Veel mensen maken zaken mee in hun leven die bepalend zijn voor de rest van hun leven. Soms is het beeld echter, wat je hebt onjuist. Je hebt dingen gehoord die een bepaalde indruk hebben achtergelaten die niet klopt met de werkelijkheid.
Onlangs vertelde een van mijn dochters dat wij als ouders vonden dat ze niet mooi kon zingen. Dat is zeker niet waar. Sterker nog we genoten juist enorm toen ze als tiener voluit allerlei liedjes zong op haar kamer. We stonden dan juist te genieten van de overgave en het enthousiasme die ze er uit perste.
Eerlijk is eerlijk, niet altijd zuiver, maar niks te maken met hoe we er van genoten. We hebben geen zangeres in haar gezien, of enorme muzikaliteit, maar wat hebben wij als ouders daar nu voor verstand van. Zelf geen enkele noot zuiver weten te raken in mijn leven. Iig is haar interpretatie geweest dat ze niet kon zingen en eigenlijk nooit echt geprobeerd om haar interpretatie van ons als ouders.
Natuurlijk hebben we als ouders daar schijnbaar een reactie op gegeven die daar voor haar aanleiding voor gaven, maar onbewust heeft ze daar zelf een “verkeerde” conclusie uit getrokken.
Mensen trekken soms dus conclusies uit zaken die niet zo bedoeld zijn. Schijnbaar op basis van hoe zaken gezegd zijn, hoe ze overgekomen zijn, de indruk ligt dus anders dan wat we werkelijk denken of vinden. De vraag is nu of de ouders het verkeerd hebben aangepakt? Misschien. Een excuus hiervoor is geen probleem. Toch raakt het mij als ouder wel als dit soort zaken naar voren komen.
Ik vind het niet leuk als dit soort zaken gezegd worden. Nu is het vaak dat het in gesprek, nu ze zelf moeders worden heel anders terugkomt dan vroeger. Het gesprek er over is mooi en er is ruimte om het uit te leggen. Überhaupt is er nu gesprek over. Dat lukt vaak bij een tiener toch al moeilijk soms. Toch jammer die misinterpretatie. Het is geen fout van beide kanten, het is waar het misgaat tussen mensen. We zien slechts een deel van het plaatje, een deel van de waarheid.
Doortrekken dit verhaal zien we dat het ook vaak zo gaat met mensen tov God. Ze interpreteren Zijn woorden. Dat wat gezegd is maken ze tot een persoonlijk item. De vraag is of God bepaalde zaken wel heel persoonlijk zo bedoeld heeft aan jou. Het is goed om zaken die je hoort of denkt te weten over God te onderzoeken, Hem te bevragen. Net als mijn dochters groeien we in ons leven en zullen we op een gegeven moment ook gaan beseffen dat je woorden in e context moet zien en weten wat ze werkelijk betekenen. Daarvoor is gesprek nodig. Relatie.
Soms zijn mensen onredelijk. Het maakt niet uit wat je doet of zegt. In gesprek verlies je het. Blijf je vriendelijk dan zegt het hun dat je fout bent. Ben je duidelijk dan zullen ze zeggen dat je ze niet respecteert. Maak je een punt, dan gaan ze jou onderuit halen op een ander punt omdat ze gewoon hun gelijk willen halen. Het gaat niet om de waarheid, maar ze willen gewoon scoren en de ander onderuit halen. Ze willen in wezen laten weten dat ze zelf hun leven bepalen.
Veel mensen leven op deze manier en soms kan dat iets opleveren. Namelijk dat je krijgt wat je op dat moment wil. Als je ruimte wil om te doen wat je wil omdat je alles en iedereen van je af duwt. Is dat wat je krijgt en zou je kunnen zeggen dat je min of meer gewonnen hebt. Je hebt dan niet gewonnen op argumenten, maar op verbale of fysieke kracht.
Het vreemde is dat anderen die buiten het conflict staan dit conflict willen dimmen. Zeggen dat het moet stoppen of dat iemand de wijdte moet zijn. Ze begrijpen echter niet dat dit op argumenten niet te winnen valt en dat degene die stopt juist degene die die dan op argumenten gewonnen heeft maar toch verloren. Dat is namelijk in deze hoe het werkt. Het ging immers niet om de argumenten.
