Ik ben ziek dus de kerk ook?

De kerk is ziek. Het lichaam functioneert niet meer zo als het zou moeten functioneren. We zien mensen gaan en komen. Onderling is er nogal wat aan de hand. Je ziet mensen van de een naar de andere kerk lopen. Ze zijn vertrokken, hun taken neergelegd en dus vallen er gaten.   
De vraag is of ik dit wel zo kan stellen. Mag ik zeggen dat de kerk ziek is? Dat Het lichaam van Christus niet naar behoren functioneert? En hoe kan dit? 

Ik geloof dat er te veel mensen buiten spel staan. Mensen die eigenlijk gewoon hun taken op zich zouden moeten nemen en er tegenaan gaan. Te veel mensen zijn slechts toeschouwers geworden van wat er in de kerk gebeurt. David Willerson zei dat langzamerhand de entertainment de overhand krijgt in de kerk. 

  
De kerk is voor veel mensen geen plaats meer om zich in te voegen als onderdeel, met alle gevolgen van dien. Hierdoor lijd de kerk. Critici genoeg, maar aanpakkers te weinig.

Ik probeer niet te wijzen naar anderen in deze. Immers wanneer ik met een vinger naar jullie wijs, wijzen er tenminste drie terug. Derhalve goed om toch eerlijk te kijken naar wat de mogelijkheden zijn.

Kerk als broedplaats

De kerk zou de broedplaats moeten zijn voor mensen waar men leert wie christus is, maar ook hoe dienstbaar te zijn aan anderen. Jij en ik mogen deel zijn aan het lichaam. Sterker nog wij zijn Het lichaam en ieder van ons een eigen deel.
Rick Warren zegt zoiets als: stel je voor dat je de lever bent en zegt: ik doe niet meer mee. Ik neem even jaar vrijaf. Dan zal het lichaam sterven. Een klein deel van het lichaam dat niet functioneert kan fataal zijn voor de plaatselijke kerk.   

Te veel mensen buiten spel dus. Mensen die niet (meer) mee willen doen. Zich niet (meer) in kunnen voegen. Iedereen heeft zo zijn redenen. Goede en slechte motivatie is er te noemen om aan de kant te zitten en buitenspel te blijven. 

Buitenspel 

Wellicht hebben we, zoals ik al noemde legitieme redenen om geen deel te nemen aan het kerkelijk leven. Daarmee zeggen we volgens mij dat de kerk belangrijk is, dat ze het lichaam is, maar wij ( de groep die toeziet en het laat gebeuren) er niet bij willen horen omdat we ons deel hebben gehad.

De vraag is of dit waar is. Immers wanneer we aan de kant blijven staan mist er een deel van het lichaam. Dit kan zowel de kleine teen zijn, maar ook andere delen zoals de lever. Dit heeft gevolgen voor het functioneren van de kerk, maar ook voor ons eigen functioneren. Immers twee is beter dan een en drie is nog beter. Een koord dat uit drie strengen bestaat is moeilijk te breken. (Prediker 4:12) maw we zijn sterker samen. 

Retoriek of dienen?

Weet je? Ik ga niet vertellen wat je moet doen. Wel ga ik zeggen dat we tot het lichaam behoren en derhalve actief deel behoren te zijn van het lichaam. Veel gelovigen zullen zeggen dat ze wellicht niet tot de plaatselijke kerk behoren, maar wel tot de Grote Gemeente. Volgens mij is dat niets anders dan Retoriek.  De vraag is echter waaruit dat dan blijkt. Hoe dien je dan? Is het lijden van de plaatselijke deel van het lichaam in het grote geheel dan niet het geval meer? 

Wanneer er wonden geslagen zijn, lichaamsdelen geamputeerd of afgestorven zijn is er genezing nodig voor het gehele lichaam. Je kunt mi niet zeggen dat de wond geslagen in het kleine geen invloed heeft op het geheel. Wat is het vervelend als je je kleine teen gestoten hebt. Daar heeft het hele lichaam last van. Of hoofdpijn, je functioneert een stuk minder met hoofdpijn.   

Ik heb zelf nog wat stappen te zetten. Voor mijzelf is het verhelderend dit blog. Hoop dat ook jij erkenning vindt in deze. 

