euh… van huis uit christelijk?

Ignatius een martelaar en heilige in de eerst of tweede eeuw ergens  schreef : “Het is waar, dat we niet alleen Christenen genóemd moeten worden, maar dat we ook waarachtige Christenen moeten zijn!”. deze Ignatius die ik persoonlijk niet ken, maar waar ik deze spreuk van tegenkwam elders op het net, schijnt  iemand geweest te zijn die  echtheid en gezag  belangrijk vond.  Dit lees ik gewoon even tussen de regels door  via oa wikepedia en zijn nu juist de twee dingen die mij nu op dit moment even bezig houden.

Veel mensen  zijn van huis uit christen of noemen zich protestants, gereformeerd, baptist, evangelisch, charismatisch,…  de een legt wat meer de nadruk op het  christelijke aspect de ander wat meer op  het aspect van geloofsgemeenschap, en weer een ander op een of andere manier van geloven, maar de vraag  die ik hier neerleg is  zijn we het werkelijk waard ons  Christen te noemen?  Deze Ignatius  had een duidelijke connectie met de plaats Antiochië.  De plaats waar  volgelingen van Jezus voor het eerst Christenen genoemd werden. Zie handelingen 11.

Handelingen der apostelen. Handelingen? Welke handelingen spreken we dan over? Namelijk dat ze alles gemeenschappelijk hadden  deelden met elkaar.  waarover nog meer ? dat ze er op uit gingen en  het evangelie brachten op plaatsen waar men het wilde horen.  Handelingen?  Spreken en daden tegelijk.  Ze deelden uit van wat ze hadden.  was dat vanuit rijkdom? Nee vanuit het hart volliefde voor de mensen om hen heen.  Heidenen en  joden.   Dit was voor  de apostelen ook even wennen, maar ze deden wat de Geest van God hen ingaf te doen.  soms was het nodig hierover samen  te ontdekken wat  er ndoig was en soms gingen enkelingen hun eigen weg door de Geest geleid.  Niet altijd zonder kleerscheuren en  moeite maar ze hadden het er voor over om  de ander van Gods liefde te vertellen en dit aan de ander te schenken. hun harten waren brandende.

Wij hebben  een formule gevonden in  iets waar we de nadruk op leggen. We noemen dat de gereformeerde leer wellicht welke ons houvast geeft, voor Baptisten is het de doop die zo  belangrijk is, voor  de pinkstermensen gaat het vooral om de doop met de heilige Geest en voor weer anderen zijn  andere zaken belangrijk.  ook zien we dat  de kerk een huis  wordt waar we wanneer we spreken over aanbidding  eigenlijk de muziek bedoelen en  als  er gebeden wordt dit vooral gebeuren lijkt  te worden door mensen uit een hogere geestelijke klasse.  Hoe deze dan ook genoemd worden en of deze al dan niet in een  bepaalde bediening  gesteld zijn door  wie dan ook.

Ik vraag me af of  nog begrijpen waarom het gaat in het leven.  dat we lid zijn van een genootschap waar  we ons bij aansluiten?  Een kerk of groep die zich  een bepaalde sfeer heeft aangemeten van waarui men werkt of een  bepaalde naam  aanhangen in die zin dat we ons ergens onder scharen in Jezus naam? Of gaat het er nu  daadwerkelijk om dat we Jezus werkelijk volgen?

Veel mensen zeggen: ik heb de kerk niet nodig ik kan zo wel geloven.  hiermee bedoelen ze eigenlijk dat ze zelf willen bepalen wat ze doen en niet  anderen. helaas bedoelen ze daar ook vaak mee dat ze God niet nodig hebben in hun leven.  de vraag  die ik hier wil neerleggen  is  wat/wie  hebben we nodig in ons leven?  ik geloof dat  we niet  iedereen  een etiket op moeten plakken. Niet  het etiket naam-christen zoals  Brinkman het noemt , maar ook niet gereformeerd, katholiek , hervormd, vrijgemaakt, baptist, luthers, pinkster, charismatisch , … we mogen ons kinderen van de levende Heer noemen. Ignatius was er ten volle van overtuigd  dat Jezus  volledig God was.  deze wilde hij dienen en ik geloof dat Hij gelijk heeft in deze.  Jezus is  100% mijn Heer en ik wil Hem volgen. Ik wil me  bij andern aansluiten al kost me dit soms aardig wat moeite, maar ik wil me ook voegen bij anderen welke naam dragen maakt me niet zoveel uit, wel onder wiens gezag ze  aan het werk willen. namelijk in de naam van Jezus.   Benieuwd hoe vaak ik hierop  een amen krijg.