Iemand die bemoeit kan enkel door naast iemand te gaan staan op basis van argumenten ondersteunen. Dat wil zeggen dat door geen partij te kiezen je je beter niet kunt bemoeien omdat je dan juist meegezogen wordt. Neem je partij dan is duidelijk waar je staat. Dan heb je een punt. Zelfs al is het de verkeerde keus.
Ruzies die niet gaan om argumenten op basis van redelijkheid zijn niet te winnen. Het is machtsvertoon. Degene die wint heeft toch verloren en degene die verloren heeft is hoe dan ook de gebeten hond. Er is hoe dan ook in de relatie schade gebracht. Je kunt dan later weer doen of er niets aan de hand is, maar dat haalt niet werkelijk iets uit. Het zal op een ander punt of moment toch verder gaan omdat degene die wil bepalen op een bepaald punt toch het laatste woord wil hebben.
Sommige conflicten kunnen jaren voortgaan. Onderhuids blijven bepaalde zaken spelen. Niet op basis van argumenten zoals ik al zei, maar op basis van wat je vindt ook als deze met argumenten duidelijk anders zijn. Iedere keer zal opnieuw gezicht worden naar nieuwe input die de strijd aanwakkert tot iemand uiteindelijk toegeeft dat hij of zij onredelijk is geweest.
Het is duidelijk dat iemand onredelijk is wanneer men argumenten aanhaalt om de ander in het conflict te blameren ten aanzien van anderen die er omheen staan en de indruk geven dat die ander als persoon wel heel verkeerd is. Alles wat iemand dan gezegd , gedaan heeft wordt bloot gelegd en krijgt een diepe lading. Het intieme wat was wordt daarmee kapot gemaakt ,beschadigd.en dus misbruikt om te kunnen winnen. Er wordt dan gewonnen op valse argumenten. In een bokswedstrijd noemt men dat onder de gordel.
Dit kan enkel opgelost worden als degene die het conflict aangegaan is ergens in zijn leven toegeeft dat hij of zij verkeerd was. Anders is dit het punt wat altijd de kop opsteekt. Natuurlijk is er wel een diepere oorzaak. Deze wordt echter niet genoemd in het conflict of slechts zijdelings. Men voelt zich afgewezen, beschaamd of onterecht benadeeld. Dit kan ook zo zijn. Gevoel is geen onbelangrijke waarde.
Het gesprek zou dan moeten gaan over de werkelijke inhoudt en de ander zou toch ook moeten kunnen aangeven dat de ander het al dan niet goed heeft geïnterpreteerd of misschien zelfs juist gedacht heeft, maar dat de conclusie wellicht heel anders is dan gedacht werd. Gevoelens, emoties brengen ons vaak van slag. Het is goed het gesprek aan te gaan op basis van wie je bent ipv te willen winnen in het conflict. Het conflict kent enkel verliezers. Al heeft degene met de meeste autoriteit vaak het laatste woord. Onderhuids blijft het doorgaan tot er onderling gesproken wordt. Dan blijkt wie het meest wijs is.
Sommige mensen willen sussen , net doen of het er niet is. Dat is niet helpend. Het geeft een verkeerd beeld af. Je kiest daarmee onbewust partij voor degene die zijn gelijk wil halen. Beter is om duidelijk een eigen standpunt in te nemen als je het idee hebt er in getrokken te worden of om er uit te blijven en dan ook werkelijk je er niet mee te bemoeien. Dit laatste is lastig. Gevoelsmatig kan je niet kiezen tussen twee partijen wellicht. Dan koppel je terug op moment dat het kan naar een gesprek tussen de partijen. Dat is de enige rol die haalbaar is. Degen die het gesprek niet wil aangaan op basis van persoonlijke argumenten is duidelijk niet voor rede vatbaar en houdt voortdurend het conflict in stand en rakelt deze voortdurend weer op.
