Onbaatzuchtige liefde

Wat geeft jou kracht als het leven niet mee zit? Wat motiveert en stimuleert je om toch door te gaan als het donker lijkt, het moeilijk is? Hoe kom je er weer bovenop na diep pijnlijke momenten?  
De vraag klinkt redelijk helder volgens mij, maar is het antwoord dat ook voor jou? Waar ligt jouw kracht, je moed? Wat is je bron? 

Ik moet denken aan wat pittige momenten uit mijn eigen leven. Ik heb ze nog redelijk scherp op mijn netvlies staan. Momenten dat ik dacht dat ik het allemaal zelf wel onder controle had. Niet dus!
Niemand kan het helemaal alleen. We hebben allemaal iets of iemand nodig die groter is als wij zelf. Ik zelf heb enkele malen de controle verloren. Momenten die dusdanig zwaar waarden dat ik het niet kon handelen. 
Ik kwam tot besef dat liefde en genade de bron is om vanuit en voor te leven. Niets heeft en geeft meer houvast dan onbaatzuchtige liefde. Ken je dat?
Onbaatzuchtig? Wie is dat nu helemaal? Ben jij dat ? Of ik? Kunnen wij dat zijn? Kunnen we dat leren? Ik heb in ieder geval ontdekt dat liefde de bron is en dat ik niet onbaatzuchtig ben, maar wel vanuit de bron van onbaatzuchtige liefde wil drinken om van daaruit zelf meer onbaatzuchtig te zijn in het delen van liefde. 
 

(on)veranderd doorgaan?

Ik  weet niet of jij het ooit hebt meegemaakt, maar er kunnen momenten zijn in je leven die je enerzijds  dieptepunten zou kunnen noemen, anderzijds  zijn het wellicht de momenten die je achteraf gezien,juist hoogtepunten zouden moeten noemen. Momenten die pijnlijk waren, maar  enorm waardevol als je er over na gaat denken. Momenten die je bij nader inzien niet had willen missen al begrijp je  ook niet waar het voor nodig is geweest.

momenten waarop we God beter leren kennen of juist er aan onder doorgaan

Larry Crabb beschrijft  zulke momenten als momenten waarop we God beter leren kennen of juist er aan onderdoorgaan. Het zijn die momenten  die ons alle hoop lijken te ontnemen we kunnen doen wat we zouden moeten doen.  gehoorzaam zijn en alle geestelijke principes  navolgen en beseffen wie je bent in Christus, maar des al niet te min de problemen blijven en de situatie veranderd niet.

Ik ken dit soort situaties maar al te goed. momenten van diepe pijn en grote moeite. Moeite met de omstandigheden, met mijzelf, met anderen, met God,met  niet weten wat te doen en geen antwoorden op mijn vragen.  Momenten die mij zijn overkomen, waar ik zelf soms wel en soms geen invloed op heb gehad, maar die in ieder geval wel een enorme indruk  hebben achtergelaten en me ook gevormd hebben in mijn leven. en soms ook gewoon beschadigd.  Momenten die een diepe indruk hebben achtergelaten. Allerlei zaken die me mede gevormd hebben tot wie ik nu ben.

 Het gaat er niet om dat we iets al dan niet zouden moeten doen, maar om of we bereid zijn meer van God ons  leven in te laten

Alle antwoorden komen in zulke situaties voorbij . soms door  wat je hoort van anderen of door wat je jezelf voor probeert te houden: je zou meer moeten bidden, je geloof is niet  groot genoeg, je moet vertrouwen hebben, je hebt therapie nodig,  je moet leren loslaten, vergeven , christus volgen etc…  ook opmerkingen als: God heeft er vast een bedoeling mee, Hij wil je vormen, kneden etc…

