Ignatius een martelaar en heilige in de eerst of tweede eeuw ergens schreef : “Het is waar, dat we niet alleen Christenen genóemd moeten worden, maar dat we ook waarachtige Christenen moeten zijn!”. deze Ignatius die ik persoonlijk niet ken, maar waar ik deze spreuk van tegenkwam elders op het net, schijnt iemand geweest te zijn die echtheid en gezag belangrijk vond. Dit lees ik gewoon even tussen de regels door via oa wikepedia en zijn nu juist de twee dingen die mij nu op dit moment even bezig houden.
Veel mensen zijn van huis uit christen of noemen zich protestants, gereformeerd, baptist, evangelisch, charismatisch,… de een legt wat meer de nadruk op het christelijke aspect de ander wat meer op het aspect van geloofsgemeenschap, en weer een ander op een of andere manier van geloven, maar de vraag die ik hier neerleg is zijn we het werkelijk waard ons Christen te noemen? Deze Ignatius had een duidelijke connectie met de plaats Antiochië. De plaats waar volgelingen van Jezus voor het eerst Christenen genoemd werden. Zie handelingen 11.
Handelingen der apostelen. Handelingen? Welke handelingen spreken we dan over? Namelijk dat ze alles gemeenschappelijk hadden deelden met elkaar. waarover nog meer ? dat ze er op uit gingen en het evangelie brachten op plaatsen waar men het wilde horen. Handelingen? Spreken en daden tegelijk. Ze deelden uit van wat ze hadden. was dat vanuit rijkdom? Nee vanuit het hart volliefde voor de mensen om hen heen. Heidenen en joden. Dit was voor de apostelen ook even wennen, maar ze deden wat de Geest van God hen ingaf te doen. soms was het nodig hierover samen te ontdekken wat er ndoig was en soms gingen enkelingen hun eigen weg door de Geest geleid. Niet altijd zonder kleerscheuren en moeite maar ze hadden het er voor over om de ander van Gods liefde te vertellen en dit aan de ander te schenken. hun harten waren brandende.
Wij hebben een formule gevonden in iets waar we de nadruk op leggen. We noemen dat de gereformeerde leer wellicht welke ons houvast geeft, voor Baptisten is het de doop die zo belangrijk is, voor de pinkstermensen gaat het vooral om de doop met de heilige Geest en voor weer anderen zijn andere zaken belangrijk. ook zien we dat de kerk een huis wordt waar we wanneer we spreken over aanbidding eigenlijk de muziek bedoelen en als er gebeden wordt dit vooral gebeuren lijkt te worden door mensen uit een hogere geestelijke klasse. Hoe deze dan ook genoemd worden en of deze al dan niet in een bepaalde bediening gesteld zijn door wie dan ook.
Ik vraag me af of nog begrijpen waarom het gaat in het leven. dat we lid zijn van een genootschap waar we ons bij aansluiten? Een kerk of groep die zich een bepaalde sfeer heeft aangemeten van waarui men werkt of een bepaalde naam aanhangen in die zin dat we ons ergens onder scharen in Jezus naam? Of gaat het er nu daadwerkelijk om dat we Jezus werkelijk volgen?
Veel mensen zeggen: ik heb de kerk niet nodig ik kan zo wel geloven. hiermee bedoelen ze eigenlijk dat ze zelf willen bepalen wat ze doen en niet anderen. helaas bedoelen ze daar ook vaak mee dat ze God niet nodig hebben in hun leven. de vraag die ik hier wil neerleggen is wat/wie hebben we nodig in ons leven? ik geloof dat we niet iedereen een etiket op moeten plakken. Niet het etiket naam-christen zoals Brinkman het noemt , maar ook niet gereformeerd, katholiek , hervormd, vrijgemaakt, baptist, luthers, pinkster, charismatisch , … we mogen ons kinderen van de levende Heer noemen. Ignatius was er ten volle van overtuigd dat Jezus volledig God was. deze wilde hij dienen en ik geloof dat Hij gelijk heeft in deze. Jezus is 100% mijn Heer en ik wil Hem volgen. Ik wil me bij andern aansluiten al kost me dit soms aardig wat moeite, maar ik wil me ook voegen bij anderen welke naam dragen maakt me niet zoveel uit, wel onder wiens gezag ze aan het werk willen. namelijk in de naam van Jezus. Benieuwd hoe vaak ik hierop een amen krijg.
Hihi, ik zet zojuist een oude column op m;n blog waarin ik mezelf plaats in charismatische kringen… nou ja, dat geeft niet. Ik snap jouw relaas zeker wel!
LikeLike