herrinering aan zoenen en Judith

Deze week een leuke ontmoeting gehad op Facebook.   Nu zul je zeggen dat dit maar vage ontmoetingen zijn wellicht en dat is ook zo. Immers je ziet elkaar niet en de ontmoetingen zijn ook anders dan echte fysieke ontmoetingen.  ze kunnen ook niet  de plek innemen van echte ontmoetingen.  toch vind ik het leuk het vriendinnetje , Judith, te ontmoeten waarmee ik ruim 25 jaar geleden voor het eerst heb gezoend.  Beetje vreemd was het wel moet ik zeggen, maar niet minder leuk.  Misschien zouden we elkaar niet eens herkennen als we elkaar zouden tegenkomen op straat. Zij mij in ieder geval  vast niet.  ik met mijn kale kop en baard, terwijl ik vroeger gewoon haar op mijn kop had en nog geen baard.

“je bent wel erg gelovig, is het niet?”  vroeg ze mij.  “sorry , dat ik zo direct ben.”  leuk man. Juist dat directe. Als ze me echt gekend had weet ze dat ik daar nu juist van houdt. Dat directe. De open houding en vragen stellen.   leuk die herinneringen aan enkele leuke momenten van een mooie zomer. Spannend allemaal.  Toch wil ik  even doorgaan op de vraag die me gesteld werd.  Ze kon zich niet herinneren dat ik daar vroeger zo over dacht.

Ik was nog jong en op zoek naar van alles en nog wat. Naar wat ik wilde worden. met wie ik om wilde gaan. met wie ik uit wilde gaan. etc…  geloof was niet echt een wezenlijke vraag toen.  Natuurlijk ben ik christelijk opgevoed en ook ben ik al redelijk vroeg  gedoopt.  Toch heeft het een tijd geduurd voor ik God werkelijk leerde kennen.  echt leuk man,  zulke directe vragen over wie je bent en hoe je in het leven staat.  God is voor mij een belangrijk en wezenlijk  onderdeel. Voor mij het hoofdbestanddeel .  Vreemd verschijnsel misschien voor iemand die  niks met God heeft. Of  voor mensen die  wel geloven dat er iets is , maar het niet wezenlijk ervaren in hun leven.

Terwijl ik dit schrijf en er over nadenk ben ik op zoek naar woorden om te zeggen dat ik niet veroordelend wil zijn over of ten opzichte van  mensen die  niet geloven of anders geloven dan ik dat doe.  Immers is mijn manier van geloven perfect? Ben ik beter dan anderen? welnee! Ik ben net als alle anderen iemand die fouten maakt en niet denkt beter te zijn dan anderen.  wanneer dit zo mocht overkomen, dan faal ik in wat ik hier op deze weblog duidelijk probeer te maken.  Ik geloof  in ontmoeting  en relatie. In communicatie in woord en daad.  Er voor elkaar zijn als het moeilijk is. ik vind het leuk om mensen te ontmoeten. allerlei mensen via Facebook maar vooral ook in real life. datlaatste zijn voor mij wel de echte ontmoetingen.

Hoe ontmoet je mensen?  ik geloof dat dit niet kan met een achterdeurtje.  Zoals:  istiekum doen over God alsof hij niet belangrijk zou zijn in mijn leven en dan in een ontmoeting  even  een christelijke noot laten horen. Dat is hypocriet volgens mij. ik geloof ook niet dat het perse zo zou moeten zoals ik dat doe via Facebook, mijn weblog en mijn werk. ik wil echter gewoon zijn wie ik ben. ik wil vertellen over wat me bezighoudt op dit blog, maar ook in het echte leven. ik wil kunnen delen van  mijn persoonlijke ervaringen.

Weet je? Oppervlakkigheid is er genoeg.  Ook leuk zo nu en dan, maar niet  altijd. oppervlakkig  bij elkaar langs leven en spreken over nonsens dingen doen we  genoeg in het leven. Ik wil met mensen spreken over  inhoudelijke zaken.  directe vragen houden me bezig. Wie ben je? Wat doe je? Waarom denk je dat? wat wil je? Waar ga je heen met je leven? waar wordt je blij van of verdrietig?   Waar leef je voor? Heb je vrienden? hoe voel je je?  Ben je gelovig? Wat geeft jouw leven zin?  Dat is ontmoeting.

