Geroepen om te gaan!

God roept mensen om op reis te gaan. Abraham werd geroepen om de weg te gaan waar zijn vader Terach was gestrand. Abraham is degene die wat zijn Vader heeft laten liggen op te pakken verder te gaan. Abraham nam de verantwoordelijkheid op zich en kwam daarmee in beweging en werd daardoor tot een symbool voor velen. Hij ging op weg naar het onbekende.

We kunnen bidden om antwoorden en oplossingen in situaties. We kunnen de weg die we hebben te reizen uitstippelen, al dan niet christelijk benaderd. De weg met God zoals Abraham die ging was onbekend. Dat levert allerlei situaties op die niet vooraf ingeschat waren en zelfs niet vooraf te bedenken zouden zijn. Mooi hoe Abraham zich afhankelijk opstelde en wat dit voor bijzondere momenten oplevert.

Het gaan op de stem van God is qua exacte bestemming misschien niet zo helder, maar het levert iets op wat ons afhankelijk maakt van God. Het vraagt om creatieve aanpassingen. Nieuwe wegen waar we nooit geweest zijn. Dit vraagt om geloof, vertrouwen dus dat God weet waar we naar onderweg zijn. De weg en situaties op de weg hebben niets te maken met puur toeval. Maar ook niet met enkel afwachten tot er een stem uit de lucht exact zegt wat te doen. Abraham ging onderweg en maakte keuzes op basis van wat nodig was. Hard werk, verantwoording nemen en gezond verstand gebruiken, maar ook luisterend naar de stem van God in zijn leven. Hij bleef geloven in de opdracht waar God hem voor geroepen had.

Waarheen zijn we onderweg? Heb jij je toekomst al uitgestippeld? Velen leven vanuit die uitgestippelde toekomst. Vaak is dat de weg die door maatschappij via opvoeding, school, de druk om te presteren is neergelegd. Velen zijn onderweg maar stranden ergens en lopen vast omdat deze weg hen niet geeft waar ze in wezen naar verlangen. Toch verlaten ze de weg niet om de weg van God te gaan. Ze zijn bang om wederom vast te lopen misschien of worden weerhouden door de stemmen in hun leven die zeggen dat de stem die ze horen niet realistisch is.

God riep Abraham om verder te gaan, op te staan waar Terach zijn vader was gestrand. De stem van God was duidelijk in Abrahams leven omdat Hij er naar zocht. Terach en vele anderen beginnen wel de reis maar stranden omdat ze veelal al de stemmen in hun leven afwegen en uiteindelijk besluiten andere stemmen voorrang te geven boven Gods stem. Abraham was geroepen om uit te stappen , op weg naar een land vloeiende van melk en honing. En om een groot volk te worden.

Jij bent geroepen om te gaan. Wat heb je nodig om te gaan? Misschien wacht je op die stem uit de lucht die spreekt voordat je gaat. Misschien wil je eerst geld genoeg hebben om te gaan. Je wil misschien eerst visie ontwikkelen of weten wat exact moet gebeuren? Ik geloof dat de geloof vraagt om een ander uitgangspunt. Dat gaat namelijk om de innerlijke drive die God je gegeven heeft om te gaan. De richting is de kant op waar Jezus is gegaan. Niet een of andere vrome ingeving, maar wees je zelf en blijf dicht bij God . In gesprek en relatie met God. Maar ga op weg.

De keuzes die je maakt zullen niet altijd de juiste zijn. Abraham maakte foute keuzes, maar Hij bleef God trouw en God hield Zijn woord. God maakte hem tot een groot volk. Of zelfs de Vader van meerdere volken. durf je de reis met God te maken? Durf je de verantwoording te nemen? Niet alles uit te stippelen, maar dicht bij God te blijven . Trouw te zijn aan Zijn woord voor jouw leven? Natuurlijk mag je route bepalen en uitzoeken wat goed is te doen? Maar als God de andere kant op stuurt, ga dat dan ook aan. Blijf afhankelijk van de Ene ipv dat je je richt op al die andere stemmen. Blijf op de Weg ipv te settelen in de stad en daar te blijven hangen.

Alles heeft een ritme.

Alles heeft een ritme is een lied wat ooit door fizzle sissle gezongen werd. Dat is niet op dat moment bedacht. Dat was er al veel eerder. Het ritme van leven is door God bedacht.

God schiep de wereld en gaf het zijn eigen ritme. Hij liet het dag worden en weer nacht. De aarde draait en alles er om heen. Ook ons hart ons leven heeft een ritme. God zelf blies Zijn levensadem in ons.