Advertenties

Relatie door Genade

   Waar gaat het om in Paulus brief aan de Galaten? Ik ben er met Oawson overeens dat Paulus in deze brief duidelijk wil maken dat er verschil is tussen religie en relatie. 

Pawson omschrijft het als volgt: de grote vijand van het christendom is religie. Dus pakt Paulus(…) zijn pen(…) en zegt: ik ga regelrecht naar de kern van de zaak: religie of christendom, besnijdenis of kruis, welke gaat het worden? 

Beperkend geloof

Afgelopen 16 blogs ging het over wet en genade. De conclusie is dat het Paulus ernst is en duidelijk wil maken dat er heel snel dwaalleringen binnenkomen waaien in de kerk. Ook vandaag de dag. bij de Galaten kwam dit naar voren in besnijdenis waarmee ze de kern van het evangelie beperkten tot een kleine kring van mensen nml. de joden. Tegenwoordig zie je dat er soms veel nadruk ligt op de wet. Het nakomen van de wet zou bepalen of men zich tot het christelijk geloof mag rekenen. Dit vaak aangevuld met eigenhandig bedachte regels en afspraken. Wederom beperkend.  

Veel mensen doen hier aan mee. Vaak onbewust omdat men in een bepaalde kring leeft, geboren of opgegroeid is. De term ‘ ik ben gelovig opgevoed’. Wordt vaak gezien als rechtvaardiging vanuit familietraditie, maar wat slechts duidelijk maakt welke regels men volgt en niet Wie men volgt. Het is voor velen een plek waartoe men zich schaart vanuit de sociale context.   

Werkelijk geloof gaat niet om de Wet, al is de wet van God goed. Het gast niet om regels, maar om het hart achter de regels. Het gast niet om de rituelen of handelingen, maar om bewustzijn waarom je het doet. Het gaat niet om gelovige of christelijke vormen, maar enkel om Relatie met de Levende God. Dit is enkel mogelijk door Christus in je leven te laten. 

De kloof overbruggen

Wat we ook doen als mens. Niets maar dan ook niets kan ons behoud bewerken. We zullen niet vrij zijn door allerlei vormen en rituelen om God voor ons te winnen. Dit gaat niet lukken omdat we God niet hoeven winnen. Hij houdt van ons. Het gaat er om dat we beseffen dat we niets maar dan ook niets kunnen doen vanuit onszelf om bij God te komen. We zijn beperkt door de zonde. Er is een kloof ontstaan tussen ons en Gods Heiligheid. 

De oplossing heeft God echter ook bedacht. Nml. Hij zond zijn zoon als mens naar deze wereld. Niet belast met schuld, maar in alle reinheid geboren. Wat we pas gevierd hebben kerstmis, maar die ook in zijn leven en werken goed was. Dit werd veelal niet gewaardeerd, maar desondanks was dit onze redding. Althans wanneer we dit ook werkelijk geloven en in relatie met Hem willen Leven.  

Relatie met een dode Jezus? Welnee, hij is opgestaan en leeft. Moeilijk te geloven voor jou? 

Overgave aan relatie 

Weet je hier draait het om. Durf jij over te geven aan Christus? hij die voor ons is gestorven en de kloof heeft overbrugt in de opstanding. Wil je met Hem leven dan is het belangrijk dat je niet vasthoud aan religie, maar in relatie met Hem gaat leven.

  Veel mensen willen doen geloven dat dit alles oplost in je leven. Weet je; dat is niet waar! Maar het geeft je wel hoop en er zal verandering plaatsvinden in hoe hè naar jezelf en anderen kijkt. Wat zal het ook rust geven om niet meer te moeten voldoen aan van alles en nog wat, maar gewoon te mogen weten dat je Gods kind mag zijn en dat hij in alles van je houdt. Dat is Genade. 
Deze genade is voor jou. Geen goedkope oplossing, maar juist de meest kostbare ooit, maar ook de enige. Amen? 

  

Hiermee sluit ik mijn serie over het boek van David Pawson af. Wellicht een reden het boek te kopen en te lezen. Zegen! 

Losbandige relatie met God?