Vaak zijn deze zaken goed bedoeld en ze zijn vaak ook waar, maar  de vraag is waarom op deze manier , wat moet ik nu werkelijk doen.  gaat het om wat we zouden doen?  wil Hij ons nu op een bepaalde manier ook vormen?  Misschien. Ik geloof  echter dat God ons liefheeft zoals we zijn. natuurlijk wil hij ons vormen, maar  dat doet niet af aan het feit dat hij ons liefheeft zoals we zijn.  we willen onze kinderen iets leren in dit leven, maar als  dat niet lukt houden we evengoed van ze.  Het gaat er niet om dat we iets al dan niet zouden moeten doen, maar om of we bereid zijn meer van God ons  leven in te laten .  dus niet om de momenten, niet om  te leren loslaten, of we vergeven of we  moeite hebben met  onszelf, maar  of we ook in moeilijke tijden God  toe laten en niet  op die momenten God buiten gaan sluiten.

het gaat niet om persoonlijke  vervulling of een bepaalde gemoedsrust, niet om je geluk.

Het gaat  mi. Veel meer om het feit  dat wij God leren kennen in ons leven. dat we leren Wie hij is. niet zo zeer iets van God leren kenen om tot bekering te komen (wel een belangrijk item trouwens wat  mij betreft), maar  dat we meer en meer zullen  gaan  verlangen naar  diepe ontmoeting met  God zelf. De Schepper van hemel en aarde.  Naar diepe, diepe  relatie met Hem zelf, dat we leren Zijn stem te verstaan ondanks de omstandigheden waarin we verkeren.

Rick Warren  stelt dat het niet om ons gaat. het gaat  in dit leven niet in de eerste plaats allemaal om jou of mij. het gaat niet om persoonlijke  vervulling of een bepaalde gemoedsrust, niet om je geluk.  De vraag is waar gaat het dan wel om?  Ik geloof dat het gaat dat we Op God blijven  zien ondanks de omstandigheden.  Dat niet de omstandigheden bepalen welke mate van geloof we hebben.

Het meest gruwelijke was ook het meest intieme, diepste, wat Hij ooit had kunnen doen.

Wanneer we zien op Jezus , dan zien we dat Hij alle lijden  heeft gekend.  Die het ook toe liet al was het verschrikkelijk moeilijk.  Hij werd bespot en geslagen zoals we dat gemakkelijk zeggen, maar dat  dat ging ver.  Uiteindelijk stierf hij aan het kruis, werd  gemarteld voor ons zoals we dat dan zeggen.  wanneer we dit echter diep door alten dringen dan  zien we dat Hij  trouw bleef aan de Vader ongeacht wat er gebeurde. Ongeacht wat de Vader van hem vroeg. Ongeacht wat mensen van Hem zeiden.  Ongeacht de omstandigheden.   We zien in de Bijbel mooie verhalen  over het werk  van Jezus. De wonderen, maar wat het meest essentieel was, is ook het meest pijnlijke.  Het meest gruwelijke was ook het meest intieme, diepste, wat Hij ooit had kunnen doen.

We zien dat juist de meest pijnlijke momenten , momenten zijn van bewustwording. Bewustwording van  de betrekkelijkheid  van het leven op deze aarde.  We worden ons bewust van zaken die waardevol zijn wanneer we  ze ons af genomen worden.  we zien wat van waarde is al we het niet meer in ons bezit hebben.  we worden ons bewust van vriendschap als we  vrienden zijn verloren.  We weten wat het is om lief te hebben en geliefd te zijn als we  onze geliefden er niet meer zijn.  we leren wat het betekent om te leven als we de dood ervaren hebben. ik geloof zelfs dat we het echte leven mogen  ervaren als we met Christus  begraven en gestorven zijn om met Hem daar weer uit op te staan.

Ik moet echter toegeven dat  die momenten  van moeite  niet de momenten zijn waar ik op dat moment zelf God  hartelijk heb gedankt voor de lessen.

Ik heb veel geleerd over God door mijn opvoeding. Door de school waar ik heen ging en de kerk die we bezochten.  De verhalen en  de manieren waarop me iets is verteld.  Maar ik geloof dat de werkelijke diepe waarde van wie god is en wil zijn in ons leven, dat we die pas  leren kennen wanneer God ons werkelijk diep van binnen raakt.  Vaak is dat op de plek waar we worstelen.  Waar we worstelen met wie we zijn, met onze gevoelens, verlangens , met afwijzing en teleurstellingen met de grootste shocksituaties van ons leven.  waar we geconfronteerd worden met  het feit dat niet wij ons leven in de hand hebben. waar we leren erkennen dat we een Hogere macht nodig hebben in ons leven.