Ik hou van mensen, al weet ik soms ook niet goed hoe er  mee om te gaan.  ik hou van echtheid, eerlijkheid ,  transparantie. al kost me dat soms  moeite.  Ik  vind het leuk dat zo enorm veel mensen mijn blogs lezen.  Op  dit moment  heb ik zo’n 30000 hits. Best veel eigenlijk . ik heb me in het verleden vaak afgevraagd wat de zin van leven is. ik heb me vaak eenzaam gevoeld. ik heb me afgewezen en buitengesloten gevoeld, maar Jezus geeft zin aan mijn leven.  juist op die momenten  dat het echt niet meer ging was Hij er altijd.  Juist als ik het niet meer zag zitten was er hoop door Hem. was er een uitweg . was er licht in de duisternis.  Ik weet dat God bestaat.  Ik heb Hem ervaren in mijn leven.

Ik heb hem ervaren toen mensen dood gingen in mijn leven die ik liefhad. toen  ik iets op moest geven wat me dierbaar was en waar ik zo hard voor had geknokt, toe ik pas geboren leven zag  sterven. Toen ik burn-out was en alles zo enorm donker leek.  Weet je, het leven is niet altijd leuk. Dat weet iedereen. En soms knok je hard en je komt er weer bovenop.  Je wilt bepaalde dingen vergeten die mensen je hebben aangedaan, maar zelf lukt je dat vaak niet.  sommige mensen zijn  rg sterk en kunnen op eigen kracht heel veel.  ze bouwen muurtjes op om zich te beschermen. Meestal ten koste van  wie  ze diep van binnen zijn.

Ik ben een  denker en houdt er van dingen op papier te zetten(of  pc), ik geniet van woorden en gedachten. denken over  leven en over wat het leven zoal brengt.  Ik wil mensen ontmoeten en hen mijn  verhaal vertellen. vertellen over mijn leven met God. ik ben benieuwd naar het leven van anderen. niet om voor hen in te vullen wat ze moeten doen, zeggen of denken. Niet om ze te vertellen welke weg  ze moet gaan.  moeten is een woord waar ik gewoon een hekel  aan heb. niets moet. Ont-moeten dus! Tegelijk wil ik je ontmoeten. Facebook is  een oppervlakkig medium inderdaad, maar soms leuk om even weer wat  te herinneren van vroeger. Leuke herinneringen en misschien ontmoet ik Judith nog eens een keer . lijkt me leuk.

Het leven is een reis die je niet alleen hoeft te wandelen.

Ik geloof dat mensen allemaal hele mooie dingen meemaken in het leven. dingen die  enorme indrukken achterlaten zoals  het leren kennen van hun partner, specifieke gebeurtenissen uit hun jeugd, de geboorte van hun kinderen, maar tegelijk zijn er soms ook enorm veel zaken die we meemaken die  niet zo prettig zijn. we verliezen iemand waarvan we houden, relaties gaan uit elkaar, we worden ernstig ziek, overspannen, we verliezen dat wat we hebben opgebouwd en daarmee onze dromen. Allemaal zaken die  natuurlijk nog aangevuld kunnen worden. er zijn zoveel mooie en vreselijke gebeurtenissen te noemen die ons leven beïnvloedt hebben, maar volgens mij is er niets wat zoveel indruk maakt en ons verwond dan wanneer  mensen om wie wij geven ons in de steek laten op momenten dat we hen het meest nodig hebben.

