Ik geloof dat mensen allemaal hele mooie dingen meemaken in het leven. dingen die enorme indrukken achterlaten zoals het leren kennen van hun partner, specifieke gebeurtenissen uit hun jeugd, de geboorte van hun kinderen, maar tegelijk zijn er soms ook enorm veel zaken die we meemaken die niet zo prettig zijn. we verliezen iemand waarvan we houden, relaties gaan uit elkaar, we worden ernstig ziek, overspannen, we verliezen dat wat we hebben opgebouwd en daarmee onze dromen. Allemaal zaken die natuurlijk nog aangevuld kunnen worden. er zijn zoveel mooie en vreselijke gebeurtenissen te noemen die ons leven beïnvloedt hebben, maar volgens mij is er niets wat zoveel indruk maakt en ons verwond dan wanneer mensen om wie wij geven ons in de steek laten op momenten dat we hen het meest nodig hebben.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de pijn soms helemaal niet voel op het moment zelf. Maar wanneer ik het werkelijk ook de ruimte geef die het nodig heeft om mij te herstellen wordt ze ook werkelijk voelbaar. Soms is het zo enorm gemakkelijk om voorbij te leven aan de pijn en verdriet in ons leven. we gaan maar door en door en door… tot we uiteindelijk doodmoe in ons bed liggen en als een blok in slaap vallen. Of we gaan maar door en door en vullen ons hoofd met zoveel vragen en gedachten dat we zelfs niet eens meer aan slapen toe komen en er zoveel druk is dat we onze gevoelens niet eens meer werkelijk kunnen voelen. of onze gevoelens zijn zo intens dat we niet meer kunnen onderscheiden wat we werkelijk voelen. zijn we nu boos, verdrietig, hebben we lief, hebben we verdriet of onverschillig, wat is er nu toch aan de hand is misschien de vraag die opkomt.
Moment suprême.
Ik zelf heb een moeilijke tijd achter de rug. Ik ben er weer. Heb weer goede zin. Een leuke baan als vrijwilliger. Ik geniet er weer van om nieuwe mensen te ontmoeten. maar het is een tijdlang er g moeilijk geweest om kwetsbaar te zijn. en de ruimte te geven aan anderen om binnen te komen. ik had wel dat verlangen, maar alles in mij schreeuwde dat het onmogelijk was om diepere relaties aan te gaan. immers veel mensen hadden me in de steek gelaten op het moment suprême. Juist toen ik nergens meer licht zag en het duister was geworden.
Ik werd boos en opstandig. En hoorde slechts de stem die zei dat iedereen wat op me tegen had. Ik hoorde slechts hoe rot de wereld wel niet was en dat er niemand te vertrouwen was… zelfs God niet in mijn ogen. totdat…. God me stil zette en ik een jaarlang thuis heb moeten zijn omdat ik rugklachten kreeg. God liet me zien dat hij juist in de rust met mij wilde zijn. dat Hij er voor me was. Ik had dan misschien nog altijd pijn. Rugpijn, maar deze was veel dragelijker dan de pijn die ik van binnen ervoer. Lichamelijk pijn is soms heel erg, maar mijn innerlijke pijn was erger dan mijn ergste nachtmerrie.
vorming
Nu na verloop van tijd hoor ik Gods stem weer. Ik heb opnieuw ontdekt dat hij mij niet in de steek laat. Hij heeft me nooit in de steek gelaten. En ik zie dat er mensen zijn die me niet hebben losgelaten en dat er nieuwe mensen zijn die begrip hebben voor de situatie waarin ik me bevond. Ik geloof dat de diepe dalen van het leven, de pijn van afwijzing en verlatenheid, de nachtmerrie mij hebben geleid tot een diepere kennis van Zijn liefde en dat Hij mij ook daarin heeft gevormd.
Ik geloof dat ons leven een reis is en dat Jezus met ons gaat. We merken hem soms niet eens op. hij komt zomaar bij ons lopen en spreekt met ons en is in ons midden, geeft antwoorden op vragen, maar leidt ons ook in vraagstukken waarvan we op het moment niets begrijpen. Soms … dan ontdek ik dat Hij al een hele tijd met me meeloopt en er is , met me deelt , me voedt, me te drinken geeft en zichzelf aan mij wil tonen. Hij lijdt met ons mee . hij weet hoe we ons voelen. wat we hebben meegemaakt. Hoe eenzaam we ons kunnen voelen en wat het is om in de steek gelaten te worden. Hij zelf zal ons echter nooit verlaten. Zelfs in de dood dacht hij aan ons en heeft zich laten zien als de levende, de aanwezige, de almachtige, Immanuel.
Wees stil en luister
Het kruis is het teken van gewond en verwond zijn, van sterven aan onszelf, maar het is ook het teken van hoop dat onze wonden niet voor niets zijn. dat ze niet vergeten worden. dat er licht is na de diepste duisternis. Met Christus onderweg zijn is eigenlijk vrij eenvoudig. Hij is er gewoon, maar de vraag is of we nu gewoonweg hem negeren of dat we ook zijn stem willen horen. Mijn Collega Kamin zei eens toen ik hem vroeg waarom hij zo stil was, dat het moeilijk luisteren is als we zelf aan het praten zijn. Ik denk dat het waar is. gebed wordt vaak gezien als praten met God en het is ook goed om je naar God toe te uiten, maar het is ook goed om naar de Heer te luisteren. Naar Zijn Geest in ons die ons de weg wil wijzen. Ik stel mezelf de vraag in hoeverre ik bereid ben te luisteren zonder allerlei maars in te brengen. Zonder telkens een weerwoord te geven. Ik wil leren Zijn stem te verstaan. De stem die we horen als we de tijd nemen om te luisteren. De stem van onrust en hectiek wil ik loslaten. soms ben ik nog altijd stront eigenwijs en opstandig en volg ik nog altijd mijn eigen weg, maar ik weet waar ik moet zijn en ik weet wie ik ben. Hij houdt van me ondanks dat.