Ik moet echter toegeven dat  die momenten  van moeite  niet de momenten zijn waar ik op dat moment zelf God  hartelijk heb gedankt voor de lessen.  Het tegenovergestelde berust meer op waarheid.  toch wanneer ik terug kijk , ben ik blij met de momenten in mijn leven  die er zijn geweest.  Juist de moeilijkste periodes zijn me  achteraf gezien het meest dierbaar geworden.  ik had ze niet willen missen, maar ik zou ze ook niet graag over willen doen.

diepe hoogtepunten.

Gelukkig zijn, wie wil dat nu niet.  hier moest ik aan denken aan de hand van een liedje welke ik op de radio hoorde. Helaas ben ik niet erg bewust met muziek bezig al vind ik bepaalde muziek erg mooi. Ook let ik niet echt op de teksten, maar soms  valt een bepaalde melodie en ook een bepaalde tekst me op. zo ook vandaag.  In de tekst  kwam zoiets voor als; je kunt niet  werkelijk geluk kennen als je niet ook ongeluk  hebt meegemaakt. Hoe zou je ooit de kracht van licht ontdekken als je niet ook weet  wat duisternis is. hoe kun je de hoogtepunten vinden zonder de dieptepunten.

Horror vacui

Ik geloof dat  elk mens in wezen op zoek is naar geluk. Naar de essentie van wie ze zijn. ergens is er altijd  een soort van gat wat  gevuld  zou moeten worden.  volgens Larry Crabb is dat gat ook nodig om God te vinden in dit leven. omdat het ons helpt om Hem te vinden. Wanneer we Hem gevonden hebben helpt het ons als het ware om Hem telkens weer te zoeken, Hem te ontdekken. Er is dus dat gat, Henri Nouwen noemt dat haalt het op een andere manier aan en noemt het Latijnse  horror vacui in een van zijn preken en zegt daarmee zoiets als ieder mens heeft een bepaalde leegte, een twijfelachtige toestand waarin de mens zich kan verkeren wanneer hij  niet een passend antwoord vind op  zijn levensvragen. Ik geloof dat veel mensen  vastlopen in het leven om te ontdekken wie God is.  ik begrijp dat sommige mensen hier weerstand tegen hebben , toch geloof ik dat we  soms eerst de bodem moeten raken  voor we werkelijk kunnen ontdekken wat geluk is.

 is de bodem raken wellicht juist zegening wanneer we daardoor Hem ontdekken?

De bodem raken om te ontdekken wat er allemaal mogelijk is in je leven betekent echter dat je ook moet leren om  de omstandigheid waarin je verkeerd  te erkennen. Immers hoe zou je  anders uit deze situatie kunnen komen? wanneer je  vasthoudt, wanneer je  niet durft loslaten, wanneer je net doet of  je nooit iets overkomt dan zal het dieptepunt ook nooit werkelijk leiden tot een hoogtepunt. Hoe zouden we God kunnen ontdekken wanneer ons leven louter en alleen bestaat uit zegeningen? of anders gezegd. is de bodem raken wellicht juist zegening wanneer we daardoor Hem ontdekken? Geloof je dat wanneer God jou alles zou geven wat je hart je begeert dat je ook nog God zou zoeken? dat je  bezig zou gaan met wat relatie inhoudt? Dat je werkelijk dankbaar zou zijn voor  alles wat hij je wil geven? ik geloof het niet. immers zonder diepte punten geen hoogtepunten en ook niet s om dankbaar voor te zijn. met andere woorden als het je hele leven goed gaat, wat moet je dan nog met God? zou je Hem nodig hebben?

