Heb je nog tijd?

Vandaag is de dag volgens sommigen. Niet de eerste keer dat men denkt dat de wereld ophoudt te bestaan. Dat Jezus terugkomt of dat er andere profetieën zijn uitgesproken. Ik geloof overigens werkelijk dat Jezus terug zal komen. Ook dat profetieën werkelijkheid zullen worden. Ik ontken niet dat de profetieën in de bijbel niet waar zijn, maar ik erken juist dat ze waar zijn. Dat God een plan heeft en dat de profetieën hier reeds kleine stukjes van laten zien.

Ik merk echter dat veel mensen iets te vertellen hebben. Zaken die niet helemaal uit de duim gezogen zijn, maar mensen laten zich schijnbaar graag verleiden tot uitspraken over zaken met nogal grote zekerheid alsof ze God in de zak hebben. Ik bedoel, de meeste mensen kennen zichzelf maar voor een klein deel. Wij zijn maar een smalle afspiegeling van wie onze God is. Zouden we dan weten wat God nu direct en precies bedoeld? 

God steeds meer waarderen. 

Ik zeg daarmee niet dat er God niet zouden kennen. Dat we niet met hem in relatie kunnen zijn en dat hij ons niet bepaalde zaken wil of zal openbaren, maar ik bedoel dat we in relatie met Hem zaken mogen ontdekken. Zoals ik in relatie met mijn vrouw en kinderen telkens weer zaken mag ontdekken. Mooie dingen in mijn geval. Het maakt dat ik na bijna 30 jaar mijn vrouw steeds meer ben gaan waarderen. Zo ben ik in mijn leven ook God meer gaan waarderen. Ik heb zulke mooie dingen van hem ontdekt. Zo intiem en persoonlijk, maar heb ook een aantal dingen waar ik vragen over heb. Ik weet echter dat Hij veel groter is dan ik en ik Hem dus nooit werkelijk zal kunnen doorgronden.

Weet je, zaken als deze profetie over het einde vandaag had bijbels gezien geen kans van slagen. Hoewel Jezus zal komen en God een plan heeft. We kunnen er van alles over lezen in de bijbel, we kunnen dagelijks bezig zijn met de profetieën en berekening er op loslaten, maar weet je het gaat in evangelie niet om wat er in de toekomst gaat gebeuren in die zin dat we daar helemaal in op moeten gaan. Het gaat om God en dat wij mensen ons in Christus tot Hem richten zodat we de eeuwigheid me te hem door kunnen brengen. 

De zin en onzin van profetie.

Is profetie dan onzin? Zeker niet. God laat ons stukjes zien van wie Hij is en dat Hij niet met ons speelt. Hij laat zien dat er grenzen zijn. Dat er hoop is. Satan echter verleidt mensen in hun hoogmoed om uitspraken te doen die ze niet kunnen doen. Daarmee  probeert satan God belachelijk te maken. Hij weet heel goed dat God serieus is en dat Zijn plan en de zaken die hij geopenbaard heeft en zal openbaren waar zijn, maar hij wil ons van die gedachte afbrengen.  Hij verleidt ons om God niet al te serieus te nemen, maar hijzelf neemt God wel degelijk serieus. Hij wil echter mensen meeslepen in de ondergang. 

Veel mensen zijn niet werkelijk bezig met God. Ze geloven wel dat er meer is tussen hemel en aarde. Ze denken echter dat ze straks de waarheid wel zullen ondervinden als het zo ver is. Sommigen zeggen zelfs dat ze bereidt zijn de consequentie er van te zullen aanvaarden. Dat ze overtuigd zijn van hun eigen goede daden.  Dat is wat satan fiet.hij fluistert ons in dat het allemaal wel mee zal vallen en dat we goed zijn zoals we zijn.dat we bereidmoeten zijn om de consequenties te aanvaarden. Hij speelt in op onze macho mannelijke houding. Of op onze lieve vrouwelijke kant. Hij verlegt daarmee de focus van Gods genade op eigen prestatie. We moeten het zelf kunnen toch? 

