Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar mij valt het gewone leven soms werkelijk tegen. Laat ik duidelijk zijn, ik heb geen hekel aan het leven. sterker nog ik houdt en geniet van het leven. ik bedoel te zeggen dat het me soms tegenvalt hoe ik dat wat ik in mijn blogs duidelijk probeer te maken zelf erg moeilijk vindt uit te leven.
Ik geloof in ontmoeting ,maar soms is het maar wat moeilijk als het gaat om werkelijk de ander te ontmoeten. het is zo gemakkelijk om zomaar lang elkaar heen te spreken, te handelen , elkaar te negeren. We zijn wel vriendelijk en groeten de ander, maar voor de rest? Een praatje een gesprek over het weer, voetbal, auto’s,… etc
Eigenlijk nergens over. Eigenlijk vind ik regen best lekker, ik kan dan gewoon een wandeling gaan maken waar ik juist enorm van kan genieten omdat ik niemand tegen kom. Gewoon mijn geest even door laten waaien, dus waarom klagen over het weer. Voetbal… ik heb van kinds af aan een schijt hekel aan voetbal. En als ik dan dus spreek over voetbal heb ik er in wezen niet of nauwelijks naar gekeken en als dat al zo is dan doe ik dat omdat ik gewoon even dicht bij mijn zoon wil zijn die daar enorm van kan genieten. Vooral van Feyenoord. En auto’s tja, … ik heb geen mooie auto’s, een Opel Agila en een peugeot 306 van ik weet niet hoe oud. ze rijden… ik vind dat voldoende. Ik vind een hele hoop auto’s leuk, maar echt, ik maal er in wezen niets om. Als het maar rijd is mijn motto.
Natuurlijk zeg ik niet dat de dingen waarmensen me soms mee vermoeien me niet interesseren… ik speel het spelletje vaak gewoon mee, maar in wezen interesseren een hoop zaken me werkelijk niet. wat wel mijn interesse heeft is hoe voel je je vandaag, wat vind je moeilijk of juist niet . wat zijn je vrienden, noem je ze vrienden of zijn ze slechts bekenden of vage kennissen. Ik ben benieuwd hoe jij je keuzes maakt in het leven en of je ook daadwerkelijk op zoek bent naar een bestemming in je leven en is dat dan God of iets anders. Mag ik daar met je over in gesprek zijn of mag ik dat niet zomaar even tussen neus en lippen vragen?
Weet je ik zou soms aan mensen willen vragen wat is jou leven nu inhoudelijk? Doordat ik geïnteresseerd ben zie ik verschillende mensen. maar uiteindelijk geloof ik dat de meeste mensen op zoek zijn naar echtheid oprechtheid in hun leven. Gerco Mons, een van de mannen van Moonradio zei ergens in een berichtje op Facebook,in een zin dat het ging om leven , liefde en echt zijn! ik geloof dat dat waar is.
We willen allemaal werkelijk leven allemaal willen we liefhebben en en geliefd zijn, maar we willen ook het liefst werkelijk onszelf kunnen zijn. tja… doen we dat altijd? Misschien weten sommigen niet eens wat werkelijk leven is, wat liefde nu werkelijk inhoudt en misschien heb je nooit ervaren geliefd te zijn, als we dan spreken over echtheid, jezelf zijn. wie ben je? Wat is echt. iets wat we kunnen aanraken in s dat echt of een gesprek over allerlei zaken met een bepaalde inhoudt?
Ik geloof dat werkelijk kunnen leven, werkelijk liefde mogen ontvangen en delen van die liefde, dat we mogen ervaren wat echtheid is als we onszelf leren zijn. Ik ben er van overtuigd dat we de hele wereld over zouden kunnen reizen om dit te zoeken en het niet zouden kunnen vinden als we niet bereid zijn om alles aan de kant te zetten wat je gelooft, wat je hebt ervaren in je leven, waar je tegen aan gelopen bent. immers vasthouden en aan datgene wat je tot nu toe hebt gelooft en gezien en ervaren bepaald grotendeels hoe je in je leven staat. Durf je los te laten?Loslaten en je handen, je hart , je leven, je geest de ruimte te geven om te ontdekken wat God voor je in petto heeft?
Hoe zou je dit kunnen ontdekken als je vasthoudt aan allerlei overtuigingen die je hebt vanwege allerlei gebeurtenissen in je leven die je blokkeren in je gevoel of je gedachten, hoe zou je kunnen veranderen als je niet bereid ben t om je imago, de controle anders in te gaan vullen. Wat is dan de verandering wanneer je er slecht s iets aan toe gaat voegen? Meer verwarring misschien.
Ff terug naar het begin: durven we met elkaar in gesprek zijn over echte zaken, over het leven en over liefde, over wie jij zelf bent en ik terug over wie ik ben? Ik durf dat soms niet. ik praat dan gemakkelijker over voetbal of auto’s waar ik in wezen geen klap van weet. Ik mopper gemakkelijk over het slechte weer, waarvan ik eigen lijk zo enorm kan genieten in een wandeling… allemaal zoveel gemakkelijker dan gewoon tegen jou te zeggen dat ik er naar verlang je vriend te zijn. dat ik er naar verlang om geliefd te zijn, dat ik er naar verlang om gekend te worden en mijzelf te zijn.
Gelukkig is God er die mij kent, met wie ik dit kan bespreken, maar ik wil het ook graag met jou bespreken. gewoon in een ontmoeting, maar soms dan is er gewoon niet de ruimte, niet de juiste tijd, of ervaar ik gewoon moeite om dat te doen. benieuwd hoe jij er tegen aan kijkt.
Aangrijpend post. Ik herken me erin. Echte ontmoetingen zijn cadeautjes van God.
LikeLike
Toeval bestaat niet maar afgelopen week had ik precies hetzelfde gevoel. Ik had een kort gedichtje geschreven, zomaar in een paar zinnen. Ik wilde het op mijn weblog plaatsen maar schrijf het hier, omdat het zo goed past bij jouw verhaal:
Contacten zijn soms snel, haastig, vluchtig, gejaagd,
iedereen is druk, doet druk, beweegt druk
Iedereen is bezig met duizend-en-een dingen
die belangrijk lijken
Voor diepgaande gesprekken is weinig tijd
Soms worstel ik met de vraag hoe ik nu werkelijk
het hart van de ander kan bereiken
en op welke manier we werkelijk van hart tot hart
kunnen spreken
Het blijft slechts een verlangen,
een diep verlangen…
Groet,
Wendy
LikeLike
Herkenbaar! Maar andersom is het ook vaak zo. Dat als je merkt dat iemand, die je eigenlijk helemaal niet zo goed kent, wat dieper wil gaan, dat je dan denkt: “Hallo, zo goed ken ik jou helemaal niet, ik weet niet of ik jou wel wil laten zien wie ik ben!”
Al met al valt het niet mee, om dat wat je in je hart voelt en hoe je wil zijn, ook daadwerkelijk tot uitvoer te brengen.
LikeLike