Wanneer je telkens afgewezen wordt, wanneer je niet werkelijk serieus wordt genomen is dat erg lastig. Hoe doorbreek je dat. je zou denken dat je dan eens een keer goed op zou moeten treden. Eens een keer goed je mond open doen en zeggen wat je dwars zit. maar of dit nu de manier is betwijfel ik.
Pas nog een behoorlijke woordenwisseling gehad. afwijzing van wie ik ben en doe is een zere plek bij mij. een schop tegen de schenen. Iets waar ik niet tegen kan. zeker als men ook nog eens samenspant en me tegen gaat spreken. Herken je dat? vaak zijn het juist die mensen die je het meest na staan. waar je oprecht van houdt.
Ik kan er niet tegen als men mij op mijn eigen grondgebied de loef probeert af te steken . als men mijn territorium binnendringt en mijn plek begint op te eisen. Daar verzet ik me met hand en tand tegen. Gewoon omdat ik me dan niet geaccepteerd en geliefd ervaar. Ik voel me aan de kant gezet. Vernederd op eigen terrein.
Eerst is er stilte , waarmee de ander denkt gelijk te hebben misschien, maar eigenlijk is het een soort van stille tocht. Er is iets gebeurt, maar er is nog niets opgelost. Het heeft ook geen zin om er anders mee om te gaan dan stilte is de eerste optie. Rustig blijven de confrontatie niet voeden. Echter dit helpt niet, omdat de ander juist aan terrein lijkt te winnen en doorgaat waar hij juist voet aan grond heeft gekregen. Jouw persoonlijke grens is overschreden.
Nog even en hij of zij staat er helemaal. Jou plek is afgenomen. Je moet nu wel ingrijpen, immers wie ben je nog als je territorium is afgepakt, ingepikt door iemand wiens gebied dit niet is. die over jou grens is gegaan? Je moet wel van je afbijten. Ze wegsturen. En wanneer ze samenspannen met anderen dan wordt het helemaal tijd om actie te ondernemen lijkt het wel. De relatie is beschadigd of verbroken misschien zelfs.
Hoe had het anders gemoeten? het gesprek aangaan is een optie, maar tegelijk is dat soms erg lastig. Soms is er niet de ruimte. In ieder geval willen we ons niet laten overheersen door wie dan ook. we willen niet iets aan eigenheid op geven. het gaat hier om mijn zelfbeeld. Wie ben ik als ik mijn grenzen door anderen laat bepalen?
Ik gericht? Ik geloof het niet. wellicht is het beter te communiceren, maar wat als je het doet en niemand heeft een antwoord. niemand lijkt t e luisteren naar je woorden , je gebaren, je schreeuwen. Langzamerhand veranderd kussen in bijten en liefkozende woorden in een schreeuw.
Je wil immers je eigen waarde behouden. Niet je laten overheersen. Ook niet heersen of de baas zijn, maar gewoon geliefd en gekend zoals je bent. men kan het lelijk vinden als mensen soms al bijtend en schreeuwend hun plek verdedigen, maar veelal gebeurt dat wanneer men met geweld en weinig ruimte de ander probeert te overheersen.
Angst is een grote valkuil, te laat of niet aangeven dat ze over je grenzen zijn gegaan. Dan is het niet gemakkelijk om de situatie terug te draaien, met alle gevolgen en gevoelens van dien. ze willen me niet. ze houden niet van me zoals ik ben, ze willen me veranderen, mijn eigenheid ontnemen en ik mag er van die ander niet zijn. ik ben niet geliefd. Ze geven niet om me. Zijn de zaken die we denken ervaren voelen. irrieel ? soms, soms ook niet.
Vaak schreeuwen we om te laten horen en bijten we om te laten voelen dat we er nog zijn. om te laten merken dat je gehoord wil worden . dat je geaccepteerd wil zijn. deelgenoot zijn, er bij horen.
de ontmoeting! 
Tjonge, wat een beladen blog. Je durft je heel kwetsbaar op te stellen door dit te schrijven vanuit je persoonlijke beleving. Zou de ander het weten dat het zo bij je binnenkomt? Dan is het goed om wel je grens en je gevoel duidelijk te maken. Zeker als de ander schreeuwt is dat niet een bewijs van Macht maar van Onmacht. Wat kunnen mensen elkaar soms (onwetend) pijn doen. Hoe gemakkelijk blijft het litteken zitten en word het niet opgeruimd, zelfs niet als de eerste emotie weggeëbt is. En toch is de Heere betrokken op je omstandigheden en op die van de ander. Hij wil ons ook daardoor kneden en vormen naar Zijn beeld. Dan mogen we het biddend terugleggen in Zijn handen of Hij recht wil doen. En Hij strekt Zijn doorboorde handen steeds opnieuw naar ons uit om ons te sterken en nieuwe kracht te geven.
LikeLike
Over je grenzen aangeven en zeggen wat je voelt: Wij hadden vrienden die over onze grenzen gingen…we deden echt alles voor ze, zelfs midden in de nacht klopten ze bij ons aan. Ze zogen letterlijk al onze enerie op. Maar we zeiden het ze nooit… Op ’n dag belde de dame van het stel mij op…en begon mij verwijten te maken. Mijn klomp brak ….en mijn man, die echt nooit kwaad wordt….werd woedend…. Ik mocht van hem ook niet meer naar ze bellen om één en ander uit te praten dus zo eindigde onze vriendschap zes jaar geleden. Anderhalve week geleden lieten ze weer van zich horen, of we weer contact wilden… Ze zijn geweest omdat ik vind dat er een tijd van vergeven is, ik heb alsnog gezegd hoe het destijds voor ons was en dat haar verwijten de druppel waren destijds. Zij hebben excuus aangeboden, gezegd dat het nooit de bedoeling was geweest, ze wilden ons geen pijn doen. Al met al hadden we het gezellig met elkaar vorige week….heb wel aangegeven dat wij tegenwoordig wél onze grenzen aangeven en niet meer onze energie op laten slurpen 😉
Sorry hoor, heel verhaal…ik wil er eigenlijk mee zeggen dat het heel belangrijk is om je grenzen aan te geven want je kan er zomaar zelf aan onderdoor gaan als je dat niet doet.
Groet,Marga
LikeLike