We zullen doorgaan

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de pijn soms helemaal niet voel op het moment zelf. Maar wanneer ik het  werkelijk ook de ruimte geef die het nodig heeft om mij te herstellen wordt ze ook werkelijk voelbaar.  Soms  is het zo enorm gemakkelijk om voorbij te leven aan de pijn en verdriet in ons leven. we gaan maar door en door en door… tot we uiteindelijk doodmoe in ons bed liggen  en als een blok in slaap vallen. Of we  gaan maar door en door en vullen ons hoofd met zoveel vragen en gedachten dat we zelfs niet eens meer aan slapen toe komen en er zoveel druk is  dat we onze gevoelens  niet eens meer werkelijk kunnen voelen.   of onze gevoelens zijn zo intens dat we niet meer kunnen onderscheiden wat we werkelijk voelen. zijn we nu boos, verdrietig,  hebben we lief, hebben we verdriet of onverschillig, wat is er nu toch aan de hand is  misschien de vraag die opkomt.

Moment suprême.

Ik zelf  heb een moeilijke tijd achter de rug. Ik ben er weer. Heb  weer goede zin. Een leuke baan  als vrijwilliger.  Ik geniet  er  weer van om nieuwe mensen te ontmoeten. maar het is een tijdlang er g moeilijk geweest om kwetsbaar te zijn. en de ruimte te geven aan anderen om binnen te komen.  ik had wel dat verlangen, maar alles in mij schreeuwde dat  het onmogelijk was om  diepere relaties aan te gaan. immers veel mensen hadden me in de steek gelaten  op het moment suprême. Juist toen ik nergens meer  licht zag en het duister was geworden.

Ik werd boos en opstandig. En hoorde slechts de stem die zei dat iedereen wat op me tegen had. Ik hoorde slechts hoe rot de wereld wel niet was en dat er niemand te vertrouwen was… zelfs God niet in mijn ogen.  totdat…. God me stil zette en ik een jaarlang thuis heb moeten zijn omdat ik rugklachten kreeg. God liet me zien dat hij juist in de rust met mij wilde zijn. dat Hij er voor me was. Ik had dan misschien nog altijd pijn. Rugpijn, maar  deze was  veel dragelijker dan de pijn die ik van binnen ervoer. Lichamelijk pijn is  soms heel erg, maar  mijn innerlijke pijn  was erger dan mijn ergste nachtmerrie.

vorming

Nu  na verloop van tijd hoor ik Gods stem weer. Ik heb opnieuw ontdekt dat  hij mij niet in de steek laat. Hij heeft me nooit in de steek gelaten. En ik zie dat er mensen zijn die me  niet hebben  losgelaten en dat er nieuwe mensen zijn die begrip hebben voor de situatie waarin ik me bevond.  Ik  geloof dat  de diepe dalen van het leven, de pijn van afwijzing en verlatenheid, de nachtmerrie mij hebben geleid tot een diepere kennis van Zijn liefde en dat Hij mij  ook daarin heeft gevormd. 

Ik geloof dat ons leven een reis is en dat Jezus met ons gaat. We merken hem soms niet eens op. hij komt zomaar bij ons lopen en spreekt met ons en is in ons midden, geeft antwoorden op vragen, maar leidt ons ook in vraagstukken waarvan we op het moment niets begrijpen.  Soms … dan ontdek ik dat Hij al een hele tijd met me meeloopt en er is , met me deelt , me voedt, me te drinken geeft en zichzelf aan mij  wil tonen. Hij lijdt met ons mee . hij weet hoe we ons voelen. wat we hebben meegemaakt.  Hoe eenzaam we ons kunnen voelen  en wat het is om in de steek gelaten te  worden.  Hij zelf zal ons echter nooit verlaten.  Zelfs in de dood dacht hij aan ons en heeft zich laten zien als de levende, de aanwezige, de almachtige, Immanuel.