Het heeft alles te maken met verantwoording nemen en geven. Soms moet je ook de minste durven zijn. Dat is vaak niet gemakkelijk. Toch is ook dat een onderdeel in conflictsituaties. Het durven toegeven dat je fout zat of het gewoon anders ziet,maar bereid bent het anders te doen. Het blijven conflicteren omwille van jouw persoonlijk gelijk ook als de ander het anders ziet is lastig, maar iets wat je kunt blijven voeden of wat je kunt accepteren als iets waar men in verschilt van mening. Daarmee geef je jezelf en de ander soms ruimte om te mogen zijn wie hij is.
Conflicten die besproken worden zijn groeimomenten. Het zijn die pijnlijke momenten in het leven waar in eerste instantie vaak verwijdering lijkt te ontstaan. Dat is heel vaak ook zo. Soms zien of spreken mensen elkaar jaren niet. Echter waar men in gesprek komt gebeurt er iets. Daar ontstaat juist verbinding. Men ontdekt elkaar op een andere wijze en leert elkaar kennen op emotioneel niveau. Tenminste wanneer het oprecht is en waar men er op uit is om te veranderen samen verder te gaan. Degene die erbij hangt in zulke situaties zal ook moeten zeggen wat het met hem of haar heeft gedaan en daar kan het juist helend zijn en inzicht geven.
Van nature is de mens gericht op zichzelf. In het conflict komt dit ook aan de orde. Wanneer het conflict onuitgesproken blijft, kiest met als het ware steeds voor eigen pijn,eigen teleurstelling, eigen frustratie. Het blijft hangen in het ik-gerichte, waar ik naar wij of naar samen wordt gericht veranderd er iets qua houding en zal er iets groeien. Dit laatste is lastig omdat het een stap voorbij gaat aan wat ik wil en men altijd een stap terug moet doen. Dat is logisch omdat wat ik wil en dat wat we samen willen bereiken nooit exact het zelfde is en dus zullen we concessies moet doen.
De vraag is waar moeten we samen in verder en wat is een eigen ding. Eigenheid is namelijk ook belangrijk. De ander ruimte geven en je eigen ruimte innemen. Waar het gaat om eigen gelijk te koste van anderen is het eigen gelijk je eigen ongelijk. Als het gaat om je eigen mening en interpretatie dan mag dat als je de ander ruimte geeft ook anders te denken of voelen. Dan heeft het eigen gelijk ruimte om er te zijn van twee kanten. Niet als standpunt om te scoren, maar als zienswijze waarmee je verder kunt. Immers zelfs al heeft de ander ongelijk dan nog kan je elkaar waarderen op zaken die samen gevonden worden. Het eigen gelijk is immers maar een interpretatie van wat de waarheid is. Wij kennen echter deze niet of in ieder geval onvolkomen. In Christus mogen we Hem echter leren kennen en groeien in de Waarheid.
Wat is er nodig voor een verandering in denken, handelen en voelen? Waarom zouden we vasthouden aan wat ons van God afhoudt is de vraag die ik me zelf stelde afgelopen week.
We weten als gelovigen wel hoe te leven, toch? Iig is het zo dat we het verschil mogen maken. Doen we dat ook? Is de kerk het verschil ? Is wat we doen tov anderen aanleiding voor anderen ook te gaan geloven?
In 1 Johannes 2:5 staat: wie doet wat God vraagt is vol liefde. Daaraan is te zien of u christen bent of niet.
Is wat we doen als gelovigen en wie we zijn vol liefde? Kunnen we dat terugzien in de kerk ? Helaas moeten we constateren dat dit heel vaak niet het geval is. Als we daar naar kijken zijn we echter niet echt objectief. We kijken dan naar anderen en raken teleurgesteld misschien zelfs.
Het is van alle tijden dat waar mensen samen komen er ook van alles broeit. Paulus brieven staan vol met zaken die hij aanroert dat er verandering moet zijn op allerlei gebied, maar vooral dat we moeten liefhebben.
Het is gemakkelijker lief te hebben als we mensen werkelijk leren kennen, maar het is ook zo dat wanneer we elkaar leren kennen we ook elkaars onhebbelijkheden gaan zien. Toch is het belangrijkste gebod dat we God liefhebben en elkaar.