Jezus  was God, maar was ook 100% mens

Wat ik geloof is dat Jezus ons niet wil leren  om de hoogtepunten in het leven te omarmen en ook niet om de dieptepunten , maar dat Hij wil dat je Het leven omarmt wat je gegeven is. dat je omarmt wie je bent, dat je durft toe te laten dat Hij van je houdt in iedere omstandigheid, maar ook dat je Hem werkelijk lief hebt ondanks de omstandigheden. Weet je Jezus  was God, maar was ook 100% mens. Hij liet zien  dat er hoogtepunten waren in zijn leven, maar toch waren de diepte punten nodig om te de beste momenten te komen. immers zijn lijdensweg was verschrikkelijk, ondragelijk, en zijn dood …onmenselijk. Maar juist door deze daad , door  de dood heen werd Leven gegeven aan ons. Jezus bracht licht in de duisternis van de dood door zijn opstanding.

Ik geloof dat we tot we sterven met tranen zullen blijven  stoeien

We mogen  voor altijd met hem leven. ook dat is niet altijd gemakkelijk en weet je  ik zeg ook niet dat je een gelukkig leven zult  leiden in die zin dat alles je voor de wind zal gaan. je rijk zult leven, je gezond zult blijven, maar ik  durf  te beweren dat God in je leven zal zijn als je Hem toe laat in je leven.  nooit meer tranen nooit meer pijn? Ik geloof dat we tot we sterven met tranen zullen blijven  stoeien, maar dat er uiteindelijk  vervulling zal zijn. vervulling van dat gat , die leegt in ons leven. gedeeltelijk vinden we die vervulling zelfs al in ons leven wellicht, maar de totale vervulling wacht ons wanneer  we voor eeuwig Hem zullen ontmoeten. ik kijk er naar uit Hem te mogen zien in alle heerlijkheid. Niet dat ik levensmoe ben hoor, bij lange na niet. er is nog zoveel te doen, zoveel te genieten hier en nu, maar ik verlang naar meer van Hem. dat verlangen is prachtig het maakt dat ik me blijf uitstrekken. Ik heb het nodig om meer van hem te zien en te ontdekken. niet altijd gemakkelijk dus. Soms ga ik door een dal van diepe duisternis, maar soms ook over prachtige heuvels met frisse bloemen. God is goed voor me in alle jaargetijden.

Het leven is een reis die je niet alleen hoeft te wandelen.

Ik geloof dat mensen allemaal hele mooie dingen meemaken in het leven. dingen die  enorme indrukken achterlaten zoals  het leren kennen van hun partner, specifieke gebeurtenissen uit hun jeugd, de geboorte van hun kinderen, maar tegelijk zijn er soms ook enorm veel zaken die we meemaken die  niet zo prettig zijn. we verliezen iemand waarvan we houden, relaties gaan uit elkaar, we worden ernstig ziek, overspannen, we verliezen dat wat we hebben opgebouwd en daarmee onze dromen. Allemaal zaken die  natuurlijk nog aangevuld kunnen worden. er zijn zoveel mooie en vreselijke gebeurtenissen te noemen die ons leven beïnvloedt hebben, maar volgens mij is er niets wat zoveel indruk maakt en ons verwond dan wanneer  mensen om wie wij geven ons in de steek laten op momenten dat we hen het meest nodig hebben.

We zullen doorgaan

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de pijn soms helemaal niet voel op het moment zelf. Maar wanneer ik het  werkelijk ook de ruimte geef die het nodig heeft om mij te herstellen wordt ze ook werkelijk voelbaar.  Soms  is het zo enorm gemakkelijk om voorbij te leven aan de pijn en verdriet in ons leven. we gaan maar door en door en door… tot we uiteindelijk doodmoe in ons bed liggen  en als een blok in slaap vallen. Of we  gaan maar door en door en vullen ons hoofd met zoveel vragen en gedachten dat we zelfs niet eens meer aan slapen toe komen en er zoveel druk is  dat we onze gevoelens  niet eens meer werkelijk kunnen voelen.   of onze gevoelens zijn zo intens dat we niet meer kunnen onderscheiden wat we werkelijk voelen. zijn we nu boos, verdrietig,  hebben we lief, hebben we verdriet of onverschillig, wat is er nu toch aan de hand is  misschien de vraag die opkomt.

Moment suprême.

