Stap voor stap leren we lopen. Met vallen en opstaan. De ervaringen die we gaandeweg in het leven opdoen vormen mede ons gedrag. Ze beschermt ons in veel gevallen tegen allerlei invloeden. We willen niet gekwetst worden of pijn lijden.

Voor veel mensen zijn bepaalde ervaringen dusdanig heftig dat de keus om te vallen en gekwetst worden en/of pijn te lijden soms zelfs minder erg is dan het aanpassen aan het systeem waarin men leeft of opgroeit, waar men woont of werkt.

Het systemisch dilemma

Dit systeem waar we ons veilig zouden moeten kunnen voelen  kan ook een systeem zijn welke niet goed of slecht functioneert en ons dus beschadigen. In ieder geval kan ze een mens in een erg lastig en pijnlijk dilemma plaatsen.

Dit gebeurt oa wanneer we bijvoorbeeld wanneer we binnen het systeem niet serieus worden genomen. bijvoorbeeld Wanneer mensen uit ons systeem (ons gezin, onze school, werkplaats of gemeenschap)ons in de steek dreigen te laten omdat we een andere mening of visie hebben of wanneer we misbruikt worden  door deze mensen terwijl wij nu juist ons vertrouwen op hen hadden gesteld.

Juist in zulke situaties als ik zojuist heb geschetst raakt het vertrouwen in relaties beschadigd en krijgen onze  persoonlijke ervaringen een verkeerde input. Onze input bepaald hoe we in het leven staan en hoe we met anderen omgaan. Zelfs hoe we onszelf zien.

Mensen kunnen dus enorm beschadigd raken  door mensen die ze volledig vertrouwen. Soms  zelfs ongewild.

Vastgeroeste innerlijke overtuigingen

Men kan beschadigd raken door hoe men bepaalde zaken in het leven interpreteert. Zo kunnen zelf positief bedoelde zaken toch een negatieve input geven.  zo kunnen bepaalde uitspraken van ouders bijvoorbeeld zo vast geroest zitten in de persoonlijke innerlijke overtuiging dat hoe goed ze ook bedoeld zijn , toch een last kunnen zijn voor iemand.

Ik heb persoonlijk in zo’n situatie gezeten.  Mijn ouders zeiden altijd willen is kunnen.  Ik heb dat onbewust aangenomen als een waarheid. tot ik op een dag eens  een cadeautje kreeg. Een wandtegeltje met de welbekende spreuk. Willen is kunnen. Met als nadruk dat mijn school prestatie  eigenlijk niet zo denderend waren geweest en ik dus even een tandje bij moest zetten.  Nu had ik enorm zitten blokken en mijn best gedaan, maar ik kon het toch niet redden .  dit heeft een diepe groef op mijn ziel nagelaten, die  zozeer in mijn ziel verankerd zat dat  tot in de dertig ik daar last van heb gehad door altijd maar te willen presteren.

Positief bedoelde negatieve input.

Zo zie je dat hoewel het positief bedoeld was en dit ook door mijn grootouders tegen mijn vader werd gezegd , dit toch een negatieve input had op mijn  innerlijke overtuiging.  Zelfs nu nog ben ik soms onbewust hier mee bezig om me te bewijzen in prestatie hoewel ik het nu kan herkennen door  de hulp van een goede therapeut.

Kortom we kunnen niet aan de eisen van iedereen voldoen. Ik niet, maar anderen ook niet. wanneer we leren lopen is het voldoende om ons op het lopen te concentreren. We kunnen proberen  te gaan hinkelen of om touwtje te springen , maar voor iemand die nog niet kan lopen is dat een brug te ver.

In het gewone leven  geld dat ook. Wanneer ons door ons systeem  te veel op het bord wordt geschoven. Of we laten ons teveel op het bord schuiven kan het niet anders dan dat we beschadigd raken. de bom zal een keertje moeten barsten.

Opnieuw leren lopen

We krijgen misschien het gevoel dat we tekort geschoten zijn of verkeerde keuzes maken, we zullen ons afgewezen voelen met alle gevolgen van dien. Veel mensen lopen vast in hun identiteit, ze weten gewoonweg niet meer wie ze zijn.  ze verwarren dat wat  ze doen en dat wat ze hebben met wie ze zijn. anderen lopen vat in intimiteit. Ze durven zichzelf niet  meer  bloot te geven of hebben verkeerde verwachtingen van anderen, maar vooral ook van zichzelf. Ze lopen vast in relaties misschien. Ze hebben immers geleerd  om een rol te spelen en nooit werkelijk zichzelf te zijn.

Hoe kan men nu stappen ondernemen? Hoe nu verder?  Ik geloof dat we stap voor stap richting God zouden moeten gaan en ons heil bij hem zoeken. door onze interpretatie zal best nog een en ander mis gaan in ons leven, maar  wanneer we  stap voor stap in vertrouwen  naar Hem zullen gaan zullen Zijn handen ons oppakken als we zijn gevallen. Hij houdt onze hand vast als we leren lopen op Zijn weg.

Schade vrij  zal het niet worden. maar we kunnen wel leren om te gaan met onze ervaringen en overtuigingen. Zijn armen zijn wijd en nooit tekort om ons te helpen en te huggen. Hij houdt van jou en mij.