Rugpijn en Jacobus.

Voel me wat down vandaag. Misschien door de medicatie of gewoon omdat ik gewoon mobiel wil zijn . Er is zoveel te doen op mijn werk en thuis en ik lig hier maar wat te wachten op de dingen die komen gaan.

Voor alle duidelijkheid ben ik afgelopen in de ochtend opgestaan met behoorlijk wat pijn vanuit de rug. Het is duidelijk dat ik een hernia heb.

Ik had gehoopt dat ik geopereerd zou worden en eindelijk vrij zou zijn van de pijn. Inmiddels een opname later en nu thuis afwachtend voor een nieuw onderzoek, Kom ik tot de conclusie dat langzamerhand de pijn afneemt.

Ik baal daar van. Immers wat nu als ze me weer naar huis sturen? Wat nu als er weer niets gebeurt? Ik zie dat ik lichamelijk steeds verder achteruit ga. De moed zakt me in de schoenen. Die ik overigens niet eens zelf aan kan trekken.

Gisteren bezoek gehad van vrienden ze baden met en voor me. In mijn gedachten komen nu: wat als God nu bezig is in mijn lichaam en dat daardoor mijn pijn wegtrekt. Zo dat het langzaam aan beter wordt?

Tja, ik zeg altijd te geloven in gebed, maar is dit dan alles wat ik mag verwachten? Dan dus liever de operatie.

Is het gebed niet oprecht of echt genoeg? Wil God me door dit heen van alles leren? Waarom ben ik zo down? Misschien zou dit me kunnen leren geduldig te zijn. Veel mensen hebben meer pijn, meer moeite dan ik in mijn situatie.

We leren toch dat als we leed te dragen hebben we er voor moeten bidden? Wat te doen met zalving van zieken?

Gelovig gebed zal gezond maken staat er geschreven. Als hij zijn zonden belijdt. Wat moet ik hier nu mee.

Is het zonde wat mij een slechte rug veroorzaakt of komt het voort uit de zondeval?

Eigenlijk ben ik best boos en teleurgesteld in God. Ik werk hard voor zowel mijn gezin als ook in mijn werk zet altijd mijn best beentje voor.
Nu lijkt alles in een ander perspectief te staan. Het is immers mijn gezin en ook mijn werk geworden. Is dat wellicht wat God me wil leren? Is dat wat ik zou moeten belijden?

Ben ik afgedwaald van dat wat ik zo breed verkondig? Ik vertel altijd dat Jezus zegt dat we De Heer lief moeten hebben boven alles en de mensen om ons heen als onszelf en dat deze geboden ahw gelijk zijn aan elkaar. Bij elkaar horen en niet zonder elkaar kunnen.

Heb ik het toch per ongeluk uit elkaar getrokken voor mij zelf? Ben ik vergeten God toch op eerste plaats te zetten en heb ik er per ongeluk toch iets anders van gemaakt? Zoiets als: heb jezelf lief boven alles en je naaste als God?

Heb ik mijzelf vastgezet? Een blinde vlek? Hoe zou ik door God genezen kunnen worden als ik mijzelf boven hem stel? Hoe zou ik werkelijk iets voor anderen kunnen betekenen als God niet zelf zou ingrijpen. Sta ik Hem in de weg?

Mijn denkbeelden zijn soms wat raar wellicht, maar ik wil juist dat doen wat ik verkondig De Heer op de eerste plaats stellen. Niet datgene wat me zelf het beste lijkt om te doen of mijn manieren verkondigen, maar Gods liefde meer en meer toelaten in mijn leven en ruimte voor Hem creëeren.

Ik merk al denkende, biddende en schrijvende dat ik erg met mijzelf bezig ben geweest in alles wat ik doe. Ben ik dan slechts bezig geweest met mijzelf te profileren? Was ik uit op complimentjes en waardering van mensen?

Ik geloof dat ik enerzijds in een omgeving ben gekomen waar ik veilig ben. Ik denk aan mijn werk . Het is een plek waar ik vellig ben en mezelf mag zijn. Waar ik gecorrigeerd word en waar men ook naar mijn inzichten luistert en gewaardeerd word. Heerlijk. In de kerk waar ik heen ga is dat groeiende. Ik merk dat zowel inmijn werk als in de kerkvisitatie oude ervaringen meeneem. Ik ben voorzichtig in wat ik zeg en bouw daardoor toch een soort scherm om me heen.

Een scherm van aftasten, voorzichtig zijn. Dit beschermt me enerzijds, anderzijds houdt het me op de rem. Anderzijds denk ik bepaalde patronen te herkennen bij bepaalde mensen wat me dan op een afstand houdt. Ik wil de confrontatie liever niet aangaan.

Tja wat heeft het allemaal met mijn rug te maken? In wezen niets. Mijn pijn was er voorheen al, maar durf ik de pijn te omarmen en het een plek te geven? Durf ik er voor te kiezen God opnieuw de eerste plaats te geven en afstand doen van de 1e plek? Niet mijzelf wegcijferen of onderwaarderen. God houdt gigantisch veel van me. Ik wil dit niet alleen weten , maar het liefst ook voelen.

Mijn rug doet eigenlijk niet zo terzake , ik hoop echter dat ik weer normaal zou kunnen functioneren. Ik wil leven tot eer en glorie van God. Hiervoor is transparantie erg belangrijk.