We hebben het gehad over wet en genade, en ontdekt dat deze in principe onverenigbaar zijn. Sommige mensen willen graag vasthouden aan de wet. Regels geven helderheid, structuur en principes. De moeilijkheid is dat niemand zich aan de wet kan houden. Dus tekort schiet.   
Veel meer mensen zijn daardoor geneigd om juist los van de wet te willen functioneren. Het is echter te gemakkelijk te zeggen dat regels niet nodig zijn. Dit klinkt wellicht tegenstrijdig gezien de eerder geschreven blogs aangaande de brief van Paulus aan de Galaten. 

Ik ben vrij om te doen wat ik wil!

Veel mensen die zich niet aan regels willen houden zeggen dat ze vrij zijn om te doen en te laten wat ze willen. Mensen die God niet werkelijk kennen tonen op die manier onverantwoordelijk gedrag. Gelovigen echter die zeggen dat ze zich niet hoeven conformeren en zeggen vrij te zijn van de wet om daardoor te kunnen doen wat ze zelf maar willen zijn in wezen losbandige mensen die in feite geloven in een vorm van slavernij die ze wellicht vrijheid noemen, maat wat in wezen nog een grotere vorm van slavernij is dan wat we gesteld hebben ten aanzien van het wetticisme. 

Slavernij? Losbandigheid maakt je tot slaaf van je zelf. Denk er maar eens over. Ware vrijheid is niet doen wat je zelf wil. Dat is losbandigheid. Net zo min is het vasthouden van de wet, regels, voorschriften haalbare kaart. Wetticisme kan ons in goede banen houden, maar het kan ons ook zo in de greep houden dat we vergeten wat het doel ook al weer was. 
  Wat is dan vrijheid als noch wet, noch het doen van datgene wat we zelf willen de weg is? Paulus zegt eigenlijk zoiets als: je bent niet vrijgemaakt voor je zelf maar voor anderen. Niet zozeer vrij gemaakt ‘van’ iets, maar veeleer ‘voor’ iets. Maw je bent niet vrijgemaakt voor de wet , de wet is goed. Je bent vrijgemaakt om vast te zitten aan jezelf, maar om te ontdekken dat je geliefd bent door God, de Vader en dat je die liefde mag uitdelen aan anderen.

Je mag vrij zijn van je eigen ik, in staat om anderen te dienen en God lief te hebben- dat is wat ware vrijheid inhoudt. Niet de vrijheid om te zondigen maar de vrijheid om niet te zondigen.  
Zal een christen niet meer zondigen? Dat is mi niet de vraag die gesteld zou moeten worden. Immers dat christenen nog altijd zondigen moge duidelijk zijn. Maar wanneer we leren om niet meer onszelf als uitgangspunt te nemen, maar ons laten leiden door Zijn Heilige Geest zal dit van invloed zijn op onze omgeving en onszelf te goede. 
Het gaat allemaal niet om een leven van discipline. Niet een gebed bij alles wat we doen of de bijbel blijven doorzoeken omdat we bang zijn om verkeerd te handelen, maar het gaat om een intieme relatie in het gewone leven. De keus om te doen wat God je zegt door zijn Geest. Wandelen noemt de Bijbel dit ook wel. Maw je handel en wandel is er op gericht op je grote liefde. Pawson stelt dat het christenleven een levenswandel is. 
  
Veel mensen vragen zich af wat men nu wel en niet mag. Dat is echter niet het uitgangspunt. Wanneer we ontdekken dat God ons iets duidelijk maakt om te doen of te laten mogen we ervaren dat God ons in genade hiervan bevrijden. We kunnen dat natuurlijk negeren, maar daarmee dienen we niet God, onszelf of anderen. Natuurlijk wil onze eigen ik de Geest volgen maar het vlees probeert ons te overtuigen om onze eigen zin te doen. We kunnen echter niet en de Geest volgen en doen wat ons vlees wil. Het is of het een of het ander. 

Vlees of Geest? 

De moeilijkheid is wellicht te weten wat nu van de Geest is of juist het vlees. Het antwoord is eigenlijk vrij simpel. Kijk naar het resultaat. Wanneer het principe goed is, dan is het resultaat dat ook, omgekeerd is dat ook zo. 