Wees stil en luister

Het kruis is het teken van gewond en verwond zijn, van sterven aan onszelf, maar het is ook het teken van hoop dat  onze wonden niet voor niets zijn. dat ze niet vergeten worden. dat er licht is na de diepste duisternis. Met Christus onderweg  zijn is eigenlijk vrij eenvoudig. Hij is er gewoon, maar de vraag is of we nu gewoonweg hem negeren of dat we ook zijn stem willen horen. Mijn Collega Kamin zei eens toen ik hem vroeg waarom hij zo stil was, dat het moeilijk luisteren is als we zelf aan het praten zijn.  Ik denk dat het waar is. gebed wordt vaak gezien als praten met God en het is ook goed om je  naar God toe te uiten, maar het is ook goed om naar de Heer te luisteren. Naar Zijn Geest in ons  die ons de weg wil wijzen.  Ik stel mezelf de vraag in hoeverre ik bereid ben te luisteren zonder allerlei maars in te brengen. Zonder telkens een weerwoord te geven. Ik wil leren Zijn stem te verstaan. De stem die we horen als we de tijd nemen om te luisteren. De stem van onrust en hectiek wil ik loslaten. soms ben ik nog altijd stront eigenwijs en opstandig en volg ik nog altijd mijn eigen weg, maar ik weet waar ik moet zijn en ik weet  wie ik ben.  Hij houdt van me ondanks dat.

 

Pieken en dalen

Jarenlang ben ik op zoek geweest naar erkenning en soms doe ik dat stiekem nog.  Ik was altijd bezig de beste proberen te zijn in de dingen die in mijn ogen belangrijk waren.  het rare is dat de dingen  waarvan ik dacht dat ze er  niet werkelijk toe deden, juist daar ligt nu juist waar mensen mij erkennen.  En daar waar je ik het niet had verwacht juist daar heeft God mij geroepen.

 Gevallen levenswerk.

Wat kunnen we enorm bezig zijn met  het bouwen van een soort van levenswerk welke niet of nagenoeg niets waard is. ik moet denken aan een lied die mijn moeder vroeger zong bij de afwas. De zin die  me is bijgebleven zegt: Niets is hier blijvend , niets is hier blijvend alles hoe schoon ook zal eenmaal vergaan, maar wat gedaan is uit liefde voor Jezus, dat houd zijn waard’ en zal blijven bestaan….

Vreemd als ik er over nadenk dat mensen soms door een diep dal gaan voor ze hier ook maar iets van kunnen begrijpen. Wat moeten we soms veel  laten gaan waar we enorm aan gehecht zijn. ik had een prachtige woning in een redelijk dure wijk, een nieuwe auto, een eigen zaak, veel vrienden, … Ik heb behoorlijk wat voor de kiezen gehad de laatste jaren.  Uiteindelijk kwam ik erachter dat deze dingen eigenlijk niet zo belangrijk voor me waren als ik had gedacht.  eigenlijk heeft het allemaal  gewoon te veel gekost van zowel  mijn lichaam als ook van mijn geestelijk leven. Te veel van mijn tijd en energie opgeofferd en alle stoptekens genegeerd. Tot ik uiteindelijk alles aan de kant heb moeten gooien door een Burn-out. Al had ik dat  zelf nog eens  niet allemaal  in de gaten.

De stoptekens voorbij.

Soms ga ik de tekens nog voorbij.  Ik ben geneigd om mijn leven vaak te leven op het niveau van sleur in plaats van op intuïtie. God wil ons zoveel meer geven dan we veelal in de gaten hebben. Ik denk vaak in onmogelijkheden, maar God geeft ons zo enorm veel mogelijkheden zonder dat we  daarbij afbranden.  Dat afbranden gebeurt namelijk als we  teveel de touwtjes in handen denken te moeten houden. Als we luisteren naar alle andere stemmen , maar niet naar de stem van Gods Geest in ons.

Om werkelijk rust en vrijheid te ervaren heb ik het nodig om naar Gods stem in me te luisteren en niet naar alle stemmen om mij heen. Ik wil me meer en meer bewust worden van Gods stem door de Geest in mij. Ik wil de relatie met Hem niet slechts vasthouden op een bepaald level, maar groeien in kennis van wie God is en hoeveel Hij van me houdt.  Hoe meer ik me bewust ben van Zijn aanwezigheid in mijn leven des te meer stabiel ik van binnen ben. innerlijke rust al is het soms druk om mij heen. 