In de huidige maatschappij is veel hardheid. We leren onze mening uit te spreken. We mogen zeggen wat we willen. We doen dat ook. Vaak helaas zonder rekening te houden met gevoelens van anderen. We komen op voor onszelf, voor eigen hachje .
Zijn we als kerk werkelijk anders?
Waarin zijn we als kerk nu werkelijk anders? Eigenlijk zijn we niet zoveel anders zou je kunnen concluderen. Ik geloof ook dat dit zo is. We zijn als gelovigen nog altijd mensen van vlees en bloed. Nog altijd leven we in een maatschappij die aan ons trekt. Nog altijd maken we fouten en hebben we gebreken.
Met dit verschil! In Christus zijn we kinderen van God geworden. Hoe is dit zichtbaar? Soms niet. Niet aan hoe we er uit zien of hoe we praten, maar het is merkbaar aan hoe we liefhebben. Hoe we omgaan met mensen en situaties. Zijn we aanspreekbaar en zijn we bereid verantwoording af te leggen?
Veel mensen noemen zich gelovig en zien van alles wat niet goed is in de kerk, bij mensen en tussen gelovigen. Het is gemakkelijk op te merken dat zaken niet goed gaan. De vraag is wat is mijn rol in deze en wat de jouwe? Ligt de aandacht op het juist punt?
Te veel bezig met anderen!
Ik geloof dat we als gelovigen vaak te veel bezig zijn met hoe anderen leven ipv te kijken naar onszelf. Wanneer er een prediker iets zegt, gaat het dan over jou? Of gaat het over iemand die je kent en zou moeten veranderen?
Ik geloof dat veel preken er zijn om moedeloos van te worden. Het gaat over ons, maar door van ons af te kijken naar de ander blijft het onpersoonlijk en zien we ook slechts wat er niet goed gaat. Wanneer we het woord wat we horen of lezen echter laten spreken in ons en voor onszelf zal de lading er van ook pas werkelijk veranderend kunnen zijn.
Misschien denk je dat er van alles moet gebeuren bij anderen in de regels en in de keuzes. Misschien voelt het raar om zaken los te laten die anderen fout doen en zelfs blijven doen. Het geeft echter rust te weten dat het onze verantwoording is om dat te doen waar we invloed hebben en dat is in eigen leven.
Dat is dus : we zijn verantwoordelijk over eigen gedachten, eigen keuzes, eigen gevoelens, over wat ik eet en drink, wat ik doe, hoe ik er mee omga, hoe ik keuzes maak en met wie ik omga en wat ik zeg, ….
Ik kan dingen zien bij anderen en daar mogen we iets van vinden en we mogen daarop handelen. Maar het is de vraag of we hierin iets kunnen veranderen.
Ik geloof dat het afhangt van de ander en hij of zijn eigen keuzes. We kunnen er over spreken, maar het is naast een persoonlijke keuze God die het in hen , maar ook in onszelf zal moeten doen. De waarheid maakt vrij. Die Willen we verkondigen in wat we zeggen, doen.
Ik schrijf u dus niet omdat u de waarheid niet zou kennen, maar omdat u de waarheid van de leugen moet kunnen onderscheiden.’ 1 Johannes 2:21
Laten we elkaar zegenen en aanmoedigen in het licht van Gods waarheid te wandelen. Dat is Jezus Christus. Hij is ons tot voorbeeld geworden. We kijken echter te veel naar elkaar en nemen elkaar tot voorbeeld en ons handelen is soms meer daarop gericht. Ik bid dat we (weer) op Jezus gericht zullen zijn.
Soms kunnen mensen zichzelf zo enorm belangrijk vinden. Ze denken na over zaken vanuit hun eigen referentiekader. Dit kader is gevormd door opvoeding, persoonlijke ervaringen, keuzes en hun eigen verlangens.