Onze borst gaat open neer, ons hart klopt en pompt ons bloed in onze aderen rond op precies het juiste ritme. Alles heeft een ritme en in dit hele orkest is God zowel de componist als de dirigent.

Jij hebt een plek in dit ritme. Je bent geboren op het juiste moment in de juiste tijd en generatie. Op dit moment is het aan jou om dit ritme te pakken en er op te bewegen. God roept je om mee te bewegen, mee te dansen, mee te doen.

Dit bewegen vraagt om te luisteren. Wanneer we niet luisteren dan missen we het ritme. Als we ons eigen ding doen zonder ons aan het ritme van God te conformeren wordt het een ritmisch onbalans.

Jij bent geroepen om met God mee te bewegen, mee te zingen, te ademen in Zijn ritme, te leven in Zijn navolging. De vraag is of je bereid bent te luisteren en wat je hoort. Veel mensen weten dat het ritme, de structuur, de cadans van God belangrijk is, toch focussen ze zich er niet op en lopen ze veelvuldig uit de maat, ze klappen een ander ritme en leven in onbalans met God.

Jezus is gekomen in het ritme van de tijd. In de juiste periode en Hij zal op het juiste moment weer komen. Jij mag in het ritme meebewegen. Jezus kwam om het cadans aan te geven, je bewust te maken en je mee te nemen in de mars van navolging.

God roept je en neemt je mee in het ritme als je wil. Zijn adem mag in je leven zijn. Goed om je te focussen naar zijn levensadem. Adem mee, volg de dans, hoor het ritme en volg.

Markeringspunten in je leven.

Je bent geroepen. God heeft je al voor je conceptie geroepen om er te zijn. Heeft je bedacht en je de mogelijkheden gegeven om uniek en je zelf te zijn. Wat een geweldige gedachte dat God zei: laten we kinderen maken  die op ons lijken.

Ik zelf moet dan denken aan de liefde tussen mijn vrouw en mij. En de momenten dat we besloten kinderen te willen of dat we hoorden dat ze zwanger was. Wat een vreugde op dat moment. Of het moment dat we in contact kwamen met onze pleegkinderen. Ons hart was gelijk gevuld met liefde.

Op dit moment zijn we gezegend met een stel prachtige kleinkinderen en de manier waarop is soms niet zoals onze verwachting dit had bedacht, maar wat kan ik genieten van onze kleinkinderen.mijn hart loopt soms over van vreugde. En wie weet wat er nog komt, ik heb er enorme verwachting van omdat God goed is.

God roept zei ik eerder al, maar hij stopt niet met roepen. Hij brengt ons voortdurend terug bij de kern. Bij je roeping als mens zijnde om te komen tot de bestemming die Hij voor je heeft. Als vader en als hulpverlener hoor ik nogal eens dat ik gemakkelijk praten heb. We hebben de zaken immers goed voor elkaar.

Ik geloof dat ik geroepen ben,en dat jij geroepen bent om Gods weg te gaan. Misschien ben je op zoek wat je weg is. Goed om eens terug te kijken naar het startpunt van je leven. Misschien was dat niet de beste plek, misschien heb je een heftig begin meegemaakt, maar God heeft je geroepen om er te zijn en je bent er. En net als de eerste mens ( Genesis) heeft God je adem gegeven om te bestaan.

Als kind kan het best pittig zijn soms, of als tiener. Je hebt het wellicht niet gemakkelijk gehad, toch heb jij je mogen ontwikkelen op jouw manier. Misschien heb je daar strijd geleverd en bent allerlei hindernissen tegen gekomen. Ouders die verkeerde keuzes hebben gemaakt, gescheiden zijn of gestorven. Ze hebben misschien nooit de juiste verantwoording gedragen over jouw opvoeding of ze hebben de lat veel te hoog gelegd waardoor je nooit het gevoel hebt gehad zelf te kunnen kiezen.

Weet je, toch is God nog altijd bij je en al lijkt het dat sommige mensen het beter of gemakkelijker hebben gehad als jij of juist moeilijker, het maakt deel uit van jouw proces. En van een deel van dat proces had je het maar te aanvaarden omdat je niet zelf de keuze had. Maar nu is echter jouw moment.

Ik weet niet waar jij als lezer op dit moment in je leven staat, als je een jong mens bent die aan het leren is om eigen verantwoording te nemen over je leven, dan is het nu de tijd om je leven te overdenken en een vervolgstap te maken op de roeping van je leven. Je bent door God geroepen met je persoonlijke gaven en talenten, je ervaringen en de dingen die je hebt gezien en gehoord. Wat ga je er mee doen?

