over jou? Of gaat het over iemand die je kent en zou moeten veranderen?

Ik geloof dat veel preken er zijn om moedeloos van te worden. Het gaat over ons, maar door van ons af te kijken naar de ander blijft het onpersoonlijk en zien we ook slechts wat er niet goed gaat. Wanneer we het woord wat we horen of lezen echter laten spreken in ons en voor onszelf zal de lading er van ook pas werkelijk veranderend kunnen zijn.

Misschien denk je dat er van alles moet gebeuren bij anderen in de regels en in de keuzes. Misschien voelt het raar om zaken los te laten die anderen fout doen en zelfs blijven doen. Het geeft echter rust te weten dat het onze verantwoording is om dat te doen waar we invloed hebben en dat is in eigen leven.

Dat is dus : we zijn verantwoordelijk over eigen gedachten, eigen keuzes, eigen gevoelens, over wat ik eet en drink, wat ik doe, hoe ik er mee omga, hoe ik keuzes maak en met wie ik omga en wat ik zeg, ….

Ik kan dingen zien bij anderen en daar mogen we iets van vinden en we mogen daarop handelen. Maar het is de vraag of we hierin iets kunnen veranderen.

Ik geloof dat het afhangt van de ander en hij of zijn eigen keuzes. We kunnen er over spreken, maar het is naast een persoonlijke keuze God die het in hen , maar ook in onszelf zal moeten doen. De waarheid maakt vrij. Die Willen we verkondigen in wat we zeggen, doen.

Ik schrijf u dus niet omdat u de waarheid niet zou kennen, maar omdat u de waarheid van de leugen moet kunnen onderscheiden.’ 1 Johannes 2:21

Laten we elkaar zegenen en aanmoedigen in het licht van Gods waarheid te wandelen. Dat is Jezus Christus. Hij is ons tot voorbeeld geworden. We kijken echter te veel naar elkaar en nemen elkaar tot voorbeeld en ons handelen is soms meer daarop gericht. Ik bid dat we (weer) op Jezus gericht zullen zijn.