Als deze je uitgangspunt zijn dan is het onvermijdelijk dat je ergens gaat vastlopen in het leven. Het kan niet anders omdat veel zaken in het leven niet zo goed waren. Je opvoeding bijvoorbeeld is nooit perfect geweest. Je ervaringen zijn de jouwe, maar ook die waren niet altijd goed te noemen. Je hebt niet altijd de juiste keuze gemaakt en je verlangens zijn niet altijd zuiver.
Vechten tegen onmogelijkheden?
Veel mensen zijn eigenlijk altijd in gevecht. Ze strijden als Don Quichot tegen zaken die ze niet in de hand hebben. Je kunt je opvoeding als uitgangspunt nemen en er van uitgaan dat je ouders zaken niet goed hebben gedaan en het dus anders proberen te doen, zelfs beseffen dat het je nooit echt helemaal gaat lukken en toch zo enorm je best doen om de ideale vader of moeder te zijn dat je daarin uiteindelijk vast zult lopen.
Je kunt persoonlijke ervaringen meenemen in je leven en ze voortdurend ophoesten en ze je laten beïnvloeden door voortdurend te proberen het anders te doen, beter zelfs, maar uiteindelijk knap je af. Je bent namelijk ook niet perfect en kunt niet alles al doe je nog zo je best. Je kunt je helemaal kapot werken, om kenteken bewijzen maar uiteindelijk eindig je overspannen en lukt het niet meer.
Het gaat niet over jou en overbesteding jij wil!
Misschien probeer je om de juiste keuzes te maken op basis van wat je hebt gezien en heb je nagedacht over veel zaken. Je zult gaan merken dat je niet alles weet over het leven. Noch over je zelf, noch over anderen. Je kunt een mening hebben, maar uiteindelijk zul je merken dat het daar niet over gaat in het leven.
Je hebt natuurlijk verlangens. Deze zijn er nu eenmaal. Het bijzondere van verlangens is dat ze nooit ophouden tenzij je ze laat roven door mensen en gebeurtenissen. Je kunt zo bezig zijn met allerlei zaken in het leven waarvan je denkt er naar te verlangen, een huis, voldoende geld, een man of vrouw, kindjes, etc… maar als je het hebt is de roep nog steeds naar meer en het vult niet.
Waar gaat het dan om?
Waar gaat het dan om in het leven? Het gaat niet om de vervulling van jouw verlangen. Je mag nadenken over zaken, maar jouw mening is slechts de mening van velen. Jouw keuzes zijn de jouwe en soms goed en soms minder goed, soms zelfs ronduit slecht. Jouw manier van omgaan met zaken kan in je leven gevormd zijn en je kunt van daaruit op een goede en minder goede manier met zaken omgaan. Zelfs waar je denkt te kort te hebben gehad proberen te compenseren in je gezin, naar je kinderen en partner, maar je zult niet perfect zijn net als jouw ouders dat niet waren.
Ik geloof dat al probeer je het nog zo goed, het zal je niet lukken. Misschien ben je een sterke persoonlijkheid , maar je leven is niet in jouw handen. Je kunt sterke overtuigingen hebben, maar het gaat er om of ze de juiste zaak dienen. Je kunt krachtig zijn in wat je wil. Wilskracht is een sterk punt en kan mensen ver brengen, maar het is niet per definitie dat wat je geluk brengt.sterker nog soms kan wilskracht ons zelfs totaal onderuit halen. We willen dan van alles maar omdat het onhaalbaar is gaan we er uiteindelijk aan kapot.
Het is aan jou en mij waar we voor leven. Wat de basis is van je leven. Als de basis van je leven je zelf bent of dat wat van jou is, is dat best betrekkelijk. Sommige zaken zijn zeker de moeite waard, maar altijd tijdelijk. Als echter wat je doet, de keuzes die je maakt, de inzet die je doet komt vanuit geloof, dan zul je misschien de zeilen moeten bijzetten. Anders met dingen moeten omgaan.
Wie ben je?