Als je al wat langer onderweg bent is het de vraag, wat je gedaan hebt met je leven. Heb je deze ingevuld naar de roeping op je leven of heb je vooral geluisterd naar alle stemmen die de wereld op je heeft uitgeoefend. Dan is de tijd gekomen om terug te blikken naar wat er op je pad is gekomen en waar God je geroepen heeft.

Veel mensen hebben allerlei gedachten over of het wel werkelijk zo is dat God hen geroepen heeft. Ik geloof dat ieder mens, min of meer de vraag krijgt wie is God voor mij en wat moet ik er mee, wat moet ik met de roeping van God over mijn leven? 

Er zijn in ieder leven markeringspunten aan te wijzen waar God je bewust maakt van Zijn roeping op je leven. Markeringsmomenten zijn vaak als dierbaren sterven, als kindertjes geboren worden of speciale dingen zeggen of doen, als er speciale momenten zijn die je diep raken. Markeringspunten die je leven bepalen.

Voor al mijn kinderen, pleegkinderen, schoonkinderen, kleinkinderen bid ik dat ze de roeping van God mogen verstaan in hun leven. Ik bid dat mijn cliënten, deelnemers,vrienden, mogen gaan luisteren. We zien dat waar mensen ontdekken dat ze de moeite waard zijn,dat ze geliefd en door God gewild zijn er rust, herstel, verandering optreed in het binnenste van hun leven.

Het leven krijgt richting waar we leren luisteren naar Gods roepstem. Het kruis is het markeringsmoment in mijn leven. Ik wil en kan er nooit meer omheen. Je hebt de keuze het op je eigen manier te doen of te luisteren naar Gods stem en zijn manier de Weg te volgen. Jezus is gekomen om die Weg te zijn voor jou en mij.Hij is de Weg , en zijn leven is de Waarheid en biedt het Leven ten volle.

Kijk eens terug naar waar je vandaan komt. God heeft je bedacht, gezorgd dat je gekomen bent waar je nu staat. En iedere dag is er ruimte om Zijn weg te gaan. Open je ogen en maak keuze momenten op de momenten  waar je Hem ervaart in je leven.  Het is gemakkelijk om het aan de kant te schuiven en te denken dat het later nog wel een keer kan, maar daar zit een hiaat. Je brengt dan de keuzes van  niet niet de verantwoording nemen voor de roepstem over jou leven over op wie je liefhebt. En als je kiest voor het volgen dan is dat wat je overbrengt.

Ik bezie in mijn leven als vader, mens, hulpverlener dat het niet altijd gemakkelijk is (geweest). Toch wil persoonlijk kiezen om mijn leven met God, met Jezus te leven door de Heilige Geest. Dat vraagt ook van mij om in te stappen waar God mij de weg wijst, dagelijks maar ook via allerlei markeringsmomenten. Ik verlang deze markeringspunten te delen met een ieder die mij het horen wil, maar vooral met die mij lief zijn, mijn kinderen en vrienden.

Kerkelijke of persoonlijke verandering?

Wat is er nodig voor een verandering in denken, handelen en voelen? Waarom zouden we vasthouden aan wat ons van God afhoudt is de vraag die ik me zelf stelde afgelopen week.

We weten als gelovigen wel hoe te leven, toch? Iig is het zo dat we het verschil mogen maken. Doen we dat ook? Is de kerk het verschil ? Is wat we doen tov anderen aanleiding voor anderen ook te gaan geloven?

In 1 Johannes 2:5 staat: wie doet wat God vraagt is vol liefde. Daaraan is te zien of u christen bent of niet.

Is wat we doen als gelovigen en wie we zijn vol liefde? Kunnen we dat terugzien in de kerk ? Helaas moeten we constateren dat dit heel vaak niet het geval is. Als we daar naar kijken zijn we echter niet echt objectief. We kijken dan naar anderen en raken teleurgesteld misschien zelfs.

Het is van alle tijden dat waar mensen samen komen er ook van alles broeit. Paulus brieven staan vol met zaken die hij aanroert dat er verandering moet zijn op allerlei gebied, maar vooral dat we moeten liefhebben.

Het is gemakkelijker lief te hebben als we mensen werkelijk leren kennen, maar het is ook zo dat wanneer we elkaar leren kennen we ook elkaars onhebbelijkheden gaan zien. Toch is het belangrijkste gebod dat we God liefhebben en elkaar.