De veer of de put

Wanneer ik me bezig houdt met allerlei andere stemmen. Stemmen van mensen en eisen die ik me zelf opleg, van wat de maatschappij van me eist of  wie of wat dan ook, dan leef ik het ene moment op een hoogtepunt wanneer  iemand me een veer  in mijn kont steekt, een andere keer zit ik in een hele diepe put, omdat ik niet de waardering krijg die ik zo graag had willen hebben.  God  waardeert mij altijd. Hij houdt van me wat ik ook doe.  Hij zal niet meer van me houden op het moment dat ik iets voor Hem doe of minder als ik iets nalaat te doen. Hij houdt van me zoals ik ben. Hij is volmaakt in Zijn liefde voor mij. Hij heeft alles, maar dan ook alles gegeven in Jezus Christus Zijn Zoon. Namelijk zichzelf.

Ook hier blijkt wel weer dat we vaak erg diep moeten gaan om het maximale te kunnen ontvangen. Sterven met Hem. om in rust en relatie met Hem te kunnen leven.  veel mensen zeggen misschien dat ze altijd in God gelooft hebben en toch niet die rust ervaren. Wow, je lijkt wel een mens. ;-D . welkom , ik zelf  ben ook nog gewoon bezig. Zoekende om te leren God meer en meer te vertrouwen in mijn leven. meer en meer te luisteren naar zijn stem. Dat lukt me stukje bij beetje en telkens een beetje meer. soms even minder, maar door de band genomen elke dag een stukje meer. 

Langzaam tot de kern.

Elke dag gaat er een velletje van de ui. Elke dag komen we dieper tot de kern. Hoe verder we komen hoe meer er echter ook van ons zichtbaar wordt. daarom gaat het vaak zo langzaam, we durven ons  vaak niet te laten zien. In ieder geval heeft God geen haast met ons. Hij heeft de tijd, sterker nog Hij heeft de eeuwigheid.

ik was totaal van de pot en voelde me afgewezen.

Ben een tijdlang behoorlijk van de pot geweest. Zo heb  ik dat vaak genoemd. achteraf gezien weet ik dat  het een duidelijke burn-out is geweest, maar  lange tijd gewoon niet geweten of niet gedacht dat ik, sterke jonge kerel dit zou kunnen krijgen.  toch na lange tijd  kan ik het gewoon toegeven en zeggen. ik heb een burn-out gehad.

Ik was emotioneel en geestelijk totaal uitgeput.  Ik begreep gewoonweg niet meer hoe  dingen nu precies in elkaar zaten. Mijn gevoelens , mijn gedachten en de wereld om mij heen.  Ik was nog altijd enorm bewogen met mensen die  ook beschadigd waren, maar mensen die zich tegenover  hard en  ongevoelig opstelden kregen de volle laag. Veel onbegrip van mijn kant naar de harde werkelijkheid van anderen.  ik functioneerde niet meer zoals ik had moeten functioneren van mijzelf. Had teveel op mijn bord genomen. voelde me verantwoordelijk voor  heel veel dingen. Ik was moe en cynisch, maar tegelijk niet moe genoeg om goed te slapen.

Ik weet dat burn-out vele wortels heeft. Soms is dat de afkomst, maar ik moet zegen dat ik een geweldige jeugd heb gehad. Ik was een geliefd kind van mijn ouders en had tot mijn tienerjaren goede vrienden. daarna werd het allemaal wat minder.  Voelde me vaak eenzaam en neerslachtig, niemand die dat begreep was mijn conclusie. Ik werd me echter ook bewust van het feit dat veel meiden me wel zagen zitten. had dus de ene na de andere scharrel. Ook een  aantal wat serieuzere  scharrels, maar ook weer niet zo serieus dat ik me er helemaal aan over gaf. Voor mij  was de kick dat er iemand was die verder met wou dan oppervlakkige kameraadschap.