In de bijbel was daar Petrus. Hij werd de rots genoemd. Eerst was hij Simon, maar hij stond z’n mannetje als volgeling van Jezus. Toch moest Hij leren dat niet zijn afkomst bepaalde wie hij was. Jezus haalde hem weg uit zijn omgeving en weg van zijn inkomstenbron. Dat kon Petrus redelijk handelen. Jezus werd hem terecht dat zijn manier van leven meer afhankelijk mocht zijn. Afhankelijk van Vader God ipv afhankelijk van mensen of van eigen kracht en inzet. Petrus moest leren dat niet hij de controle had over gebeurtenissen in het leven en dat ook erkennen. Hij had verlangens om gezien te zijn en geliefd. Wie kon hem dat geven?
Jezus liet hem weten, dat niet Petrus in controle was, maar dat Jezus de controle had. Hij liet zien dat Hij in staat was de dood te overwinnen en daaraan voorbij te gaan. Hij kan meer dan Petrus, ook meer als jij . Al wil je nog zo graag en bedoel je het goed, je bent beperkt in eigen kracht en leven.
Veranderen in Jezus naam.
Ik geloof echter dat er kracht is in de naam van Jezus, dat er Leven is in overvloed bij Hem. Dat wat we doen in Zijn naam eeuwigheidswaarde heeft.
Misschien wil je het op jouw manier proberen. Dat kan je keuze zijn. Misschien zijn je ouders, familie, mensen om je heen niet altijd de juiste voorbeelden geweest. Jezus is dat wel. Wat zou het prachtig zijn als je jouw kracht en inzet, jouw overtuigingen los zou willen laten en overgeven aan God om ze in Jezusnaam terug te ontvangen in kracht van de Heilige Geest. Je leven zal dan een andere inhoudt krijgen. Niet het negatieve is dan de krachtbron om het beter te doen, maar God zelf zal in je werken en de bron zal Leven zijn. Liefde en Waarheid zullen de basis zijn vanuit Jezus.
Sommige mensen zitten zo vast in eigen denken en menen het ondanks alles dat zelfs in het geloof het zelf te moeten doen, het voor God te moeten, zich te moeten bewijzen voor mensen of God zelfs. Dat is iets wat onmogelijk is. Je kunt niet je eigen heil bewerken. Je zult moeten toegeven dat je imperfect bent. Door het voortdurend zelf op te pakken zeg je eigenlijk dat jij de regie hebt. Dan is niet God de regisseur van je leven, maar ben je het zelf. Dan kan je zelfs in de kerk zitten of je christen noemen, maar de vraag is of dit dan waar is.
De regie uit handen geven.
Soms zullen we de regie over ons leven uit handen moeten geven en je verlangens in handen moeten leggen van Hem die je kent en begrijpt. Die het beste met je voorheeft. Hij is de Koning van Liefde, Leven en Hij is de enige Weg om relaties inhoudt te geven, je inzet de moeite waard te naken, je de erkenning te geven die je toekomt. Durf het oude los te laten en Zijn zegen te ontvangen.
Dat God niet centraal staat in het levens van veel mensen is duidelijk. Dat kan voor sommigen pijnlijk zijn. De kerk/gelovigen hebben ook niet altijd het juiste signaal afgegeven. Helaas.
De vraag echter is of dat ons moet weerhouden om nu Bijbelse standpunten in te nemen of dat we ons moeten conformeren aan wat mensen van ons willen zien.
Moet de kerk zich conformeren aan de wereld?
Veel mensen zouden graag zien dat kerken zelfs helemaal sluiten aangaande Corona. Sommige kerken functioneren qua samenkomsten op 5 of 10% van de normale bezetting en krijgen toch kritiek.
Vreemd dat ook sommige gelovigen daarin een zelfde mening hebben. Terwijl de bijbel juist oproept om elkaar op te zoeken. Natuurlijk is God daar waar 2 of 3 samenkomen. Moeten we daar dan voor kiezen?
Wat is wijsheid?
Ik geloof niet dat we als kerk nu perse ons recht moeten halen, ook niet dat we ondoordacht en onveilig moeten handelen. Ik geloof dat de kerk de wijsheid mag vragen hoe om te gaan met het aantal plaatsen in de kerk.
