Het is niet raar dat veel mensen vast zijn komen te zitten in eenzaamheid en wantrouwen. Ik kan natuurlijk in een blog als deze niet precies uitleggen of vaststellen hoe dat nu precies werkt. Dat is immers per persoon verschillend. Ieder mens heeft zo zijn eigen verhaal en zijn eigen persoonlijke ervaringen, maar zijn eigen perceptie op zaken.
We nemen gaandeweg ons leven zaken mee die er zijn gebeurt, die ons geraakt hebben en zijn overkomen. Keuzes die voor ons gemaakt zijn, maar ook keuzes die we zelf gemaakt hebben. In al deze gevallen is het veelal niet goed of slecht te noemen, maar gewoon het leven zoals ze komt. Je maakt van alles mee gaandeweg.
Waar ga je mee om?
Wie zijn er op je pad gekomen en wandelen met je mee deze weg? Je familie, je vrienden? Of misschien heb je ze niet? Je partner, je kinderen? Misschien heb je je leven op en rondom hen opgebouwd. Wie zijn er in de loop van je leven als het ware aangeschoven en vertrouwd met je geworden. Met wie deel jij je leven?
Heb je mensen om je heen die je kunnen benaderen vanuit echtheid? Die je niet veroordelen op de keuzes die je maakt, die niet enkel lieve , vriendelijke woorden uitspreken, maar die ook eerlijk en oprecht naar je durven zijn. Veel mensen hebben vrienden achtergelaten nadat ze door hen kritisch zijn benaderd. Een omarming en een schouderklop kunnen de meeste mensen wel waarderen, maar veel mensen staan alleen in het leven omdat ze voortdurend selectief zijn.
Wil je de waarheid horen of je zin krijgen.
Veel mensen willen enkel luisteren naar wat ze zelf willen horen. De maatschappij is onstuitbaar lijkt het soms. We gaan alle kanten op en zelfs in crisis zijn er allerlei mensen die slechts luisteren naar wat ze willen horen. Politiek gezien zoeken ze naar een partij die hen het meest aanspreekt omdat die roepen wat zou moeten al kunnen ze dat nooit waarmaken. In hun persoonlijke leven in relatie met anderen is dat soms ook zo.
Veel mensen hebben wel relaties, maar geen echte vrienden en die er zijn zijn vaak slechts korte tijd, of slechts oppervlakkig in hun leven. Gezellig uitgaan kan met velen, maar wie is er in tijden van crisis in jou persoonlijk leven werkelijk trouw? Wie durft als jij boos bent of teleurgesteld je aan te spreken op je gedrag? Wie durft als jij een verkeerde afslag in je leven hebt genomen, je daar op aan te spreken? Of denk dat de ander zich er niet mee moet bemoeien?
Weet je niemand hoort graag dat ze verkeerde keuzes hebben gemaakt. Toch geloof ik dat we mogen leren om zo objectief mogelijk naar onszelf te kijken. Dat is bijna onmogelijk. Daarom hebben we mensen nodig die ons durven spiegelen op gedrag. Op de keuzes die we maken en de gevolgen van ons handelen.
Hoe gaan we het doen?
De vraag is hoe jij met anderen omgaat? Is dat vanuit jouw eigen perspectief of perceptie van hoe het allemaal zou moeten? Als je anderen benadert neem je natuurlijk je zelf mee, maar moet of kan de ander voldoen aan het beeld wat jij hebt van hen, van de wereld? Kunnen ze jou tevreden stemmen of is het aan hun om te doen wat jij zegt omdat anders de relatie kapot gaat? Bepaal jij of laat jij jouw leven bepalen door wat anderen vinden? Dat is dan immers wat er gebeurt.
Ik.geloof dat we ons leven mogen leven vanuit wie we zijn. Dat daar niets bij is wat de ander voor je kan bepalen of sturen. Sanders om is dat evenzo. Jij bepaald niet de weg, de koers, de route van de ander. Een ieder gaat zijn eigen weg en mag derhalve ook zijn eigen fouten maken. Moet je daar iets mee? Je kunt er over spreken met elkaar, maar ieder zelfstandig, gezond individu is verantwoordelijk voor eigen functioneren en disfunctioneren. Maakt eigen keuzes die we soms kunnen waarderen en soms niet.
Veel mensen voelen de verantwoording de ander aan te spreken op gedrag, keuzes of afwijkende mening. De vraag is echter waar wijkt hij van af? Van de norm, van jou norm of die van hem, de maatschappij , de kerk, het leven,..? Misschien moeten we stoppen om voortdurend om ons heen te kijken om in de ander iets kritisch te zien en daarmee eigenlijk af te wijzen.
Kritisch naar je zelf of naar de ander?
Mogen we dan niet kritisch zijn? Ja wel hoor. Op onszelf vooral. En ook in de keuzes die je maakt met mensen. De ander mag andere keuzes maken, maar jij hoeft er niet mee in te stemmen of er bij te staan kijken? Je kunt je eigen keuzes maken zoals jij dat wil. Mogen mensen kritiek leveren? Ja hoor. Je hoeft er echter niet naar te luisteren.
Waar je naar luistert zegt iets over je identiteit. Leef je het leven naar de mening, maatstaven van de maatschappij,de mensen met wie je omgaat? Dan vlieg je mee op de identiteit van anderen. Je zou ook kunnen kiezen voor alles wat je zelf bedenkt. Dan is alles wat jij zegt en doet voor jou, over jou en om jou. Nogal egocentrisch lijkt me. Echter wanneer we ons leven plaatsen onder wie God is voor je leven, in wat Christus ons gezegd heeft dan hebben we als het ware een ander uitgangspunt , maar een die zuiver is.
Zwemmen of verzuipen
Als we het hier over hebben dan gaat het al gauw over regels, wetten die ons opgelegd worden of die we graag op anderen willen leggen . In de hoop er zelf beter uit te komen. Dat is echter niet waar Jezus voor gekomen is. Hij liet zien in zijn hele leven hier op aarde dat Hij niet kwam om te oordelen, niet om mensen een schuldgevoel aan te praten, maar hij wilde dat ze het Leven in overvloed zouden ontdekken. Het leven in overvloed vindt je in Hem alleen. Hij is de bron waar we uit mogen drinken. De wereld heeft vele modderpoelen die smerig water geven. Hij is het water dat leven geeft en reinigt. We mogen vol zijn van Hem om daarin vrij te zijn.
de ontmoeting! 