Laten we ons richten op het goede. Dat is wat Jezus ons voorgeleefd heeft. Hij heeft ons ook Zijn Geest gegeven om dit te kunnen onderscheiden, maar we zijn er niet zomaar. We hoeven niets te doen, de vrucht van het goede komt vanzelf. Ze wordt zichtbaar op den duur. Paulus stelt dat aan een boom niet twee verschillende vruchten kunnen groeien. Het zijn of de vrucht van de Geest of die van het vlees.   

Ik geloof dat het goede altijd de beste keus is. Niet altijd de gemakkelijkste. Fouten maken hoort bij het proces, maar wanneer ze voortkomt om het goede te doen zal dit zijn effect ook hebben. Ons verleden zal zijn fouten hebben, maar ze helpen ons om meer en meer op Zijn Geest te vertrouwen wanneer we ontdekken dat Zijn Geest Waarheid is en de goede Weg. 

Snoeien is nodig!

We hebben geen wet of regels nodig wanneer we Hem willen volgen. Dat betekent niet dat alles gemakkelijk zal gaan. Er zullen ongezonde vruchten ontstaan, maar door snoei, correctie zullen we meer en meer ontdekken wat Gods wil is voor ons leven. 

  

Met God op de pot!

Misschien krijg ik kritiek op de titel vandaag, maar een beetje aandacht is niet verkeerd zo nu en dan. Ik hoop dat je je herkent in dit blog. 

Van spreuken naar Galaten. Van Pawson naar Paulus.

Eerlijk is eerlijk, nav alle 15 blogs die ik geschreven heb rondom het boek van David Pawson, nav de brief van Paulus aan de Galaten, kom ik mijzelf regelmatig tegen.
In spreuken las ik vanmorgen het volgende:’ Vertrouw met heel je hart op de Here en verwacht het niet van je eigen verstand. Laat God delen in alles wat je doet, dan kan Hij je levensweg bepalen.’‭‭Spreuken‬ ‭3:5-6

‭‭Hoe gemakkelijk is het om je eigen weg te volgen en Gods weg te veronachtzamen. Ik zelf vindt het soms lastig om mijn eigen gedachten en gevoelens even stil te zetten om te kunnen luisteren naar wat God mij door zijn Geest wil zeggen.

 
 Er is meestal veel hectiek in de dag bij mij, maar dat zal voor de meeste menden niet veel anders zijn. Er ligt vaak nogal wat op ons bordje. We ‘moeten’ vaak nogal wat. Tenminste ons hele systeem waarin we leven lijkt soms nogal wat van ons te eisen. Ik geloof dat veel mensen hierdoor ook vastlopen in de maatschappij. 

Geen tijd voor tijd met God.

Tijd met God is belangrijk zeggen we als Christenen, maar hoeveel tijd brengen we met hem door? Trouwens hoeveel tijd brengen we überhaupt door in relatie met Hem of anderen? Ik bedoel daarmee niet de hoeveelheid dat we elkaar zien, maar werkelijk tijd voor elkaar nemen? Even niets anders dan tijd voor elkaar. Luisteren, je uitspreken, ontmoeten. 

Mijn verstand vertelt me vaak hoe druk ik het heb, maar er is altijd iets te doen. Wanneer we te druk zijn om bij God te komen of bij elkaar dan missen we de essentie van wie we zijn. Dan gaan we onze eigen weg. 

  Ik geloof dat dit nu is wat Paulus bedoeld te zeggen in zijn brief aan de Galaten. Hoewel hij soms felle uithalen maakt raakt hij de kern van hoe we als mensen zijn. We zijn gemakkelijk te beïnvloeden. Satan maakt gebruik van onze druk en probeert de indruk te wekken dat we ons leven in de hand moeten hebben. Dat we moeten voldoen aan wat men van ons verwacht. Hij bevestigd ons waar we juist zouden moeten loslaten en ontkracht wat goed is in wat we doen. 

Hé psssst… 

Ik moet denken aan allerlei stemmen uit het verleden. Stemmen die me leerden dat hard werken goed is. Niets verkeerd aan zou je zeggen, totdat satans bevestiging hier vat krijgt en we doorslaan en altijd maar werken en prestatie het doel wordt en er geen tijd meer is om God nog werkelijk te zoeken en we uiteindelijk volledig afbranden. Burn out!