Ergens tussen de tienerjaren en een aantal jaren terug was er altijd het willen bewijzen dat ik de moeite waard was. Dat ik  de wereld aankon. Dat ik iemand was. Dat ik kon presteren dat ik in wezen een leuke vent was, maar ervaren deed ik dat nauwelijks. Behalve bij een aantal mensen die me dan ook zeer lief en dierbaar zijn of waren. en ook daar gingen dingen mis. Mensen in de gemeenschap zagen  soms  dat  het niet goed met me ging spraken me aan op mijn falen en ik voelde me nog meer   afbranden. In mijn kruis getast . Ik voelde niet de waardering voor wat ik had gedaan. Waarvan ik dacht dat ik het verdiende. Ik had niet de ervaring dat er iemand was die voor me klaarstond terwijl ik juist voor mijn gevoel voor zo velen had klaargestaan.  Ik zocht erkenning voor wie ik was en niemand zag wie ik was , maar wel wat ik deed.

Daarbij kwam dat ik ook nog eens te maken kreeg met  een aantal moeilijke persoonlijke issues in de familie. Mensen die  stierven, kinderen die doodgeboren waren en mensen die me ronduit  afwezen door niet naar me te luisteren en niet met we wilden praten. Misschien zelfs met gegronde redenen, maar ik  begrijp ze tot op heden niet. alles bevestigde zich in mijn negativiteit.

Ik was alles even totaal kwijt. Geen enkele controle meer, maar ook bijna niemand die me begreep. Ik weet persoonlijk dat de hel bestaat. Ik was er een tijdlang werkelijk  in.  Natuurlijk heb ik me  groot gehouden (althans geprobeerd) voor mijn gezin. Zij waren er altijd voor me. Ik ben dan ook beretrots op hen. zij zijn in mij blijven geloven waar anderen en ook ikzelf de moed verloren had. waar anderen me afwezen zijn zij gebleven. Ik was de duisternis en zij zijn mijn  licht gebleken.  De kracht om door te gaan. mijn zegen. Al zag ik dat niet als zegen destijds.

Soms werd me een zogenoemde christelijke hand gereikt en pastorale hulp geboden die ik soms heb afgewezen. Misschien vreemd als je gelovig bent. ik zag God  ook niet meer. ik kon Hem niet meer  voelen en /of zien in mijn leven. en als ik al wel het  idee had dat het een goed gesprek was geweest , kreeg ik naderhand  te horen uit dat ik enorm negatief was. Kortom alles was donker en Gods licht was zo ver. Ik begreep zelfs niet eens meer dat ik hem ooit had ervaren. Was hij wel echt geweest in mijn  leven?  ik had er altijd naar verlangt God te dienen, maar waar was hij nu gebleven?  Ik was niet meer wie ik was en zag niet meer wat ik ooit heb gezien. Ik voelde me anders. Ik was een bom. Dat realiseer ik me nu. Een gevaar en niemand die er werkelijk wat aan deed behalve me af wijzen en nawijzen.

Was dit nu wat ik had verdient en hoe kon ik hier nu los van komen? ik had het nodig om dingen bij de naam te noemen. Me zelf te zijn en niet meer de verantwoording van de wereld te dragen. Ik kon het niet langer aan om afgewezen te worden en vrienden te blijven met mensen waarbij ik niet mezelf kon zijn. ik had een afschuw aan mensen die me met  Bijbelteksten om de oren  gooiden. Wellicht zelfs goed bedoeld, maar ik had er tien in mijn gedachten die ik terug kon gooien.  Ik had  het nodig om een hand op mijn schouder te ontvangen of een knuffel . die met me  huilden en me bemoedigden. Die me de waarheid zeiden en eerlijk waren in plaats van de waarheid en me daarna te negeren.

Nu na een lange  tijd zie ik weer licht, kan ik weer ademen en heb ik weer hoop. Ik zie God weer en mijn relatie  met Hem is gegroeid. Ik heb nieuwe vrienden en nog een paar oude die nooit voor me zijn weggelopen en altijd met me  in gesprek  zijn gebleven.  ook heb ik een aantal verloren. Dat doet me nog altijd pijn.  Ik heb afscheidt genomen van veel taken en mensen en soms vraag ik me af of dat goed is geweest, maar  meestal ervaar ik rust nu. Rust  omdat ik geloof dat God het nodig vond dat dingen op scherp zijn komen te staan in mijn  leven.