 

Alles in deze tijd is daar op gebaseerd. We zijn zonet onszelf bezig dat er nauwelijks nog ruimte overblijft voor God, voor Jezus . Ik zelf ben ook vaak zo druk met van alles en nog wat dat ik soms nauwelijks tijd heb voor relatie. Druk met mijzelf, met de dingen die ik doe. Leuk en minder leuk. Facebook, Instagram, en weet ik veel wat er zo belangrijk is,… Het verlegt de aandacht gemakkelijk van Iets naar niets. Ik bedoel van oppervlakkig geneuzel op Facebook bijvoorbeeld IPV een zinvol gesprek met je gezin, je kinderen, je vrienden, met God. Hey verlegt onze inzet van daden naar woorden. Echter wat zijn woorden zonder inhoudt. 
De vraag of je nog  tijd hebt is natuurlijk een zinspeling op de profetie, maar ook op wat werkelijk van waarde is in het leven. Te veel laten we satan dat wat werkelijk waardevol is ontnemen of iig laten we ons verleiden/misleiden van actieve relatie en actief handelen terugbrengen tot een passief geloven met de handen in de zakken. Handen die er slechts op zondagochtend uit komen als we de moed al op kunnen brengen om naar de kerk te komen. Een leven van aanbidding, een leven met God lijkt een leven die veelal slechts vorm krijgt vanwege de teksten die we delen op Facebook en de handen in de lucht op zondag. Maar hoe staat het verder in je leven? In je gezin, je relaties, je werk, …? 

Ik wil hier in mijn blog  niet gaan doen of ik het allemaal beter doe of weet. Ik ben ook op zoek naar antwoorden, naar balans. Het is mijn verlangen om midden in deze wereld Gods stem te verstaan. Los te komen van de stem van deze wereld. De fluisteringen van satan die ons verleiden om met van alles bezig te zijn. Toch wil ik zoeken naar rust en ruimte voor Zijn stem in mijn leven om van daaruit actie te geven en Zijn wil te doen. 

Advertenties

Het had niet gehoeven!

Op het moment vraag ik me af hoe de mens precies in elkaar zit als het gaat om loyaliteit en oprechtheid. De vraag die ik me daarbij stel is waar ligt mijn loyaliteit en hoe oprecht ben ik zelf.Het is gemakkelijk om anderen in twijfel te trekken in deze zaken, maar als je met een vinger naar de ander wijst, dan wijzer er meer nog naar je zelf. Wanneer ik dus zaken benoem dan is dat niet om te oordelen over anderen, maar om dingen in het juiste perspectief te zetten. 

Ik las een paar dagen geleden al weer het gedeelte over Annanias en Safira. Ken je het? Het gaat over een stel gelovige mensen die net als veel andere christenen op dat moment een gedeelte van hun goederen, in het geval van dit stel was dat een stuk land, verkochten om dit te den met anderen die het hoognodig hadden. Nobel zou je kunnen zeggen. Echter,… het kwam aan het licht dat dit stel hun land verkocht hadden en net deden alsof ze het geld aan de behoeftigen schonken. In werkelijkheid gaven ze echter maar een deel. Ze waren vrij om dit te geven. Het had niet gehoeven. Ook een deel was voldoende geweest. Echter nu logen ze hierover en hielden stiekem geld achter en deden alsof het alles was.
Hoe gaan wij daar mee om? Ik bedoel jou en ik wil ook naar mijzelf kijken. Is het niet vaak zo dat we in veel dingen zeggen het voor God te doen maar dat het in wezen voornamelijk over onszelf gaat? Dat we ons wel graag willen profileren maar dat God eigenlijk vaak een bijproduct is?  Ik bedoel daarmee niet te zeggen God niet belangrijk is in je leven , maar wel dat we vaak afwegen wat we wel en niet aan Hem geven en dan vaak best veel achterhouden terwijl we anderen vertellen wat we anderen voorspiegelen dat we zo geestelijk zijn of zo.

Natuurlijk zal jij niet zo in elkaar zitten, jij zal juist die man of vrouw zijn die volledig voor God gaat. Ik probeer dan net zo oprecht en loyaal te zijn als jij, maar wat nu als we echt eerlijk zijn? Als je diep naar binnen kijkt in hoeverre lijken we dan in sommige opzichten toch op Annanias en Safira? Ik maak me soms schuldig aan soortgelijk gedrag. Hypocriet?
Ik geloof dat het ook inderdaad hypocriet is. Ik geloof dat we ons graag verstoppen achter mooie woorden en halve daden. Wat zou het mooi zijn om halve woorden te zeggen en hele dagen te doen. Met een hand geven en het de andere hand het niet te laten weten. Ik zoek naar mijn ware hartsgesteldheid en merk dat ik werkelijk verlang om alles te geven enerzijds aan de andere kant is er ook dat stukje Annanias in mij dat soms vast wil  houden aan het oude vertrouwde, aan wereldse zekerheden, aan vrienden die me af houden van wat God wil , aan geld, aan prestige, om wie ze denken dat ik ben boven wie God zegt dat ik ben…
Weet je,.. het geeft niet als we het lastig vinden om los te laten. God vraagt het van ons, maar Hij dwingt ons niet. Maar laten we eeijk zijn, oprecht over onze moeten en loyaal in die zin dat we beseffen dat we in eigen kracht niet in staat zijn om alles te geven. Maar weet je God vraagt ons juist om niets te geven. Dat klinkt eenvoudig, maar het is nu juist datgene wat Hij het liefst wil. Datgene wat we niet hebben en toch zoeken. Dat wat we hebben, dat heeft God al lang. Hij heeft alles gemaakt en alles is in wezen van Hem, maar wat wij niet hebben is wat Hij van ons verlangt. Onze dromen, onze verlangens, onze gedachten, onze gevoelens, onze angsten , onze leegte, dingen die voor de meeste  anderen niets betekenen ze zijn het diepste van ons voor Hem.