In de huidige maatschappij is veel hardheid. We leren onze mening uit te spreken. We mogen zeggen wat we willen. We doen dat ook. Vaak helaas zonder rekening te houden met gevoelens van anderen. We komen op voor onszelf, voor eigen hachje .

Zijn we als kerk werkelijk anders?

Waarin zijn we als kerk nu werkelijk anders? Eigenlijk zijn we niet zoveel anders zou je kunnen concluderen. Ik geloof ook dat dit zo is. We zijn als gelovigen nog altijd mensen van vlees en bloed. Nog altijd leven we in een maatschappij die aan ons trekt. Nog altijd maken we fouten en hebben we gebreken.

Met dit verschil! In Christus zijn we kinderen van God geworden. Hoe is dit zichtbaar? Soms niet. Niet aan hoe we er uit zien of hoe we praten, maar het is merkbaar aan hoe we liefhebben. Hoe we omgaan met mensen en situaties. Zijn we aanspreekbaar en zijn we bereid verantwoording af te leggen?

Veel mensen noemen zich gelovig en zien van alles wat niet goed is in de kerk, bij mensen en tussen gelovigen. Het is gemakkelijk op te merken dat zaken niet goed gaan. De vraag is wat is mijn rol in deze en wat de jouwe? Ligt de aandacht op het juist punt?

Te veel bezig met anderen!

Ik geloof dat we als gelovigen vaak te veel bezig zijn met hoe anderen leven ipv te kijken naar onszelf. Wanneer er een prediker iets zegt, gaat het dan over jou? Of gaat het over iemand die je kent en zou moeten veranderen?

Ik geloof dat veel preken er zijn om moedeloos van te worden. Het gaat over ons, maar door van ons af te kijken naar de ander blijft het onpersoonlijk en zien we ook slechts wat er niet goed gaat. Wanneer we het woord wat we horen of lezen echter laten spreken in ons en voor onszelf zal de lading er van ook pas werkelijk veranderend kunnen zijn.

Misschien denk je dat er van alles moet gebeuren bij anderen in de regels en in de keuzes. Misschien voelt het raar om zaken los te laten die anderen fout doen en zelfs blijven doen. Het geeft echter rust te weten dat het onze verantwoording is om dat te doen waar we invloed hebben en dat is in eigen leven.

Dat is dus : we zijn verantwoordelijk over eigen gedachten, eigen keuzes, eigen gevoelens, over wat ik eet en drink, wat ik doe, hoe ik er mee omga, hoe ik keuzes maak en met wie ik omga en wat ik zeg, ….

Ik kan dingen zien bij anderen en daar mogen we iets van vinden en we mogen daarop handelen. Maar het is de vraag of we hierin iets kunnen veranderen.

Ik geloof dat het afhangt van de ander en hij of zijn eigen keuzes. We kunnen er over spreken, maar het is naast een persoonlijke keuze God die het in hen , maar ook in onszelf zal moeten doen. De waarheid maakt vrij. Die Willen we verkondigen in wat we zeggen, doen.

Ik schrijf u dus niet omdat u de waarheid niet zou kennen, maar omdat u de waarheid van de leugen moet kunnen onderscheiden.’ 1 Johannes 2:21

Laten we elkaar zegenen en aanmoedigen in het licht van Gods waarheid te wandelen. Dat is Jezus Christus. Hij is ons tot voorbeeld geworden. We kijken echter te veel naar elkaar en nemen elkaar tot voorbeeld en ons handelen is soms meer daarop gericht. Ik bid dat we (weer) op Jezus gericht zullen zijn.

De kerk in coronatijden.

Dat God niet centraal staat in het levens van veel mensen is duidelijk. Dat kan voor sommigen pijnlijk zijn. De kerk/gelovigen hebben ook niet altijd het juiste signaal afgegeven. Helaas.

De vraag echter is of dat ons moet weerhouden om nu Bijbelse standpunten in te nemen of dat we ons moeten conformeren aan wat mensen van ons willen zien.

Moet de kerk zich conformeren aan de wereld?

Veel mensen zouden graag zien dat kerken zelfs helemaal sluiten aangaande Corona. Sommige kerken functioneren qua samenkomsten op 5 of 10% van de normale bezetting en krijgen toch kritiek.

Vreemd dat ook sommige gelovigen daarin een zelfde mening hebben. Terwijl de bijbel juist oproept om elkaar op te zoeken. Natuurlijk is God daar waar 2 of 3 samenkomen. Moeten we daar dan voor kiezen?