Of het tegenovergestelde. Iemand maakt een opmerking over je uiterlijk. Je bent onzeker, maar satan fluistert je in het oor dat je inderdaad wel wat aan je zelf mag gaan doen en voor je het weet wordt je leven beheerst door wat je eet, door de make up die je draagt,of je haar wel goed zit, hoe je kleding er uit ziet. Je beseft het eerst niet omdat je denkt dat het allemaal nogal belangrijk is, maar uiteindelijk ben je met niets anders meer bezig. 
We luisteren naar de verkeerde stem. Dit doen we veelal onbewust.satan is geniepig en zijn stem klinkt door vanuit de vele commercials, de liederen die we horen via de radio en die we soms enthousiast meebléren. De series die we kijken op tv, de info die binnenkomt via Social media etc… 

Rituele zelfopoffering de oplossing?  

Ik geloof dat we onszelf niet moeten vastpinnen om als ritueel van alles voor God te doen. Ik bedoel daarmee dat we God niet in moeten passen in ons dagelijks leven. Niet een ritueel moment waarin we God plakken als onderdeel van de dag. Nu ben ik niet tegen een vast moment in de dag maar ik geloof dat wanneer het een verplicht moment wordt satan daar ook gebruik van maakt. Hij zal wanneer we even af laten weten ons influisteren dat we gefaald hebben tov God.

  God is er voor ons. Hij was er al voor de schepping. Heeft jou en mij bedacht. Heeft ons lief en kent ons. Hij is er als we slapen en als we wakker zijn. Als we in de ochtend ons broodje smeren , de tanden poetsen, ons douchen of naar de WC gaan, als we werken,in de bus zitten of op de fiets,….

Met God op de pot. 

Ik geloof dat de meest innige relatie die we kunnen hebben, de relatie met Hem zou kunnen zijn. 
Zou Paulus in zijn brief aan de Galaten niet dit bedoelen? Ik ben er van overtuigd. Het gaat niet om regels, niet om manieren, niet wat je draagt, eet of afkomst. Het gaat om relatie. God heeft Zijn Zoon gegeven om onvrij te maken en in relatie te kunnen leven met de Allerhoogste. We mogen ons Zijn kinderen noemen en Hij is onze Vader. Hij is er altijd! Elk moment van de dag. Wat prachtig dat we elk moment met Hem mogen leven en bespreken hoe we dingen moeten doen. 

  
Eerlijk is eerlijk! Ik vergeet soms in alle drukte dat Hij heel dichtbij is en ga hieraan voorbij probeer Hem som in te passen in mijn agenda, maar God heeft geen agenda. Hij is er altijd bij! 

  

Wedstrijd lopen

  God roept mensen! Hij verlangt naar ons. Veel mensen geloven dat er meer is tussen hemel en aarde. Belangrijk is echter te weten dat we weten, ervaren en relatie hebben met zowel de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.    
Veel mensen geloven dat er een godheid is. Belangrijk is te weten dat de Vader ons zo liefheeft en Zijn Zoon gestuurd heeft om gelijk aan ons de prijs te betalen en we de Geest mogen ontvangen om van daaruit in verbinding met God te kunnen leven. 

Toewijding

We nemen veel beslissingen in het leven. God roept ons op om voortdurend nieuwe stappen te zetten. We zien veelal dat mensen wel gaan geloven, maar daar dan blijven hangen. Hij roept ons echter om ons steeds integer toe te wijden. Steeds verder je uit te strekken en wat achter je ligt te vergeten en als het ware een wedstrijd te lopen met Jezus als coach.  

Hij roept ons op om verder te gaan, door te zetten, niet op te geven, de goede baan te volgen. Hij heeft ons niet slechts geroepen om christen te zijn, maar om verder te gaan. De hele weg te lopen die voor ons ligt zodat we aan het eind van ons leven kunnen zeggen: ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden. (2Timotheus 4:7)

Waarheid implementeren

Zodra we stoppen te lopen komen we niet tot ons doel. Er zijn veel mensen die ons proberen te weerhouden om de wedstrijd te lopen. Helaas ook veel christenen proberen bewust of onbewust met allerlei argumenten onze loop te verhinderen. De argumenten klinken soms goed in de oren, maar het enige wat belangrijk is om te luisteren naar wat Gods Woord ons zegt. Telkens nieuwe waarheid te implementeren zoals Hij die ons binnenbrengt. Dat is nog eens een wedstrijd.  

