Je moeder blijft je moeder voor altijd.
Allerlei gedachten en gevoelens nu net gisteren mijn moeder is overleden. Moekeménsk. Zoals ik haar vaak noemde.
Wat vervelend allemaal zoals het is gelopen de afgelopen dagen. Bha! Plotseling opgenomen, geopereerd, in slaap gebracht en kort gezegd niet meer bijgekomen.
Omdat mijn blogs over echtheid en ontmoeten gaat, leg ik niet uit wat er allemaal exact gebeurd is, maar probeer ik ff bij mijzelf te blijven en hoe ik de dingen ervaar, beleef.
Het domme is dat ik het niet direct verwacht had nu, maar in mijn gedachte was het wel aanwezig. Ik bedoel dat ze zou kunnen overlijden. Eerder al, omdat we onlangs opa en oma zijn geworden en ze niet kon komen.
Eigenlijk ben ik best teleurgesteld dat ze niet meer mijn kleine poppie heeft kunnen zien. Ons meisje zal het niet direct merken, moeder ook niet meer, maar toch.
Ik ben zo trots en had zo graag haar dit geluk willen delen. Te meer omdat ze zelf eigenlijk al lang niet zo lekker in haar vel zat.
Mijn moeder was niet gemakkelijk, jong weduwe geworden. Dat droeg ze soms nog met zich mee. Ongewild wellicht. Maar toch.
Gelukkig heeft ze een goede man getroffen die haar in alles nabij stond op zijn eigen manier. Zo heeft ze met hem ook nog 20 jaar een goed huwelijk gehad. Hij was er trouw voor haar en ons.
Dankbaar ben ik mijn moeder voor mijn opvoeding. De liefde voor mensen, al had dat bij haar wel wat deuken butsen opgelopen. Ik denk dat daardoor ze wat harder geworden was en zichzelf meer buitensloot. Toch wilde ze graag dat mensen Christus leerde kennen, dat droeg ze met zich mee en daar getuigde ze van vroeger uitbundiger, nu ingetogener meer bewust van het feit dat sommige zaken best moeilijk zijn.
Communiceren juist met degene die ze lief had was hierdoor moeilijker geworden. Naar anderen toe was ze mondig en soms wat kort door de bocht. Kwestie van hoe ze zelf is opgevoed, maar ook door de gebeurtenissen en het gevoel van afwijzing wellicht. Ze had soms verwachtingen waaraan niet tijd voldaan kon worden wellicht.
Wat ik zelf heb gemerkt is dat alles wat je doet, waarvoor een mens kiest, maar ook wat je overkomt iets met je doet. Je maakt daarin keuzes en die keuzes neem je mee. Bewust of onbewust. Ook de keus om na mijn vader opnieuw te trouwen is zo’n keuze waardoor er veel verandering kwam.
Ze trouwde een geweldige andere man, maar mijn vader was heel los in zaken, haar nieuwe man daarentegen niet. Niks mis mee, maar iets wat duidelijk anders was. Vroeger was het altijd zuinig zijn, nu was dat juist veel beter geregeld. Ook de omgang met mensen hierdoor heel anders. Mijn vader sleepte moeder mee, nu bleef ze veel meer thuis.
Dat maakte dat ze veranderde in bepaalde zaken. Anders tegen dingen aan ging kijken vanuit ander optiek. Niet per definitie beter of slechter, maar wel iets wat maakte dat ze er zelf soms mee in conflict raakte leek het wel.
Voor mij was het altijd nog ma Velema, maar getrouwd was er toch verandering. Misschien voor haar ook qua verwachtingen en voor mij hetzelfde.
Vroeger van haar geleerd wie Jezus was. Meegenomen en heb altijd gezocht. Gevonden ook en gelukkig weet ik dat ze bij hem is. Ze zal mijn vader koos daar weer ontmoeten.
Erg is het dat mijn stiefvader nu alleen is. We zullen bij hem zijn. Want hij is eigen geworden. Een goede vriend. We weten dat ma bij God is en dat wij steun van Hem mogen verwachten. Hij is er altijd. Hij heeft een plek voor ons. Daar zullen we elkaar ontmoeten.
Voor nu verder met het gewone leven straks weer. Even verdrietig door het afscheid, wat zo snel kwam. Veel te jong wat mij betreft, maar straks weer volop leven gewoon. In de wetenschap dat we elkaar weer zullen zijn bij onze Hemelse Vader. Waar mam zichzelf kan zijn. En wij genieten hier van ons popje. Beetje raar gevoel. Verdriet en blijdschap.
Het nieuwe leven voor ma een een nieuw leven hier bij ons.