Wat is wijsheid?

Ik geloof niet dat we als kerk nu perse ons recht moeten halen, ook niet dat we ondoordacht en onveilig moeten handelen. Ik geloof dat de kerk de wijsheid mag vragen hoe om te gaan met het aantal plaatsen in de kerk.

Ik ben er echter van overtuigd dat mensen soms kritiek hebben op verkeerde gronden. Veelal is er pijn omdat men negatieve ervaringen heeft met de kerk waardoor mensen er ahw tegenaan schoppen in lastige tijden.

In eerste instantie verlangen mensen om samen te kunnen komen in kroegen, terrassen, gelegenheden etc… men vergelijkt daar de kerk mee. Toch is dat een vergelijking die niet altijd gerechtvaardigd is wat mij betreft.

In de kroeg sta je hutjemutje op elkaar en vervagen de grenzen ook nog eens met een borrel op. De ruimte is vaak kleiner. De kerk is breeduit gemeten en wanneer de maatregelen worden gevolgd worden ze vaak nog bekritiseerd. Zelfs 5% bezetting is op een afstand ruim meer dan 1,5 meter omdat veiligheid centraal staat onvoldoende, terwijl degene die kritisch zijn zich zelf vaak niet houden aan de regels.

Kerk als zondebok is passend! Ze is immers het lichaam van Christus.

De kerk wordt vaak gebruikt als zondebok. Nu is dat wat mij betreft niet zo erg. Jezus was dat immers ook. Zelfs de gelovigen in die tijd bekritiseerden Hem. Zijn vrienden lieten Hem in de steek. Ze hadden andere verwachtingen.

Moeten we als kerk water bij de wijn doen? Ik geloof het niet! We zijn het water wat in wijn veranderd. Hoe? Door perse samen te willen komen? Nee, maar door verstandig te handelen en te kiezen voor mogelijkheden die gepast zijn.

Gelovigen zullen ten alle tijden worden aangevallen, steeds wordt verzocht om in te leveren. De kerk wordt meer gelijkvormig aan de wereld. Ze vergelijken de kerk met samenkomsten in andere vormen. Begrijpelijk, maar het is niet hetzelfde.

De kerk moet mi verstandig handelen. Moeten ze ook doen wat de overheid zegt? Ik geloof dat we meer ruimte hebben dan men denkt. De kerk zit vast in de traditie. Dat is menselijk gedrag. Soms is er verandering nodig in de vorm met hetzelfde als uitgangspunt. Corona heeft daarin best iets bewogen. Diensten online, kleinere groepjes die samenkomen, groepen die samen wandelen en samenkomsten in de openlucht. Etc..

Het gaat niet om het gebouw, maar wel om relatie en samen.

De vraag die we echter ook moeten stellen is de focus op de kerk reël of is het zogezegd een afleiding om te kunnen doen wat je wil. Ook dat is nml mens eigen. Adam zei het al, de vrouw die hij mij gegeven hebt. Of… ik durf me niet te laten zien want ik ben naakt.

Mensen leggen graag zaken buiten zichzelf en gebruiken daar vaak voor wat hen heeft gekwetst, waar ze bang voor zijn of wat ze niet begrijpen. Als kerk hebben we daar iets in te doen. Soms is het nodig om ons leven als kerk te geven om vanuit de dood weer op te staan ten leven.

Corona kan een zegen zijn voor de kerk.

Corona is een rotziekte en het beïnvloed veel zaken negatief. Toch geloof ik dat corona voor de kerk een zegen kan zijn. Het laat zien wat het geloof waard is en wanneer. Het krijgt zijn kracht door de Heilige Geest. Die wijsheid is nodig voor de gelovigen die de kerk zijn.

De kerk is geen gebouw, wel zijn het gelovigen die samen komen en anderen daarin meenemen. Ik zelf geloof dat mensen geroepen zijn om te worden waarvoor God je gemaakt heeft. Het mooiste wat je kunt worden is je zelf in Christus!

Relatie en samen zijn woorden die horen bij wat geloven inhoudt. Moeten we samenkomen? Jazeker! Hoe? Dat is niet perse gedefinieerd als kerkgebouw. Maar moeten we nu zeggen dat we niet samenkomen omdat mensen wat roepen? Ik zeg, we blijven dicht bij het hart van Jezus. We geven niet af op de kerk of op mensen die bepaalde keuzes maken, maar doen wat mogelijk Is in de huidige context.