Veel gelovigen zijn niet meer bezig met de wedloop, maar met christendom als religie. Ze gaan naar de kerk, zoeken naar leuke inspirerende bijeenkomsten, luisteren goede preken, nemen deel aan kerkelijke activiteiten, maar ze hebben in wezen niet de intentie om daar ook werkelijk iets mee te doen. 

Geef niet op

We moeten ons niet in de war laten brengen en ons laten afleiden om de race te verlaten. Blijf lopen! Satan zal altijd proberen ons op een verkeerd spoor te zetten of ons te ontmoedigen . Soms zijn we geneigd op te geven wellicht, maar de Heer zal ons weer op onze voeten zetten wanneer we gevallen zijn. Hij laat ons niet in de steek.   

Ik geloof dat God wil dat we in onze kracht gaan staan. Hij heeft deze in ons gelegd om Hem te dienen. Ieder heeft capaciteiten om het Woord te verkondigen. Iedereen is anders. Naar de kerk gaan en ons daarin opsluiten is geen optie! Pawson schrijft: Het is mij opgevallen dat mensen die het christendom opvatten als het leiden van een goed leven, nooit over het kruis spreken. zij spreken nooit over het bloed van Jezus. Zij danken Hem nooit dat Hij voor hen gestorven is. (…) denkenden die over het kruis en over het bloed van Jezus spreken, hebben het nooit over het goede dat zij hebben gedaan.

 Kruis, bloed, sterven

Begrijp je waar het om gaat? Het is een aanstoot voor onze hoogmoed dat wij niets kunnen doen voor ons behoud. Het kruis was niet slechts de veroordeling van Jezus tot de dood, maar ook de mijne en die van jou. Maar het mooie is dat wat eerst deprimerend leek, de dood van mijn ik met Jezus aan het kruis, juist vrijheid en Leven bracht ten volle.   

Ik weet dat in mij geen goede woont, en dat niets, geen manier van leven, regels en wetten ons kunnen helpen om directe overkomen. Slechts het bloed van Christus maakt vrij. Het is belangrijk om op de hoede te zijn om niet kleine zaken ons leven binnen te laten die een obstakel vormen om de wedstrijd te staken. Een steentje in de schoen kan irriteren en ons afleiden om te stoppen de wedstrijd te lopen. Laat staan als iemand ons laat struikelen. Laten we oppassen en ons oog op Christus gericht houden en niet op anderen. 
  

Ja maar…?

Voor veel christenen is er een gedachtengoed ontstaan die volgens Paulus onmogelijk is. Het idee voor veel mensen is dat wanneer je goed je best doet, je een heel eind kan komen qua redding. Alsof je zoiets zegt van: ik doe mijn best en God doet de rest. Paulus zegt echter ahw dat ons ding en Gods dingen niet matchen. Ze zijn als water en vuur, als dag en nacht.
  
Wanneer we uitgaan van eigen prestatie dan zullen we volgens deze prestatie beoordeeld worden. Beter is om niet op eigen prestatie te bouwen en te vertrouwen omdat we als mens , vanuit onszelf nooit aan de maat kunnen voldoen. Weet je de muziek kan best lekker klinken, maar wat heb je er aan als je op een boot zit die ten onder gaat? Gelukkig is er een oplossing en hoeven we zelf niet voor een oplossing te zorgen. God zelf heeft in Jezus voorzien in de oplossing. Hij is de perfecte mens en heeft onze onvolkomenheid volkomen gemaakt aan het kruis en in zijn opstanding. 

Ja maar, zal je wellicht proberen te zeggen. Paulus laat echter in zijn brief aan de Galaten geen enkele ruimte voor eigengereidheid. Niets, maar dan ook werkelijk helemaal niets van wat wij zelf doen of bedacht hebben is voldoende. Zelfs de meest vrome inhoudelijke regels staan in de weg omdat alles vanuit onszelf buiten Christus om eigengereid is en dus niet zuiver. We hebben allen Christus nodig !