Ik zelf  heb een moeilijke tijd achter de rug. Ik ben er weer. Heb  weer goede zin. Een leuke baan  als vrijwilliger.  Ik geniet  er  weer van om nieuwe mensen te ontmoeten. maar het is een tijdlang er g moeilijk geweest om kwetsbaar te zijn. en de ruimte te geven aan anderen om binnen te komen.  ik had wel dat verlangen, maar alles in mij schreeuwde dat  het onmogelijk was om  diepere relaties aan te gaan. immers veel mensen hadden me in de steek gelaten  op het moment suprême. Juist toen ik nergens meer  licht zag en het duister was geworden.

Ik werd boos en opstandig. En hoorde slechts de stem die zei dat iedereen wat op me tegen had. Ik hoorde slechts hoe rot de wereld wel niet was en dat er niemand te vertrouwen was… zelfs God niet in mijn ogen.  totdat…. God me stil zette en ik een jaarlang thuis heb moeten zijn omdat ik rugklachten kreeg. God liet me zien dat hij juist in de rust met mij wilde zijn. dat Hij er voor me was. Ik had dan misschien nog altijd pijn. Rugpijn, maar  deze was  veel dragelijker dan de pijn die ik van binnen ervoer. Lichamelijk pijn is  soms heel erg, maar  mijn innerlijke pijn  was erger dan mijn ergste nachtmerrie.

vorming

Nu  na verloop van tijd hoor ik Gods stem weer. Ik heb opnieuw ontdekt dat  hij mij niet in de steek laat. Hij heeft me nooit in de steek gelaten. En ik zie dat er mensen zijn die me  niet hebben  losgelaten en dat er nieuwe mensen zijn die begrip hebben voor de situatie waarin ik me bevond.  Ik  geloof dat  de diepe dalen van het leven, de pijn van afwijzing en verlatenheid, de nachtmerrie mij hebben geleid tot een diepere kennis van Zijn liefde en dat Hij mij  ook daarin heeft gevormd. 

Ik geloof dat ons leven een reis is en dat Jezus met ons gaat. We merken hem soms niet eens op. hij komt zomaar bij ons lopen en spreekt met ons en is in ons midden, geeft antwoorden op vragen, maar leidt ons ook in vraagstukken waarvan we op het moment niets begrijpen.  Soms … dan ontdek ik dat Hij al een hele tijd met me meeloopt en er is , met me deelt , me voedt, me te drinken geeft en zichzelf aan mij  wil tonen. Hij lijdt met ons mee . hij weet hoe we ons voelen. wat we hebben meegemaakt.  Hoe eenzaam we ons kunnen voelen  en wat het is om in de steek gelaten te  worden.  Hij zelf zal ons echter nooit verlaten.  Zelfs in de dood dacht hij aan ons en heeft zich laten zien als de levende, de aanwezige, de almachtige, Immanuel.

Wees stil en luister

Het kruis is het teken van gewond en verwond zijn, van sterven aan onszelf, maar het is ook het teken van hoop dat  onze wonden niet voor niets zijn. dat ze niet vergeten worden. dat er licht is na de diepste duisternis. Met Christus onderweg  zijn is eigenlijk vrij eenvoudig. Hij is er gewoon, maar de vraag is of we nu gewoonweg hem negeren of dat we ook zijn stem willen horen. Mijn Collega Kamin zei eens toen ik hem vroeg waarom hij zo stil was, dat het moeilijk luisteren is als we zelf aan het praten zijn.  Ik denk dat het waar is. gebed wordt vaak gezien als praten met God en het is ook goed om je  naar God toe te uiten, maar het is ook goed om naar de Heer te luisteren. Naar Zijn Geest in ons  die ons de weg wil wijzen.  Ik stel mezelf de vraag in hoeverre ik bereid ben te luisteren zonder allerlei maars in te brengen. Zonder telkens een weerwoord te geven. Ik wil leren Zijn stem te verstaan. De stem die we horen als we de tijd nemen om te luisteren. De stem van onrust en hectiek wil ik loslaten. soms ben ik nog altijd stront eigenwijs en opstandig en volg ik nog altijd mijn eigen weg, maar ik weet waar ik moet zijn en ik weet  wie ik ben.  Hij houdt van me ondanks dat.