Ik ben er echter van overtuigd dat mensen soms kritiek hebben op verkeerde gronden. Veelal is er pijn omdat men negatieve ervaringen heeft met de kerk waardoor mensen er ahw tegenaan schoppen in lastige tijden.
In eerste instantie verlangen mensen om samen te kunnen komen in kroegen, terrassen, gelegenheden etc… men vergelijkt daar de kerk mee. Toch is dat een vergelijking die niet altijd gerechtvaardigd is wat mij betreft.
In de kroeg sta je hutjemutje op elkaar en vervagen de grenzen ook nog eens met een borrel op. De ruimte is vaak kleiner. De kerk is breeduit gemeten en wanneer de maatregelen worden gevolgd worden ze vaak nog bekritiseerd. Zelfs 5% bezetting is op een afstand ruim meer dan 1,5 meter omdat veiligheid centraal staat onvoldoende, terwijl degene die kritisch zijn zich zelf vaak niet houden aan de regels.
Kerk als zondebok is passend! Ze is immers het lichaam van Christus.
De kerk wordt vaak gebruikt als zondebok. Nu is dat wat mij betreft niet zo erg. Jezus was dat immers ook. Zelfs de gelovigen in die tijd bekritiseerden Hem. Zijn vrienden lieten Hem in de steek. Ze hadden andere verwachtingen.
Moeten we als kerk water bij de wijn doen? Ik geloof het niet! We zijn het water wat in wijn veranderd. Hoe? Door perse samen te willen komen? Nee, maar door verstandig te handelen en te kiezen voor mogelijkheden die gepast zijn.
Gelovigen zullen ten alle tijden worden aangevallen, steeds wordt verzocht om in te leveren. De kerk wordt meer gelijkvormig aan de wereld. Ze vergelijken de kerk met samenkomsten in andere vormen. Begrijpelijk, maar het is niet hetzelfde.
De kerk moet mi verstandig handelen. Moeten ze ook doen wat de overheid zegt? Ik geloof dat we meer ruimte hebben dan men denkt. De kerk zit vast in de traditie. Dat is menselijk gedrag. Soms is er verandering nodig in de vorm met hetzelfde als uitgangspunt. Corona heeft daarin best iets bewogen. Diensten online, kleinere groepjes die samenkomen, groepen die samen wandelen en samenkomsten in de openlucht. Etc..
Het gaat niet om het gebouw, maar wel om relatie en samen.
De vraag die we echter ook moeten stellen is de focus op de kerk reël of is het zogezegd een afleiding om te kunnen doen wat je wil. Ook dat is nml mens eigen. Adam zei het al, de vrouw die hij mij gegeven hebt. Of… ik durf me niet te laten zien want ik ben naakt.
Mensen leggen graag zaken buiten zichzelf en gebruiken daar vaak voor wat hen heeft gekwetst, waar ze bang voor zijn of wat ze niet begrijpen. Als kerk hebben we daar iets in te doen. Soms is het nodig om ons leven als kerk te geven om vanuit de dood weer op te staan ten leven.
Corona kan een zegen zijn voor de kerk.
Corona is een rotziekte en het beïnvloed veel zaken negatief. Toch geloof ik dat corona voor de kerk een zegen kan zijn. Het laat zien wat het geloof waard is en wanneer. Het krijgt zijn kracht door de Heilige Geest. Die wijsheid is nodig voor de gelovigen die de kerk zijn.
De kerk is geen gebouw, wel zijn het gelovigen die samen komen en anderen daarin meenemen. Ik zelf geloof dat mensen geroepen zijn om te worden waarvoor God je gemaakt heeft. Het mooiste wat je kunt worden is je zelf in Christus!
Relatie en samen zijn woorden die horen bij wat geloven inhoudt. Moeten we samenkomen? Jazeker! Hoe? Dat is niet perse gedefinieerd als kerkgebouw. Maar moeten we nu zeggen dat we niet samenkomen omdat mensen wat roepen? Ik zeg, we blijven dicht bij het hart van Jezus. We geven niet af op de kerk of op mensen die bepaalde keuzes maken, maar doen wat mogelijk Is in de huidige context.
de ontmoeting! 