Logische niveaus

Ik ben een liefhebber van de logische niveaus. Een psychologisch model die oa door Dilts is uitgewerkt. In dit model wordt duidelijk dat wanneer we willen veranderen dit van onderaf wel mogelijk is, maar dat we telkens een ingewikkelde en omslachtige stap naar boven moeten maken. Echter wanneer we echter bovenaan beginnen dit zal doorwerken in ons hele leven. Nu is dit geen christelijk model, maar het toont wel aan hoe verandering ruimte krijgt wanneer we onze eigengereidheid loslaten en onze missie toelaten zodat we erdoor gevormd worden. 

Ik geloof dat dit model niet perfect is, maar wel dat we bij God moeten beginnen. Hij heeft een doel met ons leven. Dit ligt reeds in ons. Het proberen op ons eigen manier is niet handig omdat we niet goed weten hoe we tot dit doel kunnen komen. Beginnen we echter bij Hem dan zal Hij onze identiteit bevestigen. In Christus zijn we werkelijk zonen en dochters van God zelf. Dit geeft ruimte voor veranderde overtuigingen, gedrag en uiteindelijk zal Hij ook onze omgeving veranderen.  
Snap je waar dit over gaat? Wij zijn niet in controle. Soms lijkt het misschien zo. Als een tijdlang je leven zijn gangetje gaat, mast wat als je je kind verliest, je huwelijk stuk loopt, je baan verliest, etc…? Je kan het invullen. Iedereen komt op een dag met bepaalde zaken in aanraking. In hoeverre heb jij de controle? Ik wil bij deze vertellen dat wanneer wij het niet meer weten, Hij nog altijd in controle is. Het is eigenwijsheid te denken dat jij kunt bepalen wat goed is en volgens welke regels je je leven zou moeten leven. Regels laten slechts zien waartoe we niet in staat zijn. Hoe mooi de regels ook zijn en hoe vroom we ook doen, slechts Christus kan ons het ware Leven schenken. Zijn Genade is genoeg.   

Het boek van David Pawson over de brief van Paulus aan de Galaten geeft stof genoeg tot nadenken. Ik kan je dit boek van harte aanbevelen. Ik zelf gebruik het momenteel als ondersteuning in mijn persoonlijke tijd met God. Wiecweet spreekt het je ook aan. 

  

Vrijheid

 Vrijheid! Wat is nu werkelijk vrij zijn? Veel mensen denken dat vrij zijn zoiets is als doen en laten wat je zelf wil, maar de vraag is of dat werkelijk vrijheid is of juist het tegenovergestelde. Anderen spreken over vrijheid van meningsuiting, vrij van armoede.   
David Pawson omschrijft vrijheid als volgt. Niet: vrij van God, vrij van de beperkingen die anderen je opleggen, vrij om te doen wat je maar wilt, maar: vrij van mijzelf, dat is de werkelijke vrijheid. Dat is de enige vrijheid die niemand ons van nature heeft. 
Als we alles hebben in het leven, dan nog zullen we niet echt vrij zijn van onszelf. Onze eigen innerlijke verlangens, overtuigingen, barrières, gebeurtenissen en ervaringen zullen voortdurend zaken zijn waar we als mens tegen aanlopen. Probeer maar eens vrijheid te omschrijven voor je zelf en wat er in de weg staat om werkelijk in vrijheid te leven. 
Afgelopen tijd gesproken met iemand die op zoek is naar vrijheid. Deze persoon denkt onvrij te zijn omdat hij geen woning heeft, reguliere baan, etc… De vraag is of deze zaken hem zullen bieden wat hij verwacht. Ik geloof dat dit zou kunnen helpen in een stuk onafhankelijkheid, maar wanneer we denken dat onze omstandigheden vrijheid bieden zullen we voortdurend onvrijheid ervaren. Er zijn immers telkens weer zaken waar we naar verlangen, die we denken nodig te hebben. 
  Er staat altijd iets in de weg om werkelijk vrij te zijn, maar toch is echte vrijheid mogelijk. Het gaat er niet om wat vrijheid is, maar om Wie vrijheid is. Wie is de basis van jouw persoonlijke vrijheid? Bij wie kun je totaal je zelf zijn? Natuurlijk kunnen er mensen zijn die je in een bepaalde mate vertrouwd , maar wie kent je totaal. Je ins en outs? Denk er maar eens over na.