Ik heb ontdekt dat God me niet in de steek laat in de grootste dalen van mijn leven. het is gemakkelijk om God te ervaren als alles wel gaat, maar om Hem vast te houden als het moeilijk is en  je alles ontnomen lijkt te zijn dat is niet gemakkelijk. Ik heb overwonnen. Ik heb het niet altijd ervaren dat ik gedragen ben, maar ik weet nu dat het zo is. mijn gezin is Gods grootste zegen in mijn leven. al het andere wat er is blijven staan na de grote negatieve vloedgolf  ook.  God is er voor mij geweest en Hij houdt nog steeds van me. Hij deed dat voor die tijd en ook nu houdt hij van me. Nu ervaar ik die liefde meer dan ooit. Ik zie dingen helderder. Ik ben niet meer degenen die direct bekend staat omdat hij zoveel en zo hard kon werken, ik ben niet meer degene die voor iedereen maar klaar moet staan, ik ben niet erik die overal een vroom antwoord op moet hebben, maar ik mag mezelf zijn.  ik ben mijn Vaders vriend. Ik weet wie ik ben en ik doe wat ik kan en dat is genoeg.

.”

Are you real?

Onze wandel wordt bepaald door wat we geloven. Wanneer we ons geloof in God loslaten, wandelen we  ook niet langer in de Geest van God.

Een ieder die zegt…

Ons leven kan nog altijd worden bepaald door  spiritualiteit, door allerlei normen en waarden en zelfs christelijk genoemd worden, zelfs onze achtergrond en geloofsregels waaraan we ons proberen te houden, maar dit wil niet zeggen dat we ook in de Geest van God wandelen.  zelfs niet wanneer we  ons enorm aangetrokken voelen tot allerlei christelijke mystiek en rituelen. We zullen dan wellicht zweverig genoemd worden en gelovigen, maar aan onze wandel ziet men dan waar ons hart werkelijk ligt.

Ieder mens wandelt  eigenlijk  naar wat hij of zij gelooft. Het kan gewoonweg niet anders. Ons geloof bepaalt ons gedrag.

Ongezond geloof?

Veel mensen proberen uit alle macht  iets te bewijzen. Ze proberen  zichzelf te bewijzen ten opzichte van de ander en soms zelfs ten opzichte van God. ze lopen eigenlijk voortdurend op hun tenen en stellen enorme eisen aan zichzelf een proberen op die manier  een situatie te creëren die nauwelijks of zelfs onbereikbaar is.

Ook dit is wandelen naar wat  men gelooft. Ze geloven dat ze alles zelf in de hand moeten houden. Dat ze alles zelf zouden moeten doen en kunnen.  Een erg ongezonde situatie die kan leiden tot depressie en burn-out.

The real thing!

Wanneer we echter tot besef komen dat we kinderen van God  zijn en ons door Hem laten leiden , wanneer we ons laten leiden door wat god ons te zeggen heeft door Zijn Geest, door Zijn Woord en door wat andere gelovigen ons kunnen leren over wie God is , dan zullen we groeien in onze wandel met God. we zullen meer en meer gaan lijken op Jezus.

We hoeven Jezus niet te imiteren. Imitatie is niet echt , zelfs wanneer  we ons leven totaal inrichten op het nadoen van iemand , zelfs al is het Jezus, is het slechts imitatie van wie we zijn  anderen zullen dit zeker waarnemen en ontdekken. ze zullen proeven wat je wandel is.  je bent niet echt, maar slechts een fake.

Wandelen in de Geest.

 Onze wandel moet geen imitatie zijn van iets of iemand. We mogen onszelf zijn.  we mogen weten dat God onze Vader is  net als die van Jezus.  We mogen van Hem leren, maar vanuit onszelf.  we mogen totaal onszelf zijn bij God.  wetende dat we Zijn kinderen zijn  en dit ook accepteren en toelaten in ons leven , noemen we wandelen in de Geest.