Wat me opvalt is dat veel mensen en ik zelf soms ook, denk dat we God kunnen plezieren met iets boven niets. Alsof wij God zouden kunnen kopen, beheersen, kunnen controleren.  Weet je het hoeft niet. Niets is belangrijker iets. Als je ook maar iets begrijpt van wat ik bedoel.  

Onzekerheid loslaten.

Ik kan soms zo onzeker zijn. Op dit moment zit ik ff in zo’n periode. Vaak zijn het van die periodes die voortkomen uit gebeurtenissen waar ik zelf geen invloed op heb. Ik heb meerdere van deze periodes meegemaakt en het maakt me behalve onzeker ook onhandig op gevoelsniveau zeg maar. Ik weet dan niet goed hoe me te voelen. 

Vaak zijn deze periodes een opstap naar nieuwe stappen in mijn leven. Misschien is dat juist wat me onzeker maakt. Ik weet het niet goed. Ik weet wel dat ik graag de controle heb over mijn eigen leven en gecontroleerde invloed in het leven van anderen. Op dit moment ervaar ik dat juist dat laatste is waarvan God me vraagt los te laten.

Uitdelen van Gods liefde

Ik geloof in ontmoeting. Ik geloof in wat we in de kerk gemeenschap noemen. Werkelijke relaties die verder gaan dan een compliment of een vriendelijk woord. Ik geloof dat we geroepen zijn onze naaste lief te hebben. Ik geloof ook dat we omdat we geliefd zijn door God de Vader mogen uitdelen van Zijn liefde in navolging van  de Heer Jezus. Ik geloof dat we door Hem de liefde van God in ons leven mogen ervaren en door Zijn Geest  mogen uitdelen aan anderen. 

Wat ik aan het leren ben is om me niet blijvend vast te bijten om die liefde uit te blijven delen. Er bovenop te zitten. Mijn hart schreeuwt dat een ieder die zoekt het moet weten. Ik geloof daar overigens nog steeds in. Ik geloof dat God me geroepen heeft om uit te delen aan mensen die dat nodig hebben, die het even niet meer weten. Aan hen die vastzitten, soms letterlijk, maar ook vastzitten in hun denken en doen. Die het allemaal niet (meer)zien zitten in het leven, die kapot zijn vanwege de  omstandigheden in hun leven en hen te vertellen dat er hoop is, maar ook dat ze  er iets mee moeten doen in  hun leven. Er van uit te delen. (Lukas 4:18-19)
Weet je God zoekt geen hoogdravende figuren. Die van alles gestudeerd hebben, maar die liefde niet ervaren hebben, maar zoekt een ieder die het hart van God in hun leven geproefd hebben. Mensen als jij en een vent als ik. 

Soms moet ik ff bij de les gehaald worden. God heeft zo Zijn methodes om mij dat duidelijk te maken. Mij te raken met Zijn Woorden even weer zaken aan de orde te stellen.

Helderheid naar mij zelf

Wat wil Hij me nu in deze periode zeggen? Dat weet ik nog niet precies. Ik zit er nog middenin. In ieder geval ben ik hier aangekomen. Op dit punt. Het punt van verheldering. Misschien begrijp je het niet als je het leest in dit blog, misschien wel punten van erkenning. Ik hoop het laatste, maar het is hoe ik zaken op een rij zet. Ik lees Gods Woord , praat met Hem, schrijf dingen op en  zoek in mijzelf naar de gedachten, woorden en gevoelens en beschrijf ze naar anderen om zelf helder te krijgen. 

Wat ik helder heb is dat ik Gods liefde nodig heb in mijn leven. Dat Hij het uitgangspunt is in mijn leven. Onlangs zei een vriend tegen me: je gezin is je eerste prioriteit. Hoewel hij het goed bedoelde ben ik het oneens. Mijn eerste prioriteit is God lief te hebben en Hem te volgen. Mijn gezin is daaraan niet ondergeschikt, maar slechts vanuit mijn innige relatie met God kan ik pas uitdelen van Zijn liefde. Ook in mijn gezin, mijn werk, de mensen om me heen. 

Ik moet toegeven dat ik soms mijn grenzen moet bewaken. Daar ligt nu net datgene wat God mij duidelijk wil maken. Dat is natuurlijk ook dat wat mijn vriend bedoelde te zeggen wellicht. De vraag is nu ff waar de grens precies ligt. Ik ontdek steeds meer dat mijn grens ligt op het gebied van relatie en loslaten. Het duurt vaak even voor ik in relatie ben met anderen, maar loslaten van relaties vindt ik lastig. Het voelt als falen. Met loslaten bedoel ik dan het niet meer actief zijn in de vorm van deelname in processen. 

Tsss…..waar gaat dit over?

Misschien dat je denkt waar gaat dit over. Ik probeer het uit te leggen. Ik maak graag deel uit van de processen in iemands leven. Dat betekent dat ik graag deelgenoot ben. Graag een gesprek heb, weet wat zich in je leven afspeelt. Maw op een dieper niveau een relatie heb dan slechts oppervlakkige deelname. Daar ligt wellicht een deel van wat ik aan het leren ben. Ik geloof dat iedereen eigenlijk op zoek is naar die diepere laag van relatie. Maar niet iedereen durft of kan misschien zelfs daarin iemand toe laten. Ik kan me daar enorm in vastbijten en het zien als wezenlijk voor de ander en het raakt me  als ik daar niet kan komen. 

Gods Geest maakt me duidelijk dat het niet mijn werk is daar te komen. Dat het Zijn werk is om te raken wat geraakt moet worden. Dat Hij het is die de ander kent als geen ander. Ik mag loslaten wat niet van mij is om te doen. Hij gebruikt me om te doen waarvoor ik geroepen ben. Uit te leggen, te laten zien, ruimte te geven, te verkondigen, maar Hij zelf zal het hart van de ander raken en ik mag gewoon bij Hem zijn. Onzekerheid loslaten en in de zekerheid van Zijn liefde  verkeren. Hij is trouw. 

Een eigen draai geven.

Veel mensen zijn op zoek naar hoe ze hun weg in het leven gestalte geven. Ieder heeft zo zijn gedachten over de manier waarop. We denken eigenlijk al gauw dat we het wel aardig doen misschien. Anderen vinden het wat lastiger en weten dat ze al dan niet vastlopen in het leven en zoeken naar eigen waarheden.

We zien dat we in Nederland steeds verder af komen te staan van het woord van God. We denken dat we daar zelf invulling aan kunnen geven. Uitspraken als: ik geloof op mijn eigen manier, doen geen recht aan het woord van God. Tevens wordt er vaak gezegd dat men wel gelooft, maar er niet zo veel meer mee doet. Is dit misschien om toch een eigen koers te willen bepalen? 

Weet je mensen geloven best dat er meer is tussen hemel en aarde de meeste mensen denk ik. Maar de meeste mensen willen hun leven niet leiden volgens principes van anderen. Zelfs s deze waar zijn en het hun leven zou verbeteren. De mens zoekt God, maar wanneer het er om gaat Hem te volgen kiest men veelal voor eigen inzichten boven dat wat God hen aanreikt. 
Zo was het al in het begin. Denk aan Adam en Eva. Denk aan de mensen in Noachs tijd. Denk aan het volk dat al moeder toen ze nog maar nauwelijks Egypte uit waren,…. Kijk om je heen, buiten de kerk maar ook in de kerk. Satan gaat rond als een briezende leeuw.  Hij leidt ons af van waar het werkelijk om gaat. We missen de kern van het evangelie omdat we ons af laten leiden van de Waarheid van Zijn Woord.

Satan probeerde zelfs Jezus af te leiden van de kern. Jezus echter koopt voortdurend terug naar het woord en kende Zijn Vader. Hij werd door de Geest geleid en liet zich niet afleiden van Zijn roeping omdat Hij God liefhad en vanuit het besef geliefd te zijn, vanuit het weten wie Hij als persoon was wist Hij dat Hij geroepen was. Een taak te volbrengen. Dat teksten misschien vroom zijn, maar dat de waarheid niet bij elkaar te grabbelen is zodat het ons het beste past, maar in de context hoort van het geheel. Daarom hebben we het nodig telkens terug te keren naar God zelf en ons door de Heilige Geest te laten leiden. We zijn geneigd om dingen te lezen, te zoeken in ons eigen ding te doen. Maar Jezus kwam niet om ons ons eigen ding te laten doen. Hij kwam om te bevrijden, te herstellen, te vertellen wie de Vader werkelijk is. Wie zijn we? Je bent een geliefd kind van God!
Lees Lukas 4 maar eens.